archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Cuisine Fermée Thomas van der Steen

1907BZ Cuisine
Het zat me niet mee. Eerst werd ik door corona tot mijn bed veroordeeld, toen heersten de donkere dagen voor Kerstmis en die gingen naadloos over in een aaneensluiting van mistroostige, druilerige dagen. Mijn fiets knipoogde wel flirterig naar me als ik in de schuur moest zijn maar ik negeerde hem.

Tijdens mijn koortsdromen en als ik naar het vroege ontsteken van de straatlantaarns staarde, dacht ik begerig terug aan de fietstochten in Frankrijk vorige zomer. 

18 augustus 2021

Onze vorige tocht ging door een oneindig groen decor, met die kleur zijn we klaar. Daarom heb ik een toertje langs de kust uitgezocht. Het blauw van hemel en zee verveelt hopelijk minder snel.

We beginnen in Port-Bail-sur-Mer, een knus havenstadje. Door de poort en over de lange brug bereiken we de strandweg. De waaiers zand over de weg verraden een straffe zeewind maar ik kan ‘m hebben. Belinda zeker want die heeft een hulpmotor, geen 50cc maar 50 Nm. Ons snakken naar zee is befaamd en voorlopig worden we gul bediend in ons verlangen want het fietspad eindigt pas in Duinkerken. Zo ver gaan we niet, we gaan lunchen in Barneville-Carteret en dan weer terug. Onze huisbaas heeft een tip gegeven over een restaurant op het strand, La Potinière, waar je uitmuntend eet, onderwijl pootje badend. 

Omdat een onbeduidend riviertje de kustweg doorkruist moeten we via de brug die landinwaarts ligt. Geen straf want ook zonder zicht op de zee is het prachtig. Een uitgestrekt bos met pijnbomen is ons deel. Een schitterend gelegen golfclub waarschuwt de non-joueurs; het is voor hen uitdrukkelijk verboden op de greens te komen.

Over de brug bereiken we het dorp, het postkantoor en het stationnetje ogen ouderwets Frans. Het is inmiddels al over enen dus tijd voor die hemelse lunch. Ik raadpleeg mijn trouwe kameraad Google Maps en zie dat het restaurant aan de andere kant van Barneville ligt. We peddelen relaxed langs dobberende bootjes. Vlak bij ons doel rijst een enorme rots op. Een weggetje stijgt met een onbehoorlijk hoog percentage omhoog. Als ik Tourbaas was zou ik hier de finale van een etappe plannen. Gelukkig moeten wij beneden op het strand zijn.

We fietsen een parkeerplaats op met in de hoek een rollende keuken. Bij het mulle zand stap ik af en loop het strand op. Kijken, nog een keer kijken, niks. Ja, aan het einde staan kleedhokjes maar dat kan het toch niet zijn? Nog eens op mijn telefoon kijken, hier moet het echt zijn. Ik schud nee naar Belinda en we overleggen wat te doen. De rode punt op de kaart is niet heel precies, misschien toch verderop maar dan moeten we over de kaap.

Ik ga alleen vooruit, jezus, de helling is wreed. Boven heb ik wel het mooiste uitzicht van de hele vakantie. Ik overwin mijn mannelijke schroom en vraag het aan een local. ‘En bas’, en wijst naar de parkeerplaats waar we net waren. Nondeju, met roodgloeiende remmen daal ik af en kijk nog eens. Ja hoor, verscholen achter een rots ligt het withouten restaurant. Dankbaar lopen we erheen. ‘Je m’excuse monsieur, madame, la cuisine est fermée.’

Beteuterd druipen we af, terug naar de fietsen. We moeten toch eten dus lopen naar die troosteloze snackkar. Een meisje met roze haar en veel ijzer in haar gezicht neemt de bestelling op. Belinda bestelt patat en een hamburger, ik ook patat en een hot dog. Ik vergis me want in Frankrijk wordt een hot dog niet op een zacht broodje geserveerd maar in een half stokbrood waar een gat in is gespietst. Op het moment dat ik wil terugkomen op mijn beslissing reikt de kruising tussen Billie Eilish en Nina Hagen mij de ‘otte doggue’ al aan, dommage. 

Na de vette bek stappen we weer op voor de terugtocht. Langs de boulevard wisselen droomhuizen en kitscherige onderkomens zich af. Hotel Sainte Marie de la Mer heeft zijn beste tijd gehad. De verf bladdert maar het makelaarsbord meldt dat het is verkocht. Dat wordt nog een klus voor de nieuwe eigenaar. In de verte zien we de kerktoren van Port-Bail.

Pootje badend lunchen, het was ons niet gegund, wel lekker gefietst.

----------

De foto is van de schrijver.



