Sinds de millenniumwisseling zendt Radio 2 tussen Kerst en Nieuwjaar de Top 2000 Aller Tijden uit. De 2000 beste popsongs volgens de luisteraars van die radiozender. De website van de Top 2000 kent een gastenboek van 329 bladzijden, met tientallen reacties per bladzijde. Dat lijkt veel, maar er is nog veel meer. Per nummer vind je ook nog eens een verantwoording van de keuze van mensen en/of verhalen over wat zo’n nummer voor ze betekent. Dat zijn er ook weer vele tientallen voor nummers uit de toptien en nog altijd wel enkele reacties voor de laagst geklasseerde nummers. Dik een miljoen stemmen zijn uitgebracht. Nummer één kreeg meer dan 10.000 stemmen. Nummer 2000 nog altijd meer dan 150. Meer dan zeseneenhalf miljoen mensen luisterden op enig moment. Nog meer keken wel eens naar het begeleidende televisieprogramma, de Top 2000 a Gogo. Het is dus een bijzonder fenomeen. We leven dan wel in een tijd van lijstjes en verkiezingen, maar zóveel aandacht is opvallend.

Bij ons stond de Top 2000 ook steeds aan, als we thuis waren, niet sliepen of TV keken. Zoals bij ons de radio eigenlijk altijd staat afgestemd op Radio 2. Op TV zoek je de programma’s uit die je wilt zien. De radio zet je aan en als het niks is, dan zet je een plaatje op. Stilte is maar soms een optie. En Radio 2 heeft soms leuke programma’s. Vooral American Connection op zaterdag van 18.00 tot 20.00 uur. Afhankelijk van het jaar dat wordt behandeld is ook Het Stenen Tijdperk wel eens leuk. Over de zondagochtend ben ik nogal dubbel. Dan is er De Sandwich gepresenteerd door Jacques Klöters. Een irritant pedante presentator die heel verschillend repertoire draait. Soms onzin maar soms ontdek je door dat programma toch nieuwe juweeltjes. Overigens wordt de muziek voor dat programma door een ander samengesteld. Ene Imme Schade van Westrum. Prachtige naam. Je hoort die naam wel vaker als samensteller van muziekprogramma’s. Lijkt me een gek beroep. Maar het lijkt me nog gekker om een muziekprogramma te presenteren, waarvan de muziek door een ander is uitgezocht. Zeker als je dat met zoveel pretentie doet als bijvoorbeeld Klöters.

Terug naar de Top 2000. Bijzondere muziek hoor je eigenlijk zelden. De meeste nummers hoor je wel vaker op Radio 2. Tom Waits komt er bijvoorbeeld maar één keer in voor. Met Waltzing Matilda (Tom Traubert’s Blues). Mooi hoor daar niet van, maar er is méér. Emmylou Harris komt zelfs helemaal niet voor. Net zo min als Steve Earle, Gram Parsons, Kris Kristofferson. Eén nummer van The Band (OK, The Weight, waarschijnlijk hun beste nummer). En dat zijn dan nog bekende namen.

En toch is het leuk. Het geklets er over. Het gebabbel op de site. De verhalen om de nummers heen. Vaak heel persoonlijk. Soms gewoon interessant. Ook in het TV-programma hoor je nog eens wat nieuws. Ik kan goed naar de Popquiz a Gogo kijken en dus ook naar de Top 2000 a Gogo. Matthijs van Nieuwkerk is een vrolijke en professionele presentator. Leo Blokhuis is één van mijn favoriete TV-persoonlijkheden. Volgens mijn dochter leest hij De Leunstoel, want in de laatste aflevering van de Top 2000 a Gogo vertelde hij het verhaal over The House of the Rising Sun uit de vorige Leunstoel.* Dat verhaal valt overigens ook te horen uit de mond van Dave van Ronk in de film van Martin Scorcese over Bob Dylan: No Direction Home.

Leuk dus de Top 2000. Maar of het nou belangrijk is voor een ‘besef van nationale identiteit’ of dat het ‘van mening verschillen en delen van persoonlijke herinneringen (..) universele waarden’ opleveren – zoals zonder knipoog in de Volkskrant wordt geschreven – betwijfel ik. Het ‘zoeken naar een collectieve herinnering’ zal wel belangrijker zijn dan ‘het vinden van een canon’ (wat is dat toch met al die canons?), maar dat is me allemaal toch wat te hoogdravend. Waarom kan iets niet gewoon leuk zijn? En de Top 2000 is gewoon leuk.

Volgend jaar wat mij betreft Sealed with a Kiss in de originele versie van Brian Hyland op één. Stond nu op 1768. Daar heb ík een verhaaltje bij: de fantastische coverband The Surphonics uit Zaanstad speelde dat op ons 40-jarig huwelijk. Tsja, dat is eenmaal ons liedje.