archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Dextro Thomas van der Steen

2016BZ DextroNog geen kwartier onderweg langs de Linge en door de Betuwe en daar begint het gelazer al: piejowiejowiep, piejowiejowiep, piejowiejowiep, piejowiejowiep. Het alarm onderbreekt ruw en onverbiddelijk het meeslepende nummer The River Must Flow. Het noodsein en bijbehorende waarde (4.0) komt van de Freestyle Libre-sensor op mijn arm, de muziek van Gino Vannelli en Spotify. Die laatste app kent iedereen, die van de sensor waarschijnlijk niet. Daarom een korte toelichting.

Vanwege diabetes type 1 draag ik een sensor. De opmerkzamen onder jullie zullen het vast al eens bij een familielid, vriend, collega of voorbijganger hebben gezien: een wit rondje ter grootte van een 2-euromunt, vastgeplakt op de huid. Via die app kan ik mijn bloedsuikerwaarde meten. Idealiter is die tussen 4 en 6, zoals bij mensen zonder suikerziekte, maar als mijn waarde onder de 10 blijft ben ik al blij. En Jeroen, mijn internist, en Petra, diabetesverpleegkundige, ook. Dit meetsysteem is een zegen en de uitdijende verzameling data zet de app om in staafdiagrammen, grafieken, prognoses, tabellen, gemiddelden, trends et cetera, et cetera. De voortschrijdende techniek gaat zelfs zo ver dat de computers van mijn twee behandelaars gekoppeld zijn aan mijn sensor. Feitelijk zou Petra ‘Big Sister’ dus kunnen zien dat ik een hypoglykemie heb. Zou, want in de praktijk komt het erop neer dat ze een minuut voor onze afspraak mijn laatste grafieken checkt.
De sensor geeft een signaal als mijn bloedsuiker onder de 4.2 duikt, dan dreigt zo’n hypo. De gevolgen daarvan zal ik verder onbenoemd laten, die zijn niet best.

Eigenlijk zou je als diabeet een appel, banaan en koek bij je moeten hebben maar ik ben een light traveller. Ik heb een hekel aan ballast, op het obsessieve af. Ik neem mijn sleutels, insulinepen, geld, telefoon en een staafje Dextro Energy mee. Daarbij blijft het. Ik heb een rotsvast vertrouwen in de Nederlandse detailhandel: een AH, Jumbo, Spar of Poiesz is nooit ver. Dus als Gino stopt met zingen dan stop ik ook, meet mijn waarde (3.6), zuig vier tabletten druivensuiker weg en stap weer op.

Weer

Net als David Gilmour aan zijn gitaarsolo in Comfortably Numb begint wordt hij bruusk (piejowiejowiep 4x) onderbroken. Even in de schaduw van de wilgen langs de Linge bijkomen. Ik had gehoopt dat die vier tabletten hun werk ondertussen wel hadden gedaan. Blijkbaar (3.1) heb ik mij verkeken op de tegenwind (5 Bft). Nog maar vier, ach wat, vijf tabletten. Tien minuten de glucose de kans geven om in te kicken en dóór. Inmiddels heb ik opgezocht dat de kerktoren in de verte die van Kapel-Avezaath is, de naam alleen al. Ik schat de kerktoren op vier kilometer en verwacht aan de voet een keur aan winkels of anders wel een boerenhoeve met bord waarop de huisgemaakte appeltaart wordt aangeprezen.

Nog een keer

Gesterkt door de energie van Dextro ga ik weer op pad. Binnen een kwartier moet ik er toch zijn maar het trappen gaat stroef. Gelukkig word ik aangespoord door The Barbarian van Emerson, Lake and Palmer, een arrangement van Béla Bartóks Allegro Barbaro. Als ik mij nou klein maak en laat opzwepen door de staccato drum van Carl Palmer, ben ik er zo. Piejowiejowiep, goddomme, nee hè. Ik heb nog 5 Dextro’s maar dan zijn ze echt op. Hup, opeten, het is nog maar een klein stukkie. Op het kruispunt van de dorpsstraat met de provinciale weg wapperen vlaggen, een goed teken. Maar het zijn vlaggen van Claas en John Deere, het is de tractor dealer. Ook bij de kerk is niks, geen winkel, geen theehuis, koffiecorner, niks. Ik schiet een vrouw aan op haar tuinpad en vraag naar de dichtstbijzijnde winkel of horeca. ‘Albert Heijn in de stad, die kant op, kwartiertje fietsen, hooguit.’

De tabletten zijn op en Tiel veel te ver. Mijn bloedsuiker is 4.2. Net aan. Sloom trappend laat ik mij door de wind meevoeren naar het westen. Daar is het stadje Buren waar de horeca alomtegenwoordig is. Opeens verwijst een bordje naar een boerderij aan het eind van een zandpad. Prince Heerlijk, geniet op ons zonneterras van gebak & taart, boerenkazen, broodjes, High Tea en andere delicatessen.

Het wordt een colaatje, the real thing, en een sundae caramel-zeezout. Ik voel de energie terugstromen in mijn lijf en meet een hoge (11.2.) maar bemoedigende waarde. The Gates of Delirium van Yes duurt 21 minuten 49 seconden, ongeveer de tijd om in Buren te geraken. Een delirium ga ik zeker niet krijgen en het alarm kan echt niet meer afgaan vandaag.

