archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Dokter Sutterfield Bram Schilperoord

1817VG Dokter SDe langste tijd van mijn vierjarig verblijf in Amerika heb ik in een bergdorp in Noord California doorgebracht. Hoe beviel het daar? 'Very good, great place, thank you'. Dat was trouwens ook steevast wat de bewoners mij vroegen: 'How do you like it here?' Alsof ze hún mening over het dorp wilden toetsen aan die van een buitenlander.
Mijn obligate antwoord? Zie boven. Wat zou ik ze de gordijnen injagen door te zeggen dat het cultureel behelpen is in een dorp met alleen maar een brei-en haakclub plus een zangvereniging. Vooruit, er was een fietsclub (waar ik lid van was). Maar niet eens een bioscoop, laat staan een plek waar jazz wordt gemaakt, toch geen vreemde bezigheid in Amerika. 'Cultuur', ook met een kleine c moet je vergeten als je naar een dorp verhuist.

Ja, gezond, dat is het wel. Zeker vergeleken met de grote steden in Amerika die langzamerhand onleefbaar zijn geworden door het alles verstikkende autoverkeer.
Hier dus niet. Genoeg frisse boslucht en plenty ruimte, hoewel iedereen boven de vijftien een auto rijdt. Inclusief de honderdjarige die ik op een family party ontmoette - de eerste keer dat ik iemand van die magische leeftijd van nabij meemaakte.
Man, kaarsrecht, zelfstandig, z'n eigen potje kokend, tot z'n 80ste ‘mailman’ geweest, en min of meer uit gewoonte nog elke dag een afstandje van 2 ‘miles’ lopend. In bezit van geldig rijbewijs en pick-up truck en niet te beroerd om met die truck het bos in te rijden om hout te sprokkelen voor de winter. Klein gebrek: een beetje doof.

Ook zijn nicht, auntie Betty (85) verkeerde in blakende gezondheid en was om dat te tonen met moeite te weerhouden een striptease ten beste te geven. Dus, als we het hebben over een gezonde leefomgeving, denk ik dat je in een bergdorp beter af bent dan in onze moerasdelta, waar men gek opkijkt als iemand op zijn 45ste nog een werkzaam leven leidt. (In het Amsterdamse verzorgingshuis bij mij op de hoek kun je al op je 50ste terecht).

Behulpzaam bij het prepareren van een salade sneed ik me behoorlijk diep in mijn wijsvinger, waarna ik met een noodgang naar het hospitaal werd gereden alwaar dokter Sutterfield de zaak dichtnaaide.
‘By coincidence’: een paar uur eerder had ik mijn favoriete route gefietst, ‘High Way 70, uphill American Valley, downhill Chandler road’ en wat hoorde ik plotseling vanuit een van die riante villa's? Charlie Parker! ‘Up-tempo bebop’. Plotseling hield 't op en even later begon 't weer, nu een langzaam nummer. Toen realiseerde ik me dat het live is! Altsax begeleid door een ritme machine. Fenomenale muziek gespeeld door iemand die de sax volledig de baas is. Ik kon m'n oren niet geloven.

Na een minuut of tien rij stapte ik weer op mijn fiets, vertelde 't mijn vriendin, die zei, ‘Dat moet dokter Sutterfield zijn, die woont op Chandler’.
Twee uur later naaide deze fameuze saxofonist mijn vinger dicht. Is het niet wonderbaar! Beroepsmuzikant geweest (solist in big bands ‘all over America’) tot-ie de keerzijde inzag van dit prachtige beroep (drugs, eenzame hotelkamers) en vervolgens nog even een artsenstudie begon.

Weer twee dagen later speelde hij met zijn band op een Blues and Brew's festival in een nabijgelegen stadje ... Altsax uiteraard, maar ook piano en toen ik hem complimenteerde met zijn spel zei hij, wijzend op mijn verbonden vinger: 'What happened to your finger?' Dus, arts, musicus, en ook nog gevoel voor humor.

