archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
De Kick Pruijs Brug Gijs Zandbergen

0305 BZ Fiets Kick
Om op zondagmorgen niet meer in mijn eentje te hoeven fietsen ben ik een paar maanden geleden lid geworden van RTC Hoofddorp, wat staat voor Rijwiel Toer Vereniging Hoofddorp. Een weinig fantasievolle naam, maar dat is wel eens plezierig voor de verandering. De club bestaat uit honderd leden, merendeels mannen zonder aanwijsbare drank-, drugs- of huwelijksproblemen. Fatsoenlijke veertigers, vijftigers en een enkele zestiger, die, als we op zondagochtend een fietstocht maken, stoppen voor rode verkeerslichten, bellen als ze iemand inhalen en een hand uitsteken bij het linksaf slaan. Plezierig is ook dat de meeste leden handige sodemieters zijn, wat logisch is, want RTC Hoofddorp is de doorstart van de fietsvereniging van het Fokkerpersoneel. Voor wie vliegtuigen bouwt, is het vervangen van een fietsband een peulenschil.
 
Laat de RTC Hoofddorp nu ook een clubblad hebben met de functionele naam Clubblad. Daar komen we al meer op mijn terrein en het is dan ook met meer dan gewone interesse dat ik elke twee maanden Clubblad doorblader, want tussen alle aankondigingen en standen in staan soms berichten die het belang van een mededeling overstijgen. Zo las ik in het laatste nummer dat de provincie Noord-Holland middels een prijsvraag een naam zocht voor een nieuwe fiets- en openbaarvervoerbrug over de A4, tussen het brugrestaurant en de afslag Hoofddorp/Aalsmeer. Het gebeurde op een zaterdagavond en vrijwel meteen wist ik dat de brug het Kick-Pruijsviaduct moest gaan heten, vernoemd naar de Amsterdamse wielrenner, die op zondag 14 juli 1935 van zijn racefiets sprong toen hij op die plek een viermotorige Fokker van de KLM zag verongelukken.

De destijds 19-jarige Kick Pruijs had gezien hoe een vliegtuig geen hoogte kreeg en bij het maken van een bocht tegen de zogenaamde Geniedijk was geslagen, die de Haarlemmermeer in de breedte doorsnijdt. Hij was naar de neergestorte Kwikstaart gerend en had drie of vier versufte passagiers uit het vliegtuig getrokken. Kort daarna was het toestel in brand gevlogen, waarbij zes inzittenden, onder wie de vier bemanningsleden in de cockpit om het leven waren gekomen. Kick had nog wel geprobeerd hen uit het toestel te halen, maar de deur naar de cockpit had klem gezeten, waarna hij op het geschreeuwde advies van de omstanders naar buiten was gevlucht.

Ik wist dit, doordat Kick, die ik van het wielrennen ken, me dit had verteld en mij krantenknipsels uit die tijd had laten zien. Kick Pruijs, een vitale tachtiger, die als het mooi weer was, nog een eindje ging fietsen. Voor zijn heldendaad had hij nooit erkenning gekregen afgezien van een brief van de voorzitter van de wielerbond. De voornaamste reden van het zwijgen was geweest dat Fokker en KLM er geen behoefte aan hadden toe te geven dat er fouten waren gemaakt. Het toestel had natuurlijk nooit mogen vertrekken. Een andere fout was geweest dat de piloot niet had moeten proberen terug te keren naar Schiphol. Hij had er beter aan gedaan een noodlanding te maken, waarvoor op de akkers van de Haarlemmermeer ruimte genoeg was. Dat deed hij echter niet en als gevolg van de defecte motoren aan de linkervleugel was het toestel uit balans geraakt en tegen het dijkje geslagen. Ten derde was de steward er vandoor gegaan zodra het toestel de grond had geraakt en ten vierde had de verzorger van Kick Pruijs, ome Cas Pruijs, bijgenaamd Cas de Leugenaar, de pers te woord gestaan en zichzelf de heldenrol van zijn neefje toebedeeld. Dit alles had gemaakt dat het zeventig jaar had geduurd, voordat Kick, de inmiddels 89-jarige zoon van een voddenboer uit de Amsterdamse Jordaan, de eer ging krijgen die hem toekwam.

