archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Dimanche Matin Henk Klaren

1819VG Parijs Dimanche Matin was de titel van het stukje van Leunstoelcollega Thomas van der Steen in de vorige Leuntoel. Zondagmorgen dus. Wel grappig, dat de titel van mijn stukje in diezelfde Leunstoel op hetzelfde dagdeel van de week sloeg: Sunday Morning. Het stukje van Thomas ging over een rustige zondagmorgen op het Franse platteland. Leuk stukje. Aan te raden voor de lezer, die er nog geen kennis van heeft genomen.

Ik vertelde mijn dochter over mijn stukje. Ik meen dat ik haar wat foto’s had laten zien op mijn telefoon en toen zag ze onder meer mijn foto van de banaan, die gediend had voor de illustratie bij mijn verhaal. En zo kwam ik er toe om over het verhaal te vertellen. Bleek ze zelf ook een verhaal te hebben. Over hetzelfde nummer van The Velvet Underground. Het eerste nummer van de beroemde eerste elpee van die groep. Met de door Andy Warhol ontworpen hoes met de iconische banaan.

Er was eens, vertelde ze – het is tientallen jaren geleden – een zondagmorgen in Frankrijk. Die eigenste zondagmorgen speelde zich niet af op het platteland, maar in de stad. Dé Franse stad om precies te zijn: Parijs. Mijn dochter woonde daar met haar toenmalige echtgenoot. Ze woonden zo ongeveer in de binnenstad van Parijs. In zo’n typisch Parijs’ (denk ik) appartementencomplex. Volgens mij kennen we die allemaal van de Franse films. Behoorlijk oud, met een conciërge bij de ingang en een binnenpleintje waar de balkons van de appartementen op uitkijken. Het kan goed zijn dat mijn herinnering aan het geheel voor een deel vermengd is met de herinneringen aan van die nouvelle vague films uit de vorige eeuw. Met de betreurde Jean-Paul Belmondo kan men zich overigens afvragen wat dat nou eigenlijk was, nouvelle vague. Maar goed, Franse films uit de jaren negentienzestig en –zeventig, die zich deels afspeelden in dat soort romantische appartementencomplexen. Ze hadden ook allemaal enge liften, met van die ijzeren deuren die piepten en kraakten, die ontzettend langzaam gingen. Romantisch, ja, ja, maar vooral van een afstand.

Zo’n soort gebouw dus op een zondagmorgen. Mijn dochter deelt – net als mijn zoon – een stukje van mijn muzieksmaak en zij en haar echtgenoot bezaten ondermeer de bananenelpee (hij heet trouwens: The Velvet Underground & Nico). En kennelijk was de sfeer die zondagochtend er naar om de elpee op te zetten. En dan vooral vanwege het eerste nummer, Sunday Morning. Ze zette de naald op het vinyl en kort daarna hoorde ze van elders in het gebouw hetzelfde nummer. Zij en die ander hebben er vervolgens een hele poos aan besteed om de twee muziekjes geheel synchroon te laten lopen. Uiteindelijk is het gelukt. Dát is wél een romantisch verhaal. Mijn dochter is er nooit achter gekomen wie die ander was.

-----
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com

© 2021 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Dimanche Matin Henk Klaren
1819VG Parijs Dimanche Matin was de titel van het stukje van Leunstoelcollega Thomas van der Steen in de vorige Leuntoel. Zondagmorgen dus. Wel grappig, dat de titel van mijn stukje in diezelfde Leunstoel op hetzelfde dagdeel van de week sloeg: Sunday Morning. Het stukje van Thomas ging over een rustige zondagmorgen op het Franse platteland. Leuk stukje. Aan te raden voor de lezer, die er nog geen kennis van heeft genomen.

Ik vertelde mijn dochter over mijn stukje. Ik meen dat ik haar wat foto’s had laten zien op mijn telefoon en toen zag ze onder meer mijn foto van de banaan, die gediend had voor de illustratie bij mijn verhaal. En zo kwam ik er toe om over het verhaal te vertellen. Bleek ze zelf ook een verhaal te hebben. Over hetzelfde nummer van The Velvet Underground. Het eerste nummer van de beroemde eerste elpee van die groep. Met de door Andy Warhol ontworpen hoes met de iconische banaan.

Er was eens, vertelde ze – het is tientallen jaren geleden – een zondagmorgen in Frankrijk. Die eigenste zondagmorgen speelde zich niet af op het platteland, maar in de stad. Dé Franse stad om precies te zijn: Parijs. Mijn dochter woonde daar met haar toenmalige echtgenoot. Ze woonden zo ongeveer in de binnenstad van Parijs. In zo’n typisch Parijs’ (denk ik) appartementencomplex. Volgens mij kennen we die allemaal van de Franse films. Behoorlijk oud, met een conciërge bij de ingang en een binnenpleintje waar de balkons van de appartementen op uitkijken. Het kan goed zijn dat mijn herinnering aan het geheel voor een deel vermengd is met de herinneringen aan van die nouvelle vague films uit de vorige eeuw. Met de betreurde Jean-Paul Belmondo kan men zich overigens afvragen wat dat nou eigenlijk was, nouvelle vague. Maar goed, Franse films uit de jaren negentienzestig en –zeventig, die zich deels afspeelden in dat soort romantische appartementencomplexen. Ze hadden ook allemaal enge liften, met van die ijzeren deuren die piepten en kraakten, die ontzettend langzaam gingen. Romantisch, ja, ja, maar vooral van een afstand.

Zo’n soort gebouw dus op een zondagmorgen. Mijn dochter deelt – net als mijn zoon – een stukje van mijn muzieksmaak en zij en haar echtgenoot bezaten ondermeer de bananenelpee (hij heet trouwens: The Velvet Underground & Nico). En kennelijk was de sfeer die zondagochtend er naar om de elpee op te zetten. En dan vooral vanwege het eerste nummer, Sunday Morning. Ze zette de naald op het vinyl en kort daarna hoorde ze van elders in het gebouw hetzelfde nummer. Zij en die ander hebben er vervolgens een hele poos aan besteed om de twee muziekjes geheel synchroon te laten lopen. Uiteindelijk is het gelukt. Dát is wél een romantisch verhaal. Mijn dochter is er nooit achter gekomen wie die ander was.

-----
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com
© 2021 Henk Klaren
powered by CJ2