-----
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/

© 2021 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Luister!"
Vermaak en Genot > Luister!
Dokter Sutterfield Bram Schilperoord
1817VG Dokter SDe langste tijd van mijn vierjarig verblijf in Amerika heb ik in een bergdorp in Noord California doorgebracht. Hoe beviel het daar? 'Very good, great place, thank you'. Dat was trouwens ook steevast wat de bewoners mij vroegen: 'How do you like it here?' Alsof ze hún mening over het dorp wilden toetsen aan die van een buitenlander.
Mijn obligate antwoord? Zie boven. Wat zou ik ze de gordijnen injagen door te zeggen dat het cultureel behelpen is in een dorp met alleen maar een brei-en haakclub plus een zangvereniging. Vooruit, er was een fietsclub (waar ik lid van was). Maar niet eens een bioscoop, laat staan een plek waar jazz wordt gemaakt, toch geen vreemde bezigheid in Amerika. 'Cultuur', ook met een kleine c moet je vergeten als je naar een dorp verhuist.

Ja, gezond, dat is het wel. Zeker vergeleken met de grote steden in Amerika die langzamerhand onleefbaar zijn geworden door het alles verstikkende autoverkeer.
Hier dus niet. Genoeg frisse boslucht en plenty ruimte, hoewel iedereen boven de vijftien een auto rijdt. Inclusief de honderdjarige die ik op een family party ontmoette - de eerste keer dat ik iemand van die magische leeftijd van nabij meemaakte.
Man, kaarsrecht, zelfstandig, z'n eigen potje kokend, tot z'n 80ste ‘mailman’ geweest, en min of meer uit gewoonte nog elke dag een afstandje van 2 ‘miles’ lopend. In bezit van geldig rijbewijs en pick-up truck en niet te beroerd om met die truck het bos in te rijden om hout te sprokkelen voor de winter. Klein gebrek: een beetje doof.

Ook zijn nicht, auntie Betty (85) verkeerde in blakende gezondheid en was om dat te tonen met moeite te weerhouden een striptease ten beste te geven. Dus, als we het hebben over een gezonde leefomgeving, denk ik dat je in een bergdorp beter af bent dan in onze moerasdelta, waar men gek opkijkt als iemand op zijn 45ste nog een werkzaam leven leidt. (In het Amsterdamse verzorgingshuis bij mij op de hoek kun je al op je 50ste terecht).

Behulpzaam bij het prepareren van een salade sneed ik me behoorlijk diep in mijn wijsvinger, waarna ik met een noodgang naar het hospitaal werd gereden alwaar dokter Sutterfield de zaak dichtnaaide.
‘By coincidence’: een paar uur eerder had ik mijn favoriete route gefietst, ‘High Way 70, uphill American Valley, downhill Chandler road’ en wat hoorde ik plotseling vanuit een van die riante villa's? Charlie Parker! ‘Up-tempo bebop’. Plotseling hield 't op en even later begon 't weer, nu een langzaam nummer. Toen realiseerde ik me dat het live is! Altsax begeleid door een ritme machine. Fenomenale muziek gespeeld door iemand die de sax volledig de baas is. Ik kon m'n oren niet geloven.

Na een minuut of tien rij stapte ik weer op mijn fiets, vertelde 't mijn vriendin, die zei, ‘Dat moet dokter Sutterfield zijn, die woont op Chandler’.
Twee uur later naaide deze fameuze saxofonist mijn vinger dicht. Is het niet wonderbaar! Beroepsmuzikant geweest (solist in big bands ‘all over America’) tot-ie de keerzijde inzag van dit prachtige beroep (drugs, eenzame hotelkamers) en vervolgens nog even een artsenstudie begon.

Weer twee dagen later speelde hij met zijn band op een Blues and Brew's festival in een nabijgelegen stadje ... Altsax uiteraard, maar ook piano en toen ik hem complimenteerde met zijn spel zei hij, wijzend op mijn verbonden vinger: 'What happened to your finger?' Dus, arts, musicus, en ook nog gevoel voor humor.

-----
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/
© 2021 Bram Schilperoord
powered by CJ2