© 2022 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
Cuisine Fermée Thomas van der Steen
1907BZ Cuisine
Het zat me niet mee. Eerst werd ik door corona tot mijn bed veroordeeld, toen heersten de donkere dagen voor Kerstmis en die gingen naadloos over in een aaneensluiting van mistroostige, druilerige dagen. Mijn fiets knipoogde wel flirterig naar me als ik in de schuur moest zijn maar ik negeerde hem.

Tijdens mijn koortsdromen en als ik naar het vroege ontsteken van de straatlantaarns staarde, dacht ik begerig terug aan de fietstochten in Frankrijk vorige zomer. 

18 augustus 2021

Onze vorige tocht ging door een oneindig groen decor, met die kleur zijn we klaar. Daarom heb ik een toertje langs de kust uitgezocht. Het blauw van hemel en zee verveelt hopelijk minder snel.

We beginnen in Port-Bail-sur-Mer, een knus havenstadje. Door de poort en over de lange brug bereiken we de strandweg. De waaiers zand over de weg verraden een straffe zeewind maar ik kan ‘m hebben. Belinda zeker want die heeft een hulpmotor, geen 50cc maar 50 Nm. Ons snakken naar zee is befaamd en voorlopig worden we gul bediend in ons verlangen want het fietspad eindigt pas in Duinkerken. Zo ver gaan we niet, we gaan lunchen in Barneville-Carteret en dan weer terug. Onze huisbaas heeft een tip gegeven over een restaurant op het strand, La Potinière, waar je uitmuntend eet, onderwijl pootje badend. 

Omdat een onbeduidend riviertje de kustweg doorkruist moeten we via de brug die landinwaarts ligt. Geen straf want ook zonder zicht op de zee is het prachtig. Een uitgestrekt bos met pijnbomen is ons deel. Een schitterend gelegen golfclub waarschuwt de non-joueurs; het is voor hen uitdrukkelijk verboden op de greens te komen.

Over de brug bereiken we het dorp, het postkantoor en het stationnetje ogen ouderwets Frans. Het is inmiddels al over enen dus tijd voor die hemelse lunch. Ik raadpleeg mijn trouwe kameraad Google Maps en zie dat het restaurant aan de andere kant van Barneville ligt. We peddelen relaxed langs dobberende bootjes. Vlak bij ons doel rijst een enorme rots op. Een weggetje stijgt met een onbehoorlijk hoog percentage omhoog. Als ik Tourbaas was zou ik hier de finale van een etappe plannen. Gelukkig moeten wij beneden op het strand zijn.

We fietsen een parkeerplaats op met in de hoek een rollende keuken. Bij het mulle zand stap ik af en loop het strand op. Kijken, nog een keer kijken, niks. Ja, aan het einde staan kleedhokjes maar dat kan het toch niet zijn? Nog eens op mijn telefoon kijken, hier moet het echt zijn. Ik schud nee naar Belinda en we overleggen wat te doen. De rode punt op de kaart is niet heel precies, misschien toch verderop maar dan moeten we over de kaap.

Ik ga alleen vooruit, jezus, de helling is wreed. Boven heb ik wel het mooiste uitzicht van de hele vakantie. Ik overwin mijn mannelijke schroom en vraag het aan een local. ‘En bas’, en wijst naar de parkeerplaats waar we net waren. Nondeju, met roodgloeiende remmen daal ik af en kijk nog eens. Ja hoor, verscholen achter een rots ligt het withouten restaurant. Dankbaar lopen we erheen. ‘Je m’excuse monsieur, madame, la cuisine est fermée.’

Beteuterd druipen we af, terug naar de fietsen. We moeten toch eten dus lopen naar die troosteloze snackkar. Een meisje met roze haar en veel ijzer in haar gezicht neemt de bestelling op. Belinda bestelt patat en een hamburger, ik ook patat en een hot dog. Ik vergis me want in Frankrijk wordt een hot dog niet op een zacht broodje geserveerd maar in een half stokbrood waar een gat in is gespietst. Op het moment dat ik wil terugkomen op mijn beslissing reikt de kruising tussen Billie Eilish en Nina Hagen mij de ‘otte doggue’ al aan, dommage. 

Na de vette bek stappen we weer op voor de terugtocht. Langs de boulevard wisselen droomhuizen en kitscherige onderkomens zich af. Hotel Sainte Marie de la Mer heeft zijn beste tijd gehad. De verf bladdert maar het makelaarsbord meldt dat het is verkocht. Dat wordt nog een klus voor de nieuwe eigenaar. In de verte zien we de kerktoren van Port-Bail.

Pootje badend lunchen, het was ons niet gegund, wel lekker gefietst.

----------

De foto is van de schrijver.

© 2022 Thomas van der Steen
powered by CJ2