archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Een rustig mens delen printen terug
Joseph Bowie experimenteert lustig verder Willem Minderhout

0504BS Mens
De eerste keer dat ik Joseph Bowie in levenden lijve zag was bij het openingsconcert van de eerste editie van het Pure Jazz Festival in 2006. Hij speelde met Hans Dulfer op een vrijwel verlaten en door regen geteisterd Spuiplein. Zoals dat hoort deden alle bandleden hun best om net te doen of ze voor een kolkende en swingende massa stonden te spelen. De volle klanken van Dulfers tenorsax en Bowies trombone vormden een prima combinatie. Funk in the rain, goed voor je klamme botten. Het festival werd een catastrofale mislukking, maar dat had ik toch maar mooi meegemaakt.

Ik dacht dat Bowie gewoon even bij Hans op bezoek was. Deze trombonist, leider van de funkjazzgroep Defunkt, broer van Lester Bowie, de (in 1999 overleden) trompettist van de Art Ensemble of Chicago behoort tot mijn halfmythische jazzhelden. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik hem een paar maanden later weer zag. In de piepkleine Haagse galerie TAG nog wel. Hij trad daar op met Luc Houtkamp’s POW ensemble. Geen funky stuff deze keer, maar geïmproviseerde muziek met Luc Houtkamp, Guy Harries en Han Buhrs. Joseph, de man die met iedereen – van avantgarde pausen als Ornette Coleman tot New York punkfunkers als James Chance (James White and the Blacks) - had gespeeld bleek een Nederlandse vrouw te hebben. Hij woont sinds 2003 in Gorinchem, of all places.
Sindsdien heb ik hem nog een aantal maal met POW zien optreden. In de pauze van een concert dat hij zondag 18 november samen met de trombonisten Hilary Jeffery en Paul Hubweber en Luc Houtkamp op elektronica gaf, weer in TAG, had ik een kort gesprek met hem.

Meneer Bowie, het klinkt allemaal heel spannend wat jullie aan het doen zijn. Maar hoe structureert u die muziek? Dit is toch niet allemaal spontane improvisatie?

‘Jawel. Dit is pure ‘creative music,’ van begin tot eind geïmproviseerd.’

Heeft u de funk vaarwel gezegd?

‘Dit is inderdaad heel wat anders dan Defunkt, maar dit hoort ook bij me. In de zeventiger jaren deed ik niet anders. Het grote verschil is dat er nu meer met elektronica gewerkt wordt. We hebben een gamecontroller op onze trombone waarmee we onze eigen muziek kunnen opnemen en manipuleren. Iedere beweging van de trombone veroorzaakt een geluid. Vooral als we met zijn drieën tegelijk spelen is dat af en toe verwarrend want je hoort niet goed welk geluid je zelf produceert. Het gaat, vind ik, al wel veel beter dan de eerste keer. We hebben één keer geoefend in STEIM, de Amsterdamse studio voor elektro-instrumentele muziek. We hebben daar ook een concert gegeven. Dit is dus pas de tweede keer dat we samen spelen en de eerste keer dat we voor publiek optreden, Dat biedt perspectieven. Ik kende Hilary en Paul ook helemaal niet voordat we hier aan begonnen. Luc heeft dat geregeld. Maar het klikt goed tussen ons, dus wie weet waar dat nog op uitloopt.’

De eerste keer dat ik u in Nederland op zag treden was met Hans Dulfer op ‘Pure Jazz’. Dat was wel iets heel anders.

‘Ik heb de funk nooit vaarwel gezegd. Dat concert met Hans Dulfer was dan ook geen incident. Ik kende Hans en hij was de eerste die ik belde toen ik in Nederland terecht was gekomen. Hij heeft toen een aantal gigs voor me geregeld en zo ben ik langzaam maar zeker de Europese muziekwereld in gerold. Hans is een goede vriend van me, net als Luc. Ik speel met beiden even graag.’

Was het feit dat u met een Nederlandse vrouw getrouwd bent de reden om u hier te vestigen?

