archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Beelden uit soberder tijden delen printen terug
Circus van vlees en bloed Peter Schröder

0907BS 101.1
Groot en klein
Vorige keer iets over het ‘kerstcircus’ in Nederland. Wel de moeite waard, die voorstellingen, maar vaak op het randje; met teveel disco danseressen en te harde, ingeblikte muziek. De circus-eer werd vooral hooggehouden door fragiele meisjes uit het verre Chinese en Koreaanse oosten. U hebt nog wat tegoed over het oudere circusleven, minder geparfumeerd, lager bij de grond. Dierentuin, kermis, circus, ze bestaan in grootschalige uitvoeringen, denk aan de London Zoo en de National Zoo in Washington D.C., de Tilburgse Kermis voor de Benelux, en wat betreft het circus natuurlijk Barnum & Bailey + Ringling Bros. Maar vergeet de dwergversies niet: het plaatselijke dierenpark met een mottige wolf, rare geiten en exotische eenden, de kleine kermisjes met één draaimolentje en een sterk verouderde Sterke Man in een regenachtige badplaats. En het minicircus in een rafelige tent met veel lege banken, een directeur annex goochelaar annex clown en zijn hoogblonde echtgenote die kaartjes verkoopt, maar ook aan de trapeze hangt.

Het dwergcircus
Wat de dwergversies ontberen aan virtuositeit en veelzijdigheid, compenseren ze vaak ruimschoots met hun ontroerend menselijk tekort. In de film Der Himmel Über Berlin van Wim Wenders speelt Solveig Dommartin als gevleugelde trapezekunstenares van zo’n circus (het Circus Alekan, genoemd naar Wenders’ cameraman, de vermaarde Henri Alekan, 1909-2001) een poëtische hoofdrol. Prachtig, prachtig, die dromerige sfeer rond Circus Alekan – dat nog tijdens de film failliet gaat, en zijn artiesten weemoedig naar alle windstreken ziet vertrekken. Ze zijn er nog, die kleine circussen, een hard bestaan, je vraagt je af hoe lang ze het hoofd nog boven water kunnen houden. En hoe lang het hooggeëerd publiek de ogen nog droog kan houden.

Melancholie
Maar ter zake, ook kleine circussen maakten reclame met postkaarten waarop de belangrijke attracties in beeld waren gebracht. Op kaart 1a een amateuristisch tableau de la troupe van een anoniem circus dat in een Frans dorp zijn tent heeft opgeslagen: 3 mannen, 5 vrouwen, 1 kind, een lama en een paard. De clown met het paard en de circusbaas met de lama, beiden met die melancholieke blik in de ogen. Geloven ze er zelf nog in? De vrouwen houden veel beter de moed er in; die dansen vanavond weer op dat paard (op die lama?), hangen weer in de trapeze, worden weer door die clown doorgezaagd, geven die toverhoeden, fietsjes en tafeltjes weer aan en laten weer duiven los of hun leven er vanaf hangt.

Ciurcusman en -vrouw
Op kaart 1b een kijkje achter de schermen, in de circuswagen. De anonieme clown maakt zich op terwijl zijn vrouw toezicht houdt: doorwerken ouwe, pas na de voorstelling een glaasje, nu even goed je best doen. Ze kent haar pappenheimer, ze moet streng zijn maar ze is een blijft een schat. En0907BS 101.2 zonder haar was de caravan niet zo gezellig ingericht; met koperen ketels op een kachel onder de schoorsteenmantel van een….open haard!? Met kleine modellen van de kunstjesfietsen.
Over naar de circusechtparen van vroeger, de jaren vlak voor de 1e wereldoorlog. Ditmaal circusechtparen met muzieknummers, virtuozen met ongelooflijke batterijen gewone en vooral ongewone instrumenten.

Muzikale tovenarij
Op kaart 2a Les “Milo”, musiciens excentriques, 8 rue Le Verrier, 8 Roubaix (Nord), mevrouw Milo zit daar met een mandoline, terwijl haar man temidden van de meest uiteenlopende slaginstrumenten achter een tafeltje met een glazen orgel is neergestreken.
Op kaart 2b Monsieur et Madame Antonios dans leur genre met een vergelijkbaar instrumentarium. Heel veel bellen voor meneer en één vierkante gitaar (viool?) voor mevrouw. Xylofoons, bellen, trommels, cymbaal, tamboerijns, flessen.
En daarop brengen ze dan een exquis repertoire van Carmen tot Beethoven, van de Marseillaise tot ‘Trouw de matroosjes niet’ ten gehore. Je gelooft je oren niet. Beelden schieten tekort, U zou het eens moeten horen!

Beter Beeld
De plaatjes uit deze rubriek zijn veel gedetailleerder te bekijken!
U kunt doorklikken naar mijn eigen website in opbouw, (http://www.peterschroderatb.nl/), daar wordt langzaam maar zeker een beeldbank opgebouwd waarin de plaatjes uit deze rubriek veel beter te zien zijn. Voor de kaarten bij deze aflevering kunt u doorklikken (en nog een paar keer doorklikken) naar:

1.a. Tableau de la troupe
1.b. Clown schminkt
2.a. Les Milo
2.b. Les Antonios

********************************
Wie op zoek is naar mooie postkaarten doet er goed is een bezoek te brengen aan:
Uitgeverij Plaizier, Spoormakerstraat/Rue des Éperonniers 50, 1000 Brussel/Bruxelles
Tel. 0032 (0)2 513 47 30 Of te kijken op www.plaizier.be


