Het wordt eentonig, mijn gejeremieer over het fietsvijandige weer van de afgelopen drie, vier maanden. Maar het is een feit, de lucht was grijs en grauw en als de zon dan ‘s brutaal door de wolken piepte, zag ik dat vanaf mijn werkplek. Het jaar 2022 bracht mij nog geen fietstocht, lijdzaam wacht ik op de lente. Maar dan trek ik driest het land in op weg naar Hoek van Holland, de Haarlemmermeer, IJsselstein, Spijkenisse, Nagele et cetera, et cetera. Mijn to-bike-list is

eindeloos. 

Maar er wacht een nieuwe Leunstoel dus diep ik uit mijn geheugen een zonnig toertje van vorige zomer. Op de heenweg naar Normandië waren we langs Vimy Ridge geweest, het oogverblindende witte monument ter nagedachtenis aan de Canadese soldaten maakte enorme indruk op ons. Maar mijn zucht naar bloedige slagvelden van de Eerste Wereldoorlog is onlesbaar. Dus op de terugreis, toen we onderweg naar onze overnachting in Laon de Chemin des Dames kruisten, stond een excursie meteen vast. Vier jaar lang hadden de Duitsers de weg over de heuvelrug stevig in handen. De vergeefse pogingen van de Fransen die positie te heroveren resulteerden enkel in het met bloed doordrenken van lager gelegen akkers. 

‘Ho ho, vriend’, onze relatie is op vakantie uiterst amicaal, ‘voordat het eindeloos struinen over de begraafplaatsen begint, gaan we eerst een stukje fietsen en lunchen.’ Het voorstel leek billijk en verzet zinloos.

In Vailly-sur Aisne stappen we op de fiets en rijden langs het Canal Latéral à l’Aisne. Een kanaal dat is gegraven om de doortocht van de binnenscheepvaart te vergemakkelijken. De rivier is grillig en bochtig, het kanaal ligt langs een liniaal. Aan de randen van het dorp liggen de gebruikelijke werkplaatsen met de net zo gebruikelijke rommel. Dan even niks maar na een kilometertje een verlaten fabriek. Vier enorme silo’s hangen boven het water, hun kleur bruin detoneert met de omgeving. Het hekwerk rond het complex is vergaan en we bekijken een loods met verroeste machines en ingegooide ramen. Blijkbaar dompelt de dorpsjeugd zich hier in hun roes want de lege flesjes Kronenbourg zijn ontelbaar, net als de lachgaspatronen. 

Na dit naargeestige decor neemt de natuur het over. Belinda spijkert mijn kennis van flora en fauna onder het fietsen terdege bij. Waar de vissers op azen blijft onbekend, ze vangen niks. Voor ons ontvouwt zich een scène rechtstreeks uit een Franse film. Moeder speelt met brutaal zoontje en liefelijk dochtertje aan de waterkant. Hij probeert stenen te laten ketsen op het water terwijl zijn zusje bloemen plukt. Hij heet ongetwijfeld Xavier en zij Babette. 

Wij halen een binnenschip in met een wapperende Duitse vlag aan de achtersteven en op de boeg staat het bijbelse Manna. Bij een onbemande sluis wachten we het schip op. Van ver zien we dat de kapitein druk in de weer is met zijn mobiel, zijn vrouw stuurt. De sluis werkt blijkbaar op een app want de deuren gaan open en het licht springt op groen. ‘Gerade aus, Gitta’, schreeuwt de man. ‘Wie sonst, Kurt’, antwoordt Gitta terecht. Het schip past als een handschoen, aan beide kanten rest nog geen 10 centimeter. 

Op de brug met de benen bungelend over de rand lunchen we. Belinda eet stokbrood met ham, tomaat en mayonaise. Geen plakjes ham, nee, serieuze tranches de jambon. Ik hou het bij mijn favoriet, salade piémontaise, Franse aardappelsalade. Even verderop kronkelt de Aisne en langs haar oever fietsen we weer terug. In het dorp drinken we koffie en delen een amandelcroissant. 

Belinda’s eisen zijn ingewilligd, nu de gruwelen die zich hier meer dan 100 jaar geleden voltrokken. De Chemin des Dames blijkt een geliefde plek om te vechten. Caesar verpletterde hier de Galliërs en onder Clovis was het andersom. Hij voerde de Franken aan die 600 jaar later de Romeinen verdreven. Napoleon behaalde hier zijn allerlaatste overwinning voor hij zijn Waterloo vond. 

Op een tochtige heuvel bij Craonnelle staat een bijzonder monument, een ovale bal van ijzer. Het staat er ter nagedachtenis aan alle rugbyspelers die in de Grote Oorlog sneuvelden. Turend over de glooiende hellingen denk ik aan de jongens uit Baskenland, Zuid-Afrika, Wales en Samoa die kansloos waren in de scrum.

----------

De foto is van de auteur.