‘Ja, maar het is niet de enige reden. Voor musici als ik is het in de VS steeds moeilijker om het hoofd boven water te houden. In Europa is het klimaat voor mijn soort muziek veel beter, dus ik heb besloten dat ik na vijftig jaar VS de volgende vijftig jaar in Europa door zal brengen.’

Is New York niet langer het Mekka van de jazz?

‘New York? Dat is goed om boodschappen te doen. Zeker met die lage dollarkoers. Voor muziek hoef je er niet meer heen. Het hele clubcircuit ligt er op zijn gat. Na de sluiting van de Knitting Factory heeft nu ook John Zorn zijn club gesloten. Subsidies voor de kunsten worden steeds schaarser. Geef mij Europa maar. En Gorinchem is perfect. Wie woont er nog in een stad waar je gratis je auto voor de deur kunt parkeren?’

Uw broer vormde het hart van The Art Ensemble of Chicago. Is Chicago ook verloren voor de jazz?

‘Ook daar gebeurt niet veel meer. De hele scene rond het Art Ensemble is uit elkaar gevallen. Dat heeft natuurlijk wel iets met de dood van mijn broer te maken, maar niet alles. Bij Joseph Jarman is overigens ook kanker geconstateerd, dus die vecht momenteel voor zijn leven. Roscoe Mitchell is nog wel met allerlei projecten bezig. Maar het is allemaal erg marginaal op het moment door dat beroerde culturele klimaat dat er heerst.’

Ik bezocht niet lang geleden een optreden van Kenny Vandermark. Hij trad op met het trio van Ab Baars. Hij is toch een exponent van een interessante nieuwe generatie creatieve musici uit Chicago?

‘Toert Kenny Vandermark momenteel door Nederland? Ja, die scene waar hij deel van uit maakt is heel interessant en hij is een geweldige saxofonist. Maar het zou me niets verbazen als hij ook hier blijft hangen. Nu moet ik weer op. On with the show!’
 
Links:
Eddy Determeyer interviewt Joseph Bowie: http://www.draaiomjeoren.com/interviews/bowie.html
 
*****************************
Literair cabaretprogramma bij u thuis?


© 2007 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Een rustig mens" -
Beschouwingen > Een rustig mens
Joseph Bowie experimenteert lustig verder Willem Minderhout
0504BS Mens
De eerste keer dat ik Joseph Bowie in levenden lijve zag was bij het openingsconcert van de eerste editie van het Pure Jazz Festival in 2006. Hij speelde met Hans Dulfer op een vrijwel verlaten en door regen geteisterd Spuiplein. Zoals dat hoort deden alle bandleden hun best om net te doen of ze voor een kolkende en swingende massa stonden te spelen. De volle klanken van Dulfers tenorsax en Bowies trombone vormden een prima combinatie. Funk in the rain, goed voor je klamme botten. Het festival werd een catastrofale mislukking, maar dat had ik toch maar mooi meegemaakt.

Ik dacht dat Bowie gewoon even bij Hans op bezoek was. Deze trombonist, leider van de funkjazzgroep Defunkt, broer van Lester Bowie, de (in 1999 overleden) trompettist van de Art Ensemble of Chicago behoort tot mijn halfmythische jazzhelden. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik hem een paar maanden later weer zag. In de piepkleine Haagse galerie TAG nog wel. Hij trad daar op met Luc Houtkamp’s POW ensemble. Geen funky stuff deze keer, maar geïmproviseerde muziek met Luc Houtkamp, Guy Harries en Han Buhrs. Joseph, de man die met iedereen – van avantgarde pausen als Ornette Coleman tot New York punkfunkers als James Chance (James White and the Blacks) - had gespeeld bleek een Nederlandse vrouw te hebben. Hij woont sinds 2003 in Gorinchem, of all places.
Sindsdien heb ik hem nog een aantal maal met POW zien optreden. In de pauze van een concert dat hij zondag 18 november samen met de trombonisten Hilary Jeffery en Paul Hubweber en Luc Houtkamp op elektronica gaf, weer in TAG, had ik een kort gesprek met hem.

Meneer Bowie, het klinkt allemaal heel spannend wat jullie aan het doen zijn. Maar hoe structureert u die muziek? Dit is toch niet allemaal spontane improvisatie?

