Roeien is een ideale manier van bewegen, maar technisch niet zo makkelijk. Je gebruikt er heel veel spieren voor, vaak echter niet op de meest efficiënte manier.

Ogenschijnlijk trek je jezelf met je armen door het water, feitelijk doen je benen het werk en komen je armen en vooral je schouderbladen er pas aan het einde van de beweging aan te pas. Dat moet je leren, want iedereen heeft in het begin de neiging om vooral flink met zijn armen aan die riemen te trekken.

Door je trapbeweging glijdt de boot naar achteren, maar dan moet je weer naar voren schuiven om je riemen opnieuw in het water in te pikken en ze met kracht door het water te halen. Dat naar voren oprijden op je roeibankje dient heel langzaam te gebeuren, anders neem je de boot mee naar voren of je legt hem even stil. Dan is de vaart eruit en dat is niet de bedoeling. Na een heftige beweging met veel kracht moet je dus een trage, soepele beweging maken en dat vraagt onverwacht veel lichaamsbeheersing.

De sensatie van een boot die praktisch geluidloos door het water glijdt op basis van je eigen kracht is geweldig en met niets te vergelijken. Ik was voor dat roeien zo enthousiast geworden, dat ik ook andere vrienden en kennissen probeerde over te halen te gaan roeien.

Mijn dochter wilde het aanvankelijk wel proberen, ook al vanwege dat heerlijke terras, waarop het zo prettig witte wijn drinken was. Zij had er niet veel moeite mee en leerde het razendsnel, maar het was duidelijk niet haar 'ding', zoals dat tegenwoordig heet. Bovendien begon ze zich al snel te ergeren aan sommige van de clubleden, wat ik heel goed begreep. Als je lid bent van een vereniging moet je etterige medeleden helaas op de koop toenemen.

Met mijn ex-echtgenoot en een vriendcollega had ik meer succes. Zij waren net in een levensfase dat ze wel wat lichaamsbeweging konden gebruiken, want hoewel ze vroeger veel aan sport hadden gedaan, was daar behoorlijk de klad ingekomen. Die vroegere sportbeoefening verloochende zich echter niet, want ook zij haalden razendsnel het ene brevet na het andere. Bij mijn ex begon de vlam een beetje te doven vanaf het moment dat hij alleen in een boot mocht roeien. Als ik dat samen met hem deed, viel het mij op dat ik hem er makkelijk uitroeide, terwijl die man over een enorme spierkracht in zijn benen beschikt. Fietsend had ik in ieder geval altijd het loodje moeten leggen. Er klopte iets niet.

Plotseling drong het tot mij door dat hij bang was in die boot, bang voor omslaan. Als we met z'n drieën in een boot zaten had hij daar geen last van. Zo vond hij het geen enkel probleem dat ik een keer te water raakte doordat hij en mijn vriendcollega een stomme manoeuvre uithaalden. We hadden aangelegd aan de steiger van de diamantair op de Ruysdaelkade, om van positie te wisselen. Zij zaten alweer in de boot, ik stond nog op de steiger. Toen ik met één been in de boot en één been op de steiger stond, lieten zij de boot wegdrijven. Zo kom je in een spagaat terecht en is er geen houden meer aan; je geraakt letterlijk tussen de wal en het schip. Het was niet koud en de wallekant liep schuin, zodat je daar ook weer makkelijk tegenop kon klauteren, maar het was een hilarisch moment geweest, hoewel de heren zich ook wel een beetje schaamden.

Onze wegen scheidden zich echter, want mijn ex wilde niet alleen in een boot en mijn vriendcollega en ik wilden niet anders meer. Dat deden we samen, ook meestal op zondagochtend, als het rustig was op de Amstel. Met een ongestuurde boot mocht je de stad niet uit, dus was je aangewezen op de Amstel. En daar heb ik ook hem een keer zien verdwijnen.

Zonder stuurman of -vrouw stuur je zelf, met je riemen. En daarvoor moet je steeds over je schouder achterom kijken om te zien of je niet dreigt ergens tegenaan te varen. In het begin is dat lastig; het wordt echter snel routine. Tot je het even vergeet. En mijn vriendcollega vergat het even en knalde tegen de pijler van een brug aan. Zijn boot sloeg meteen om en hij belandde in het water, in dit geval in ijskoud water. Op het water zijn de reddingstroepen altijd nabij. Er kwam meteen iemand aanvaren in een piepklein motorvletje, die de drenkeling en de boot naar de steiger van het Amstelhotel bracht en hielp om die boot weer om te keren, want dat is een zwaar werkje. Razendsnel zijn we teruggeroeid naar het clubhuis. Hij heeft er niets aan overgehouden.

In het water vallen is trouwens helemaal niet zo erg. Het voornaamste probleem is om weer aan de kant te komen en je boot om te draaien, maar er zijn altijd mensen in de buurt die je daarbij behulpzaam willen zijn.

Als je op die club aan kwam zetten om een boot in het water te leggen - daar heb je ook hulp bij nodig, maar daarvoor is een bootsman aanwezig - waren er vaak ploegjes mensen die iemand in hun boot te kort kwamen. Ze probeerden dan een willekeurig medelid te strikken om de boot vol te maken. Zo belandde ik nogal eens in een boot vol vreemden, nadat ik zelf al een paar uur geroeid had. Soms was dat heel leuk, als je bijvoorbeeld in een boot vol giechelende meiden terecht kwam, soms was het levensgevaarlijk, als de aanwezige roeiers eigenlijk nog niet roeien en vooral niet sturen konden. Eén keer werd ik uitgenodigd in een boot vol stoere jonge kerels. Ik aarzelde, want ik was absoluut niet van hun niveau. Zij hadden daar geen enkel probleem mee. Dus kroop ik achter de brede rug van de derde roeier en probeerde zo goed en zo kwaad als het ging hun tempo bij te houden. Wat een belevenis! Bij elke slag sprongen we meters vooruit en we ijlden over het water. In no time bereikten we het Kalfje, waar de heren zo vriendelijk waren om even naar mijn gesteldheid te informeren. Ik was totaal buiten adem. Ze beloofden beterschap en in een aanvaardbaar tempo roeiden we weer terug.

Hoewel ik totaal aan flarden was geroeid, hoopte ik daarna altijd stiekem dat ik nog eens een keertje met ze mee mocht, maar het is nooit meer gebeurd. Een tochtje met een boot vol gezellige mensen, die alleen aanleggen bij cafés, is op een herfstachtige zaterdagmiddag ook heel inspirerend.

 

*****************************