---------

De plaat is gegemaakt door Coc van Duijn.
Meer informatie: http://cocvanduijn.nl/



© 2023 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
Dextro Thomas van der Steen
2016BZ DextroNog geen kwartier onderweg langs de Linge en door de Betuwe en daar begint het gelazer al: piejowiejowiep, piejowiejowiep, piejowiejowiep, piejowiejowiep. Het alarm onderbreekt ruw en onverbiddelijk het meeslepende nummer The River Must Flow. Het noodsein en bijbehorende waarde (4.0) komt van de Freestyle Libre-sensor op mijn arm, de muziek van Gino Vannelli en Spotify. Die laatste app kent iedereen, die van de sensor waarschijnlijk niet. Daarom een korte toelichting.

Vanwege diabetes type 1 draag ik een sensor. De opmerkzamen onder jullie zullen het vast al eens bij een familielid, vriend, collega of voorbijganger hebben gezien: een wit rondje ter grootte van een 2-euromunt, vastgeplakt op de huid. Via die app kan ik mijn bloedsuikerwaarde meten. Idealiter is die tussen 4 en 6, zoals bij mensen zonder suikerziekte, maar als mijn waarde onder de 10 blijft ben ik al blij. En Jeroen, mijn internist, en Petra, diabetesverpleegkundige, ook. Dit meetsysteem is een zegen en de uitdijende verzameling data zet de app om in staafdiagrammen, grafieken, prognoses, tabellen, gemiddelden, trends et cetera, et cetera. De voortschrijdende techniek gaat zelfs zo ver dat de computers van mijn twee behandelaars gekoppeld zijn aan mijn sensor. Feitelijk zou Petra ‘Big Sister’ dus kunnen zien dat ik een hypoglykemie heb. Zou, want in de praktijk komt het erop neer dat ze een minuut voor onze afspraak mijn laatste grafieken checkt.
De sensor geeft een signaal als mijn bloedsuiker onder de 4.2 duikt, dan dreigt zo’n hypo. De gevolgen daarvan zal ik verder onbenoemd laten, die zijn niet best.

Eigenlijk zou je als diabeet een appel, banaan en koek bij je moeten hebben maar ik ben een light traveller. Ik heb een hekel aan ballast, op het obsessieve af. Ik neem mijn sleutels, insulinepen, geld, telefoon en een staafje Dextro Energy mee. Daarbij blijft het. Ik heb een rotsvast vertrouwen in de Nederlandse detailhandel: een AH, Jumbo, Spar of Poiesz is nooit ver. Dus als Gino stopt met zingen dan stop ik ook, meet mijn waarde (3.6), zuig vier tabletten druivensuiker weg en stap weer op.

Weer

Net als David Gilmour aan zijn gitaarsolo in Comfortably Numb begint wordt hij bruusk (piejowiejowiep 4x) onderbroken. Even in de schaduw van de wilgen langs de Linge bijkomen. Ik had gehoopt dat die vier tabletten hun werk ondertussen wel hadden gedaan. Blijkbaar (3.1) heb ik mij verkeken op de tegenwind (5 Bft). Nog maar vier, ach wat, vijf tabletten. Tien minuten de glucose de kans geven om in te kicken en dóór. Inmiddels heb ik opgezocht dat de kerktoren in de verte die van Kapel-Avezaath is, de naam alleen al. Ik schat de kerktoren op vier kilometer en verwacht aan de voet een keur aan winkels of anders wel een boerenhoeve met bord waarop de huisgemaakte appeltaart wordt aangeprezen.

Nog een keer

Gesterkt door de energie van Dextro ga ik weer op pad. Binnen een kwartier moet ik er toch zijn maar het trappen gaat stroef. Gelukkig word ik aangespoord door The Barbarian van Emerson, Lake and Palmer, een arrangement van Béla Bartóks Allegro Barbaro. Als ik mij nou klein maak en laat opzwepen door de staccato drum van Carl Palmer, ben ik er zo. Piejowiejowiep, goddomme, nee hè. Ik heb nog 5 Dextro’s maar dan zijn ze echt op. Hup, opeten, het is nog maar een klein stukkie. Op het kruispunt van de dorpsstraat met de provinciale weg wapperen vlaggen, een goed teken. Maar het zijn vlaggen van Claas en John Deere, het is de tractor dealer. Ook bij de kerk is niks, geen winkel, geen theehuis, koffiecorner, niks. Ik schiet een vrouw aan op haar tuinpad en vraag naar de dichtstbijzijnde winkel of horeca. ‘Albert Heijn in de stad, die kant op, kwartiertje fietsen, hooguit.’

De tabletten zijn op en Tiel veel te ver. Mijn bloedsuiker is 4.2. Net aan. Sloom trappend laat ik mij door de wind meevoeren naar het westen. Daar is het stadje Buren waar de horeca alomtegenwoordig is. Opeens verwijst een bordje naar een boerderij aan het eind van een zandpad. Prince Heerlijk, geniet op ons zonneterras van gebak & taart, boerenkazen, broodjes, High Tea en andere delicatessen.

Het wordt een colaatje, the real thing, en een sundae caramel-zeezout. Ik voel de energie terugstromen in mijn lijf en meet een hoge (11.2.) maar bemoedigende waarde. The Gates of Delirium van Yes duurt 21 minuten 49 seconden, ongeveer de tijd om in Buren te geraken. Een delirium ga ik zeker niet krijgen en het alarm kan echt niet meer afgaan vandaag.

---------

De plaat is gegemaakt door Coc van Duijn.
Meer informatie: http://cocvanduijn.nl/

© 2023 Thomas van der Steen
powered by CJ2