© 2012 Peter Schröder meer Peter Schröder - meer "Beelden uit soberder tijden" -
Beschouwingen > Beelden uit soberder tijden
Circus van vlees en bloed Peter Schröder
0907BS 101.1
Groot en klein
Vorige keer iets over het ‘kerstcircus’ in Nederland. Wel de moeite waard, die voorstellingen, maar vaak op het randje; met teveel disco danseressen en te harde, ingeblikte muziek. De circus-eer werd vooral hooggehouden door fragiele meisjes uit het verre Chinese en Koreaanse oosten. U hebt nog wat tegoed over het oudere circusleven, minder geparfumeerd, lager bij de grond. Dierentuin, kermis, circus, ze bestaan in grootschalige uitvoeringen, denk aan de London Zoo en de National Zoo in Washington D.C., de Tilburgse Kermis voor de Benelux, en wat betreft het circus natuurlijk Barnum & Bailey + Ringling Bros. Maar vergeet de dwergversies niet: het plaatselijke dierenpark met een mottige wolf, rare geiten en exotische eenden, de kleine kermisjes met één draaimolentje en een sterk verouderde Sterke Man in een regenachtige badplaats. En het minicircus in een rafelige tent met veel lege banken, een directeur annex goochelaar annex clown en zijn hoogblonde echtgenote die kaartjes verkoopt, maar ook aan de trapeze hangt.

Het dwergcircus
Wat de dwergversies ontberen aan virtuositeit en veelzijdigheid, compenseren ze vaak ruimschoots met hun ontroerend menselijk tekort. In de film Der Himmel Über Berlin van Wim Wenders speelt Solveig Dommartin als gevleugelde trapezekunstenares van zo’n circus (het Circus Alekan, genoemd naar Wenders’ cameraman, de vermaarde Henri Alekan, 1909-2001) een poëtische hoofdrol. Prachtig, prachtig, die dromerige sfeer rond Circus Alekan – dat nog tijdens de film failliet gaat, en zijn artiesten weemoedig naar alle windstreken ziet vertrekken. Ze zijn er nog, die kleine circussen, een hard bestaan, je vraagt je af hoe lang ze het hoofd nog boven water kunnen houden. En hoe lang het hooggeëerd publiek de ogen nog droog kan houden.

Melancholie
Maar ter zake, ook kleine circussen maakten reclame met postkaarten waarop de belangrijke attracties in beeld waren gebracht. Op kaart 1a een amateuristisch tableau de la troupe van een anoniem circus dat in een Frans dorp zijn tent heeft opgeslagen: 3 mannen, 5 vrouwen, 1 kind, een lama en een paard. De clown met het paard en de circusbaas met de lama, beiden met die melancholieke blik in de ogen. Geloven ze er zelf nog in? De vrouwen houden veel beter de moed er in; die dansen vanavond weer op dat paard (op die lama?), hangen weer in de trapeze, worden weer door die clown doorgezaagd, geven die toverhoeden, fietsjes en tafeltjes weer aan en laten weer duiven los of hun leven er vanaf hangt.

Ciurcusman en -vrouw
Op kaart 1b een kijkje achter de schermen, in de circuswagen. De anonieme clown maakt zich op terwijl zijn vrouw toezicht houdt: doorwerken ouwe, pas na de voorstelling een glaasje, nu even goed je best doen. Ze kent haar pappenheimer, ze moet streng zijn maar ze is een blijft een schat. En0907BS 101.2 zonder haar was de caravan niet zo gezellig ingericht; met koperen ketels op een kachel onder de schoorsteenmantel van een….open haard!? Met kleine modellen van de kunstjesfietsen.
Over naar de circusechtparen van vroeger, de jaren vlak voor de 1e wereldoorlog. Ditmaal circusechtparen met muzieknummers, virtuozen met ongelooflijke batterijen gewone en vooral ongewone instrumenten.

Muzikale tovenarij
Op kaart 2a Les “Milo”, musiciens excentriques, 8 rue Le Verrier, 8 Roubaix (Nord), mevrouw Milo zit daar met een mandoline, terwijl haar man temidden van de meest uiteenlopende slaginstrumenten achter een tafeltje met een glazen orgel is neergestreken.
Op kaart 2b Monsieur et Madame Antonios dans leur genre met een vergelijkbaar instrumentarium. Heel veel bellen voor meneer en één vierkante gitaar (viool?) voor mevrouw. Xylofoons, bellen, trommels, cymbaal, tamboerijns, flessen.
En daarop brengen ze dan een exquis repertoire van Carmen tot Beethoven, van de Marseillaise tot ‘Trouw de matroosjes niet’ ten gehore. Je gelooft je oren niet. Beelden schieten tekort, U zou het eens moeten horen!

Beter Beeld
De plaatjes uit deze rubriek zijn veel gedetailleerder te bekijken!
U kunt doorklikken naar mijn eigen website in opbouw, (http://www.peterschroderatb.nl/), daar wordt langzaam maar zeker een beeldbank opgebouwd waarin de plaatjes uit deze rubriek veel beter te zien zijn. Voor de kaarten bij deze aflevering kunt u doorklikken (en nog een paar keer doorklikken) naar:

1.a. Tableau de la troupe
1.b. Clown schminkt
2.a. Les Milo
2.b. Les Antonios

********************************
Wie op zoek is naar mooie postkaarten doet er goed is een bezoek te brengen aan:
Uitgeverij Plaizier, Spoormakerstraat/Rue des Éperonniers 50, 1000 Brussel/Bruxelles
Tel. 0032 (0)2 513 47 30 Of te kijken op www.plaizier.be
© 2012 Peter Schröder
powered by CJ2