archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Doe toch een spelletje mee delen printen terug
Een dramatische partij Wim Westerveld

0708VG Lewis4‘Door jou speelt Ton Timman niet meer!
Voor me stond een geagiteerde Hans Ree, die plotseling als uit het niets was opgedoken. Voordat ik ook maar iets kon zeggen, draaide hij zich om en beende weg. Ik was perplex, alhoewel ik wel begreep waarop hij doelde. Kennelijk was meer dan tien jaar later de wond, die ik Ton onbedoeld toegebracht had, nog steeds niet geheeld.

De vreemde confrontatie met Ree zal rond de eeuwwisseling hebben plaatsgevonden. Precies weet ik het niet meer, maar wel dat het tijdens het Corus Chess Tournament plaatsvond. In die tijd speelde ik nauwelijks. Slechts een paar potjes per jaar voor de externe competitie in het zogenaamde Vlaggenschip van Messemaker. En dat was het.

Wel maakte ik me in die tijd één of twee middagjes vrij om Corus Chess en later Tata Chess te bezoeken, meestal in het gezelschap van een paar collega’s van mijn werk. Zo ook die keer en mijn metgezellen vroegen me dan ook wat die vreemde opmerking van Hans Ree te betekenen had. Ik vertelde ze de geschiedenis van die ene partij die Ton Timman en ik ooit tegen elkaar gespeeld hadden. Ze luisterden geïnteresseerd, maar ook ongelovig. Ze begrepen niet hoe een partijtje schaak zo’n grote invloed op iemand kon hebben.

Vóór die partij kende ik Ton een beetje. Onze relatie was vriendelijk, zij het wat eenzijdig. Ik heb een paar keer in hetzelfde toernooi gespeeld als hij, zonder tegen hem te spelen en ik kwam hem wel eens tegen bij een competitiewedstrijd. Als we niet aan zet waren en wat rond wandelden, klampte hij me aan.
In die tijd werd er tijdens de partij veel meer gepraat dan nu, maar wij praatten nooit over lopende schaakpartijen, of liever gezegd hij praatte daar nooit over. En ik luisterde alleen maar. Naar zijn betogen over filosofische en wiskundige kwesties slechts onderbroken doordat één van ons aan zet was. Hij brak zijn zin dan onmiddellijk af en snelde naar zijn bord als hij het was die aan de beurt was. Als we elkaar even later al wandelend weer tegenkwamen, pakte hij de zin weer op, precies waar hij gebleven was. Dat maakte grote indruk op me.

Na die dramatische partij, die we op 7 mei 1988 speelden, heb ik hem nog een paar keer gezien. Twee keer toevallig op straat in de buurt waar de ministeries in Den Haag te vinden zijn.
We werkten daar allebei. Hij bij de Algemene Rekenkamer en ik bij het Ministerie van OCW. Onze blikken kruisten elkaar maar hij leek me niet te herkennen, maar het kan ook zijn dat hij me niet wílde kennen. In 2005 zag ik hem voor de laatste keer tijdens mijn jaarlijkse bezoek aan het Corus Chess Tournament, toen hij na zijn vervroegde pensionering kortstondig een comeback probeerde te maken. Hetzelfde gebeurde als op straat in Den Haag. Weer vonden onze blikken elkaar en weer bleef het daarbij.
Ton overleed onverwachts in 2014, 66 jaar oud.

De laatste woorden die Ton aan het einde van onze veelbewogen partij in 1988 tot mij richtte waren: ‘Ik geef op’. Ik herinner me dat ik volkomen onverdiend won, nadat hij met een onbegrijpelijke blunder in totaal gewonnen stand twee stukken had weggeven. Na die drie woorden stond Ton bruusk op en gooide daarbij zijn stoel om wat het drama nog verder vergrootte. Zonder iets te zeggen verliet Ton de speelzaal om tot 2005 geen stuk meer aan te raken. Iedereen verbijsterd achterlatend. Niet alleen de schakers van Desisco Watergraafsmeer, die een zeker punt verloren zagen gaan en daarmee hun kans op het kampioenschap, maar eigenlijk ook de schaakwereld, getuige die uithaal van Hans Ree.

De dag na die dramatische partij belde Gert Ligterink me en ik vertelde het verhaal. In zijn rubriek van de zaterdag daarop beschreef Gert de gebeurtenis in de Volkskrant. Het vervolg is, net als deze tekst zelf, te vinden op de website van Schaakclub Erasmus: http://www.sv-erasmus.nl/2017/12/een-dramatische-partij/ .