Ik liep naar boven, tikte een mailtje met bovenstaande naar de provincie en kreeg in de week daarop een telefoontje van een provinciale voorlichtster. Hoe ik dat allemaal wist, want ze hadden nog nooit van dat ongeluk gehoord. Ik verwees ze naar de krantenleggers en naar Kick zelf en wachtte op de dag waarop de brug officieel geopend zou worden en de prijswinnaar bekend zou worden gemaakt.

Die dag was het nogal koud en dreigde het naar regen. Maar in de partytent was het lekker warm en het cateringbedrijf was duidelijk niet voor een vriendenprijsje ingehuurd. In een hoek van de tent stond een herenfiets. Ik had niet anders verwacht. Nadat de aanwezigen zich hadden warmgegeten en -gedronken, werd de wandeling naar het viaduct over de A4 gemaakt. Daar werd gewacht op de gedeputeerde en op oud-wielrenner Steven Rooks. Die twee zouden samen de opening verrichten middels een fietstochtje die op de brug zou eindigen. Na hun aankomst op de brug werd een lint doorgeknipt en een lakentje weggetrokken dat over een naambordje hing. Daarop stond Kruisdorperbrug. Ik was zo verbaasd dat ik niet eens teleurgesteld was.

Later, terug in de partytent vertelde de gedeputeerde dat de provincie de brug slim had laten financieren door het rijk en dat Kruisdorp de vroegere naam van het huidige Hoofddorp was. Ik hoorde het nog steeds vol verbazing aan, al won de teleurstelling terrein. In elk geval kon ik er nog niet aan wennen. Hadden ze Kick Pruijs niet gebeld? Hadden ze geen archiefonderzoek gedaan? Niet dus. Dat bleek toen de voorlichtster van de provincie Noord-Holland naar me toekwam en me zei dat de provincie toch maar had gekozen voor de veiligheid.

Gelukkig maar. Ik had niet de verkeerde naam ingediend, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat autoriteiten van alle tijden zijn. Stom dat ik daar niet aan had gedacht.

© 2005 Gijs Zandbergen meer Gijs Zandbergen - meer "Op de fiets"
Bezigheden > Op de fiets
De Kick Pruijs Brug Gijs Zandbergen
0305 BZ Fiets Kick
Om op zondagmorgen niet meer in mijn eentje te hoeven fietsen ben ik een paar maanden geleden lid geworden van RTC Hoofddorp, wat staat voor Rijwiel Toer Vereniging Hoofddorp. Een weinig fantasievolle naam, maar dat is wel eens plezierig voor de verandering. De club bestaat uit honderd leden, merendeels mannen zonder aanwijsbare drank-, drugs- of huwelijksproblemen. Fatsoenlijke veertigers, vijftigers en een enkele zestiger, die, als we op zondagochtend een fietstocht maken, stoppen voor rode verkeerslichten, bellen als ze iemand inhalen en een hand uitsteken bij het linksaf slaan. Plezierig is ook dat de meeste leden handige sodemieters zijn, wat logisch is, want RTC Hoofddorp is de doorstart van de fietsvereniging van het Fokkerpersoneel. Voor wie vliegtuigen bouwt, is het vervangen van een fietsband een peulenschil.
 
Laat de RTC Hoofddorp nu ook een clubblad hebben met de functionele naam Clubblad. Daar komen we al meer op mijn terrein en het is dan ook met meer dan gewone interesse dat ik elke twee maanden Clubblad doorblader, want tussen alle aankondigingen en standen in staan soms berichten die het belang van een mededeling overstijgen. Zo las ik in het laatste nummer dat de provincie Noord-Holland middels een prijsvraag een naam zocht voor een nieuwe fiets- en openbaarvervoerbrug over de A4, tussen het brugrestaurant en de afslag Hoofddorp/Aalsmeer. Het gebeurde op een zaterdagavond en vrijwel meteen wist ik dat de brug het Kick-Pruijsviaduct moest gaan heten, vernoemd naar de Amsterdamse wielrenner, die op zondag 14 juli 1935 van zijn racefiets sprong toen hij op die plek een viermotorige Fokker van de KLM zag verongelukken.

