De Leunstoel - internetmagazine voor rustige mensen


		archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Op de fiets		delen printen terug


	Het mooiste beeld van Hilversum	Thomas van der Steen
	Historische Kring Albertus Perk koos onlangs het mooiste beeld van Hilversum. Van wel zeventig beelden die bewegingloos in de openbare ruimte van ons dorp staan. Ja sorry, ondanks 95.000 inwoners blijven wij koppig onze stad dorp noemen. Al eerder waren er verkiezingen, toen werd het mooiste huis, plekje, gebouw en straatje van Hilversum verkozen. Elke keer fiets ik langs alle genomineerden om de juiste keuze te maken. Bij de aankondiging van deze verkiezing stond mijn keuze eigenlijk al vast maar ik kende niet alle zeventig kunstwerken. In een week fietste ik kriskras door de gemeente om de voor mij onbekende sculpturen ook te beoordelen. Stel je voor, je mist een verborgen parel, weggestopt in Noord, zonde toch. Trouwens, een hernieuwde kennismaking met een beeld dat ik al kende vanaf mijn 6de, Vrouw met Kind, 1962, bracht mij aan het twijfelen. Op die fietsrondjes merkte ik dat ik geen liefhebber ben van abstracte kunst. Vier polyester pilaren met een draai erin, een klomp ijzer met de naam Metamorphose, het zal wel. Vooruit, de Drie Bollen op het Mediapark, die vind ik mooi en grappig. Het lijkt alsof ‘s nachts reuzen hebben gejeu-de-bould en gestoord werden in hun spelletje. Maar al eerder, mijn keuze stond al vast, het was en bleef Levensvreugde van Gabriël Sterk. Ik zag het voor het eerst in 1970, het jaar van plaatsing. De naam is veelzeggend maar het beeld straalt niet alleen vreugde uit. Ook hoop, liefde, geluk, de toekomst, extatische blijdschap en zelfs een vleug erotiek. Vergeet niet dat ik toen 13 was. Als ik het zie doet het mij denken aan het verhaal van mijn moeder, over hoe mijn ouders in Hilversum terechtkwamen. Mijn vader was slachtoffer van het bombardement op Rotterdam. Ook de stad van mijn moeder, Glasgow, werd gebombardeerd. Ze ontmoetten elkaar vlak na de oorlog, trouwden en trokken in bij mijn grootouders, in datzelfde deprimerende Rotterdam. Mijn moeder trof het niet, ze ontvluchtte een grauwe havenstad en belandde in een gelijkaardige stad, nog altijd in puin. Al snel kreeg mijn pa een baan in Hilversum, mijn ouders zochten er woonruimte en vonden het. Dát moment, daarover zei ze: ‘Thomas, ik stond tot mijn knieën in de sneeuw maar was nooit eerder zo gelukkig.’ Dat is wat het beeld voor mij betekent. De avond van de verkiezing is daar. Het zaaltje loopt vol, de Historische Kring komt samen. Alle leden torsen historie, grijs maakt de dienst uit. Alle beelden passeren nog een keer de revue en de stembiljetten worden ingevuld. De stemmen zijn geteld, de voorzitter neemt het woord. Levensvreugde wordt zevende, de Erfgooier wint. Onbegrijpelijk! ---------- De foto's zijn van de schrijver.

meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -

Bezigheden > Op de fiets
Het mooiste beeld van Hilversum	Thomas van der Steen
Historische Kring Albertus Perk koos onlangs het mooiste beeld van Hilversum. Van wel zeventig beelden die bewegingloos in de openbare ruimte van ons dorp staan. Ja sorry, ondanks 95.000 inwoners blijven wij koppig onze stad dorp noemen. Al eerder waren er verkiezingen, toen werd het mooiste huis, plekje, gebouw en straatje van Hilversum verkozen. Elke keer fiets ik langs alle genomineerden om de juiste keuze te maken. Bij de aankondiging van deze verkiezing stond mijn keuze eigenlijk al vast maar ik kende niet alle zeventig kunstwerken. In een week fietste ik kriskras door de gemeente om de voor mij onbekende sculpturen ook te beoordelen. Stel je voor, je mist een verborgen parel, weggestopt in Noord, zonde toch. Trouwens, een hernieuwde kennismaking met een beeld dat ik al kende vanaf mijn 6de, Vrouw met Kind, 1962, bracht mij aan het twijfelen. Op die fietsrondjes merkte ik dat ik geen liefhebber ben van abstracte kunst. Vier polyester pilaren met een draai erin, een klomp ijzer met de naam Metamorphose, het zal wel. Vooruit, de Drie Bollen op het Mediapark, die vind ik mooi en grappig. Het lijkt alsof ‘s nachts reuzen hebben gejeu-de-bould en gestoord werden in hun spelletje. Maar al eerder, mijn keuze stond al vast, het was en bleef Levensvreugde van Gabriël Sterk. Ik zag het voor het eerst in 1970, het jaar van plaatsing. De naam is veelzeggend maar het beeld straalt niet alleen vreugde uit. Ook hoop, liefde, geluk, de toekomst, extatische blijdschap en zelfs een vleug erotiek. Vergeet niet dat ik toen 13 was. Als ik het zie doet het mij denken aan het verhaal van mijn moeder, over hoe mijn ouders in Hilversum terechtkwamen. Mijn vader was slachtoffer van het bombardement op Rotterdam. Ook de stad van mijn moeder, Glasgow, werd gebombardeerd. Ze ontmoetten elkaar vlak na de oorlog, trouwden en trokken in bij mijn grootouders, in datzelfde deprimerende Rotterdam. Mijn moeder trof het niet, ze ontvluchtte een grauwe havenstad en belandde in een gelijkaardige stad, nog altijd in puin. Al snel kreeg mijn pa een baan in Hilversum, mijn ouders zochten er woonruimte en vonden het. Dát moment, daarover zei ze: ‘Thomas, ik stond tot mijn knieën in de sneeuw maar was nooit eerder zo gelukkig.’ Dat is wat het beeld voor mij betekent. De avond van de verkiezing is daar. Het zaaltje loopt vol, de Historische Kring komt samen. Alle leden torsen historie, grijs maakt de dienst uit. Alle beelden passeren nog een keer de revue en de stembiljetten worden ingevuld. De stemmen zijn geteld, de voorzitter neemt het woord. Levensvreugde wordt zevende, de Erfgooier wint. Onbegrijpelijk! ---------- De foto's zijn van de schrijver.
© 2024 Thomas van der Steen

	powered by CJ2