Het is een zonnige zondag en ik heb vrij. B, mijn vrouw, niet, Z, mijn dochter, slaapt bij een vriendin en T, mijn zoon .... die ligt uit te brakken, zoals het tegenwoordig heet. Een ideale dag om te fietsen.

Ik kies voor de 4e route uit het Parool van de serie 'Fiets de stad uit!' Normaal is de start bij het Centraal Station. Dan zou ik dus met de trein naar Amsterdam moeten, maar nee. Ik voel me opgelaten met de fiets in de trein en je moet ook vast een duurder kaartje kopen en ik weet niet hoe dat werkt. Met de auto, de fiets achterin, naar afslag 115 van de A10. Vandaar kan ik de originele route oppikken.

Onmiddellijk naast de snelweg parkeer ik, een enorme haas dendert voorbij. De herrie van de A10 is trouwens immens, heel Nederland is op pad deze voorjaarsdag. Des te mooier is de stilte, meteen nadat ik onder het viaduct door ben gefietst. Ik fiets nota bene bijna met mijn knie in de snavel van een reiger. Tjezus, wat is die vogel dichtbij. Vanaf knooppunt 45 naar Ransdorp, een dorpje met een stompe kerktoren. En overal groen, sappig gras met heel veel koeien en schapen. Bruggetjes, sloten, nessen, kikkers, zwanen en vogels die ik nog nooit heb gezien. Dat ze bijzonder zijn (de vogels) kun je zien aan de hoeveelheid vogelspotters in dit gebied. Ik nader Holysloot en de witte kerk achter de bomen belooft wat. Dichter bij het paradijs kom je niet. Allemaal prachtig, dorps, ouderwets en vooral onverwacht.

Hier eindigt dan ook het fietspad < waarom zou je verder willen? > en moet je met het kleinste pontje ooit over. Samen met een echtpaar word ik overgezet door de pontbaas, hij heeft de ultieme Melkert-baan te pakken. De vrouw merkt op; 'Hé, een moslima in een kano'. Met zijn geoefende, lijzige stem riposteert de veerman: 'Ja, die hebben ook wel eens zin om te kanoën, moet kunnen, toch?'. Verderop in Zuiderwoude, ook zo'n hemels dorp, ligt een wielrenner er erg slecht bij, midden op de brug. Veel geknielde mensen met verontruste gezichten en de amateur met professioneel shirt beweegt niet. Ik fiets maar door, jammer, want dit dorp is het bekijken waard.

Ik nader de dijk van het IJsselmeer. De route heb ik laten afhangen van de windrichting. Niks zo erg als op de terugweg de wind tegen hebben. Bovenop de dijk valt windkracht 4 behoorlijk tegen. Maar ach, nog 3 kilometertjes naar Marken en dan verder alleen maar wind mee. De dijk naar het voormalige eiland is lang en saai. Maar de beloning is zoet. Marken op de fiets is een genot. Toch een soort van openluchtmuseum met de bijkomende toeristenstroom, maar als fietser gaat het best. Nog even naar de vermaarde vuurtoren, het Paard van Marken, geknikt.

In het dorp bij de snackbar is de voertaal Italiaans én Markens. Net zo spijkerhard als het naburige Volendams. Dialecten hebben vaak iets authentieks en sympathieks maar Markens is alleen maar oerlelijk. Je ziet de toeristen trouwens met de meest vreemde combinaties op hun bord. Zo zie ik een haring tegen patat aanliggen en een gebakken schol met nasi, gatver!

Ik ben al decennia niet in Marken geweest maar ik kom zeker nog 's terug. De groene huisjes bij de haven zijn schattig. Cruisend over de zeedijk naar het zuiden. Een lang stuk langs de boorden van de voormalige Zuiderzee. In een kom hebben zich jetskiërs verzameld. In Nederland wordt dat gedaan door ordinair, tegen het criminele aan hangend, tuig. En ja hoor, verkeerde auto's, te dikke zoontjes met een grote bek, hoogblonde wijven met harde koppen en onvoorstelbaar foute mannen. Maar als toetje aan 't eind van de dijk Durgerdam. Zo kneuterig, pittoresk en mooi. Door de straat heen zie je de drukke, warme en volle stad Amsterdam liggen maar hier waan je je in 1834. Langs de volkstuinen naar het viaduct terug naar de auto. Ik heb er 40 kilometer opzitten, alleszins te doen. En veel Nederlandser kan het niet worden.

 

PS Thuisgekomen even 112 gecheckt maar niks gevonden over de ongelukkige wielrenner. Hij zit nu waarschijnlijk in de tuin met een biertje en een blauwe knie.

 

************************************************