Het nieuwe jaar begint met een ‘Van de Redactie’, bij wijze van hoge uitzondering niet afkomstig van Frits Hoorweg. Vanaf de twaalfde jaargang begon vrijwel ieder nummer met een verhaal van zijn hand over de inhoud. We hopen natuurlijk dat zijn zicht weer verbetert en treden met schroom in zijn voetstappen. Er zijn veel dieren in dit nummer, het begint bij Katharina Kouwenhoven die gefascineerd is door Aalscholvers, u kon dat in het vorige nummer al zien in een cartoon, nu schrijft ze erover.

Dan Jaap Lakerveld: hij wil geen Gorillas zien (bij de Jumbo). Han Busstra heeft er een schrikwekkend beeld bij geplaatst. Paul Bordewijk vindt dat Nederland geen laag-vertrouwen-samenleving genoemd mag worden omdat we geen vertrouwen in de regering hebben: we letten toch best op elkaar in het verkeer? Linda Hulshof heeft zijn artikel voorzien van een illustratie, die zijzelf een knipwerkje noemt. Wij zien het als een kunstwerk. Twee van onze schrijvers zitten in Portugal. Volgens Van Gaal is dat een paradijs maar Bram Schilperoord legt haarfijn uit dat hij het mis heeft. Nienke Nieuwenhuizen ziet haar jeugd voorbijtrekken maar geniet van het komende voorjaar. Zo te zien aan haar illustratie erbij ziet Coc van Duijn dat voorjaar ook wel zitten. 

Maeve van der Steen haar oliebollen zijn mislukt, ze bakt daarom Troostvisjes in Japans deeg. Arie de Jong maakt zich grote zorgen over de leendrift van onze regering, wanneer gaan we dat allemaal afbetalen? Freek de Vries Lentsch heeft dat voorzien van een strakke plaat. Daarna gaat Arie de Jong nog in op het probleem dat kappers hebben met de lockdown en dat hijzelf heeft met kappers. Tussendoor denkt Julius Pasgeld aan het begin van het einde te staan als hij een boek niet terug kan vinden, maar wel zijn drie jaar geleden als vermist opgegeven paspoort. Zijn vrouw weet direct dat het boek dan in de magnetron moet liggen. En alweer vinden wij zo’n kunstwerk van Linda Hulshof bij het stukje. Bert Verbeke kijkt terug op zijn politieke loopbaan. Dat inspireerde Petra Busstra tot een getekende beschouwing over de verwording van het revolutionair elan. Dik Kruithof ontdekt een bijna vergeten Friese kunstenaar. 

Claude Aendenboom brengt een ode aan zijn gezondheidsbegeleidster, treffend geportretteerd door Katharina Kouwenhoven, en schrijft over een pikante jeugdherinnering van zijn moeder. Met dat laatste weet Alex Verduijn den Boer wel wat hij er mee aan moet. Willem Minderhoud besluit zijn vierluik over Rob Bijlsma met een oproep om er lering uit te trekken in het natuurbeheer. Thomas van der Steen kijkt naar het gevaar dat de aarde bedreigt in Don’t look up maar de film duurt voor hem te lang. Dik Kruithof is onder de indruk van de Sami en hun rendieren en ontdekt ook hoe dat komt. Henk Klaren brengt een ode aan Nico van de Velvet Underground en vindt ook een lied van Marianne Faithfull over haar.

----------

De plaat van de ooievaar en de leunstoel, rechtsboven, is van Han Busstra.

----------

De Leunstoel wordt uitgegeven door Het Genootschap De Leunstoel.
Leden van het Genootschap zijn: Jaap van Lakerveld, Jan Hoorweg, Katharina Kouwenhoven, Henk Klaren, Dik Kruithof, Maeve van der Steen, Cobi Hoorweg, Willem Minderhout, Joop Quint, Rob Ruitenberg, Gerda-Joke Zwart, Arie de Jong, Hans Meijer, Gerbrand Muller, Julius Pasgeld, Paul Bordewijk, Sofia Velasco, Peter Schröder, Ann Paulusma, Carlo van Praag, Ruud van Ruijven, Frist Hoorweg, Haitze Meurs, Rob Kieft en Ton Schimmelpennink.

Wordt ook lid: www.deleunstoel.nl/colofon.php