--------
Het plaatje is eerder gebruikt bij een artikel over de Lewis Chessmen in Nr 0708.
Zie: http://www.deleunstoel.nl/artikel.php?artikel_id=2281

© 2018 Wim Westerveld meer Wim Westerveld - meer "Doe toch een spelletje mee" -
Vermaak en Genot > Doe toch een spelletje mee
Een dramatische partij Wim Westerveld
0708VG Lewis4‘Door jou speelt Ton Timman niet meer!
Voor me stond een geagiteerde Hans Ree, die plotseling als uit het niets was opgedoken. Voordat ik ook maar iets kon zeggen, draaide hij zich om en beende weg. Ik was perplex, alhoewel ik wel begreep waarop hij doelde. Kennelijk was meer dan tien jaar later de wond, die ik Ton onbedoeld toegebracht had, nog steeds niet geheeld.

De vreemde confrontatie met Ree zal rond de eeuwwisseling hebben plaatsgevonden. Precies weet ik het niet meer, maar wel dat het tijdens het Corus Chess Tournament plaatsvond. In die tijd speelde ik nauwelijks. Slechts een paar potjes per jaar voor de externe competitie in het zogenaamde Vlaggenschip van Messemaker. En dat was het.

Wel maakte ik me in die tijd één of twee middagjes vrij om Corus Chess en later Tata Chess te bezoeken, meestal in het gezelschap van een paar collega’s van mijn werk. Zo ook die keer en mijn metgezellen vroegen me dan ook wat die vreemde opmerking van Hans Ree te betekenen had. Ik vertelde ze de geschiedenis van die ene partij die Ton Timman en ik ooit tegen elkaar gespeeld hadden. Ze luisterden geïnteresseerd, maar ook ongelovig. Ze begrepen niet hoe een partijtje schaak zo’n grote invloed op iemand kon hebben.

Vóór die partij kende ik Ton een beetje. Onze relatie was vriendelijk, zij het wat eenzijdig. Ik heb een paar keer in hetzelfde toernooi gespeeld als hij, zonder tegen hem te spelen en ik kwam hem wel eens tegen bij een competitiewedstrijd. Als we niet aan zet waren en wat rond wandelden, klampte hij me aan.
In die tijd werd er tijdens de partij veel meer gepraat dan nu, maar wij praatten nooit over lopende schaakpartijen, of liever gezegd hij praatte daar nooit over. En ik luisterde alleen maar. Naar zijn betogen over filosofische en wiskundige kwesties slechts onderbroken doordat één van ons aan zet was. Hij brak zijn zin dan onmiddellijk af en snelde naar zijn bord als hij het was die aan de beurt was. Als we elkaar even later al wandelend weer tegenkwamen, pakte hij de zin weer op, precies waar hij gebleven was. Dat maakte grote indruk op me.

Na die dramatische partij, die we op 7 mei 1988 speelden, heb ik hem nog een paar keer gezien. Twee keer toevallig op straat in de buurt waar de ministeries in Den Haag te vinden zijn.
We werkten daar allebei. Hij bij de Algemene Rekenkamer en ik bij het Ministerie van OCW. Onze blikken kruisten elkaar maar hij leek me niet te herkennen, maar het kan ook zijn dat hij me niet wílde kennen. In 2005 zag ik hem voor de laatste keer tijdens mijn jaarlijkse bezoek aan het Corus Chess Tournament, toen hij na zijn vervroegde pensionering kortstondig een comeback probeerde te maken. Hetzelfde gebeurde als op straat in Den Haag. Weer vonden onze blikken elkaar en weer bleef het daarbij.
Ton overleed onverwachts in 2014, 66 jaar oud.

De laatste woorden die Ton aan het einde van onze veelbewogen partij in 1988 tot mij richtte waren: ‘Ik geef op’. Ik herinner me dat ik volkomen onverdiend won, nadat hij met een onbegrijpelijke blunder in totaal gewonnen stand twee stukken had weggeven. Na die drie woorden stond Ton bruusk op en gooide daarbij zijn stoel om wat het drama nog verder vergrootte. Zonder iets te zeggen verliet Ton de speelzaal om tot 2005 geen stuk meer aan te raken. Iedereen verbijsterd achterlatend. Niet alleen de schakers van Desisco Watergraafsmeer, die een zeker punt verloren zagen gaan en daarmee hun kans op het kampioenschap, maar eigenlijk ook de schaakwereld, getuige die uithaal van Hans Ree.

De dag na die dramatische partij belde Gert Ligterink me en ik vertelde het verhaal. In zijn rubriek van de zaterdag daarop beschreef Gert de gebeurtenis in de Volkskrant. Het vervolg is, net als deze tekst zelf, te vinden op de website van Schaakclub Erasmus: http://www.sv-erasmus.nl/2017/12/een-dramatische-partij/ .

--------
Het plaatje is eerder gebruikt bij een artikel over de Lewis Chessmen in Nr 0708.
Zie: http://www.deleunstoel.nl/artikel.php?artikel_id=2281
© 2018 Wim Westerveld
powered by CJ2