‘Jawel. Dit is pure ‘creative music,’ van begin tot eind geïmproviseerd.’

Heeft u de funk vaarwel gezegd?

‘Dit is inderdaad heel wat anders dan Defunkt, maar dit hoort ook bij me. In de zeventiger jaren deed ik niet anders. Het grote verschil is dat er nu meer met elektronica gewerkt wordt. We hebben een gamecontroller op onze trombone waarmee we onze eigen muziek kunnen opnemen en manipuleren. Iedere beweging van de trombone veroorzaakt een geluid. Vooral als we met zijn drieën tegelijk spelen is dat af en toe verwarrend want je hoort niet goed welk geluid je zelf produceert. Het gaat, vind ik, al wel veel beter dan de eerste keer. We hebben één keer geoefend in STEIM, de Amsterdamse studio voor elektro-instrumentele muziek. We hebben daar ook een concert gegeven. Dit is dus pas de tweede keer dat we samen spelen en de eerste keer dat we voor publiek optreden, Dat biedt perspectieven. Ik kende Hilary en Paul ook helemaal niet voordat we hier aan begonnen. Luc heeft dat geregeld. Maar het klikt goed tussen ons, dus wie weet waar dat nog op uitloopt.’

De eerste keer dat ik u in Nederland op zag treden was met Hans Dulfer op ‘Pure Jazz’. Dat was wel iets heel anders.

‘Ik heb de funk nooit vaarwel gezegd. Dat concert met Hans Dulfer was dan ook geen incident. Ik kende Hans en hij was de eerste die ik belde toen ik in Nederland terecht was gekomen. Hij heeft toen een aantal gigs voor me geregeld en zo ben ik langzaam maar zeker de Europese muziekwereld in gerold. Hans is een goede vriend van me, net als Luc. Ik speel met beiden even graag.’

Was het feit dat u met een Nederlandse vrouw getrouwd bent de reden om u hier te vestigen?

‘Ja, maar het is niet de enige reden. Voor musici als ik is het in de VS steeds moeilijker om het hoofd boven water te houden. In Europa is het klimaat voor mijn soort muziek veel beter, dus ik heb besloten dat ik na vijftig jaar VS de volgende vijftig jaar in Europa door zal brengen.’

Is New York niet langer het Mekka van de jazz?

‘New York? Dat is goed om boodschappen te doen. Zeker met die lage dollarkoers. Voor muziek hoef je er niet meer heen. Het hele clubcircuit ligt er op zijn gat. Na de sluiting van de Knitting Factory heeft nu ook John Zorn zijn club gesloten. Subsidies voor de kunsten worden steeds schaarser. Geef mij Europa maar. En Gorinchem is perfect. Wie woont er nog in een stad waar je gratis je auto voor de deur kunt parkeren?’

Uw broer vormde het hart van The Art Ensemble of Chicago. Is Chicago ook verloren voor de jazz?

‘Ook daar gebeurt niet veel meer. De hele scene rond het Art Ensemble is uit elkaar gevallen. Dat heeft natuurlijk wel iets met de dood van mijn broer te maken, maar niet alles. Bij Joseph Jarman is overigens ook kanker geconstateerd, dus die vecht momenteel voor zijn leven. Roscoe Mitchell is nog wel met allerlei projecten bezig. Maar het is allemaal erg marginaal op het moment door dat beroerde culturele klimaat dat er heerst.’

Ik bezocht niet lang geleden een optreden van Kenny Vandermark. Hij trad op met het trio van Ab Baars. Hij is toch een exponent van een interessante nieuwe generatie creatieve musici uit Chicago?

‘Toert Kenny Vandermark momenteel door Nederland? Ja, die scene waar hij deel van uit maakt is heel interessant en hij is een geweldige saxofonist. Maar het zou me niets verbazen als hij ook hier blijft hangen. Nu moet ik weer op. On with the show!’
 
Links:
Eddy Determeyer interviewt Joseph Bowie: http://www.draaiomjeoren.com/interviews/bowie.html
 
*****************************
Literair cabaretprogramma bij u thuis?
© 2007 Willem Minderhout
powered by CJ2