De destijds 19-jarige Kick Pruijs had gezien hoe een vliegtuig geen hoogte kreeg en bij het maken van een bocht tegen de zogenaamde Geniedijk was geslagen, die de Haarlemmermeer in de breedte doorsnijdt. Hij was naar de neergestorte Kwikstaart gerend en had drie of vier versufte passagiers uit het vliegtuig getrokken. Kort daarna was het toestel in brand gevlogen, waarbij zes inzittenden, onder wie de vier bemanningsleden in de cockpit om het leven waren gekomen. Kick had nog wel geprobeerd hen uit het toestel te halen, maar de deur naar de cockpit had klem gezeten, waarna hij op het geschreeuwde advies van de omstanders naar buiten was gevlucht.

Ik wist dit, doordat Kick, die ik van het wielrennen ken, me dit had verteld en mij krantenknipsels uit die tijd had laten zien. Kick Pruijs, een vitale tachtiger, die als het mooi weer was, nog een eindje ging fietsen. Voor zijn heldendaad had hij nooit erkenning gekregen afgezien van een brief van de voorzitter van de wielerbond. De voornaamste reden van het zwijgen was geweest dat Fokker en KLM er geen behoefte aan hadden toe te geven dat er fouten waren gemaakt. Het toestel had natuurlijk nooit mogen vertrekken. Een andere fout was geweest dat de piloot niet had moeten proberen terug te keren naar Schiphol. Hij had er beter aan gedaan een noodlanding te maken, waarvoor op de akkers van de Haarlemmermeer ruimte genoeg was. Dat deed hij echter niet en als gevolg van de defecte motoren aan de linkervleugel was het toestel uit balans geraakt en tegen het dijkje geslagen. Ten derde was de steward er vandoor gegaan zodra het toestel de grond had geraakt en ten vierde had de verzorger van Kick Pruijs, ome Cas Pruijs, bijgenaamd Cas de Leugenaar, de pers te woord gestaan en zichzelf de heldenrol van zijn neefje toebedeeld. Dit alles had gemaakt dat het zeventig jaar had geduurd, voordat Kick, de inmiddels 89-jarige zoon van een voddenboer uit de Amsterdamse Jordaan, de eer ging krijgen die hem toekwam.

Ik liep naar boven, tikte een mailtje met bovenstaande naar de provincie en kreeg in de week daarop een telefoontje van een provinciale voorlichtster. Hoe ik dat allemaal wist, want ze hadden nog nooit van dat ongeluk gehoord. Ik verwees ze naar de krantenleggers en naar Kick zelf en wachtte op de dag waarop de brug officieel geopend zou worden en de prijswinnaar bekend zou worden gemaakt.

Die dag was het nogal koud en dreigde het naar regen. Maar in de partytent was het lekker warm en het cateringbedrijf was duidelijk niet voor een vriendenprijsje ingehuurd. In een hoek van de tent stond een herenfiets. Ik had niet anders verwacht. Nadat de aanwezigen zich hadden warmgegeten en -gedronken, werd de wandeling naar het viaduct over de A4 gemaakt. Daar werd gewacht op de gedeputeerde en op oud-wielrenner Steven Rooks. Die twee zouden samen de opening verrichten middels een fietstochtje die op de brug zou eindigen. Na hun aankomst op de brug werd een lint doorgeknipt en een lakentje weggetrokken dat over een naambordje hing. Daarop stond Kruisdorperbrug. Ik was zo verbaasd dat ik niet eens teleurgesteld was.

Later, terug in de partytent vertelde de gedeputeerde dat de provincie de brug slim had laten financieren door het rijk en dat Kruisdorp de vroegere naam van het huidige Hoofddorp was. Ik hoorde het nog steeds vol verbazing aan, al won de teleurstelling terrein. In elk geval kon ik er nog niet aan wennen. Hadden ze Kick Pruijs niet gebeld? Hadden ze geen archiefonderzoek gedaan? Niet dus. Dat bleek toen de voorlichtster van de provincie Noord-Holland naar me toekwam en me zei dat de provincie toch maar had gekozen voor de veiligheid.

Gelukkig maar. Ik had niet de verkeerde naam ingediend, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat autoriteiten van alle tijden zijn. Stom dat ik daar niet aan had gedacht.
© 2005 Gijs Zandbergen
powered by CJ2