Dromerig kijken de renners elkaar in de ogen in het beste restaurant van Sisteron. ‘Zullen we maar kappen met die onzin, met de wedstrijd en die Grijze Trui?’, oppert Belinda. ‘D’accord ma chérie’, antwoordt Thomas opgelucht. In L’Oppidum sluiten T57 en B61 een pact. Ze blijven hun Tour de France fietsen maar zonder wedstrijd. T57 vreest de dodelijke dijen van B61 als zij accelereert op de flanken van de Galibier en Hautacam. Zij huivert juist bij het idee hoe roekeloos hij zich in de afdaling zal storten om zijn achterstand in te lopen. Met rosé wordt hun verdrag beklonken.

Uit respect voor de slachtoffers van de terreuraanslag van 14 juli 2016 start de tocht voor hun gedenkteken. Ik was die aanslag niet vergeten maar wel dat er 86 doden vielen, zesentachtig! Een geflipte Tunesiër zigzagde zijn truck door de mensenmenigte op de Promenade des Anglais. 

We hoeven niet meer te racen, we peddelen gemoedelijk over de boulevard. Rechts deint de zee, links reiken de palmen van het monumentale hotel Le Negresco naar de blauwe hemel. Het is de eerste keer deze vakantie dat we omringd worden door duizenden en nog eens duizenden toeristen. Het is gruwelijk druk in Nice. 

Voor de haven waar de ferry naar Corsica onder stoom ligt, staat een eindeloze file volgepakte auto’s. Daarna volgen de buitenwijken met villa’s in alle mogelijke vormen en formaten, allen met een fenomenaal uitzicht over de baai.

Na een klif daalt de kustweg geleidelijk af naar Villefranche-sur-Mer. Beheerst laten we ons meedrijven door de zwaartekracht. Als het nog een wedstrijd was geweest lag ik nu met mijn neus ver over het stuur om tijd te winnen. 

In Villefranche woekeren bougainvillea en diverse fleurige klimplanten onstuimig. Niet voor niets heet de kust iets verderop in Italië de Bloemenrivièra. We fietsen langs de haven waar we gisteren salade Niçoise aten, when in Nice, do as the Niçois. In de verte zien we het schiereiland Saint-Jean-Cap-Ferrat al liggen. De weg stijgt weer flink maar in plaats van er tussenuit te muizen geeft Belinda mij nu alle gelegenheid haar kielzog te kiezen. 

Boulevard Napoléon III geeft toegang tot het rijk van de rich and famous. De eerste bushalte die we tegenkomen bewijst dat, Villa Rothschild is de naam. De familie zelf heeft daar niet vaak op de bus staan wachten waarschijnlijk. 

Het einde van de rit dient zich aan, naast het spuuglelijke Mariabeeld dat boven de kapel uittorent ligt de meet. Ondanks het feit dat we de wedstrijd hebben afgezworen kan ik mijn impulsen niet bedwingen. Het klimmetje naar Maria is kort en venijnig maar ik trek even flink door. Achterom kijkend zie ik dat Belinda haar hoofd meewarig schudt. 

In de kapel is net een doopplechtigheid afgelopen, de moeder showt met trots haar gezegende baby. Bij de kapel ligt een begraafplaats met 85 graven van Belgische militairen. Na een Duitse gifgasaanval bij de Slag om Ieper in 1914 werden zij zwaargewond hierheen gebracht in de hoop dat de zuivere lucht hen zou herstellen, tevergeefs.

De zee lonkt, een duik hebben we wel verdiend. Het dichtstbijzijnde strandje is Paloma Beach. Het is er stervensdruk en het restaurant neemt meer dan driekwart van het strand in. De onberispelijk geklede jetset gebruikt er de late lunch. Mannen in witgesteven overhemden, de Rolex of Patek Philippe losjes om de pols, doen zich te goed aan oesters en chablis. Hun vrouwen, ook in het wit, knabbelen aan een groene salade. Hun kinderen vormen de dissonant. Verveeld scrollen zij op hun telefoon, hun pasta’s blijven onaangeroerd. 

Wegwezen hier, we strijken neer op het strandje verderop. Hier geen protserigheid en de duik is even koel. 

Op deze manier onze Tour de France fietsen bevalt stukken beter dan die met strenge klok. Goede keuze, dat Pact van Sisteron.

-----------

De illustraties zijn geleverd door de auteur.