archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Een Drentse trilogie (3) Henk Klaren

1718VG Drente3 In de vorige twee afleveringen van De Leunstoel schreef ik weer eens over Mickey Newbury. Aanleiding daarvoor was een reactie van Egbert Meyers op eerdere stukjes over hetzelfde onderwerp. En daardoor ging het laatste stukje eigenlijk meer over Egbert Meyers. Een landelijk nogal ten onrechte onbekende grootheid én Newbury-fan. In Drenthe een gevierd muzikant en nog veel meer op cultureel gebied. Lees de laatste Leunstoel.

Egbert zette me op het spoor van de – toen nog – toekomstige CD van Gretchen Peters met alleen maar nummers van Mickey Newbury. Ik heb hem inmiddels. Goed album.

Inmiddels is er van alles gebeurd. Johan Derksen, in één of ander artikel zelfs geafficheerd als Mickey Newbury-fan, is in opspraak. Dat laatste is dan wel waar, maar dat heeft natuurlijk niets te maken met de reden waarom Derksen in opspraak raakte. Ondertussen heten The Dixie Chicks tegenwoordig alleen nog maar The Chicks en overwegen ook The Drive by Truckers afstand te doen van hun naam. Die suggestie las ik tenminste ergens. Ik kan het niet meer terug vinden. Het gaat bij die progressieve bands om de ongewenste gevoelsrelatie van die namen met de rechts-conservatieve en racistische hoek. Voor ironie en geuzennamen lijkt geen plaats meer te zijn.

Als ‘dixie’ niet meer mag dan komt een hele muzieksoort onder verdenking te staan en ook Mickey Newbury’s American Trilogy. Daarvan maakt immers het officieuze volkslied van de Confederatie deel uit: (I wish I was in the land of Dixie). En het doet er dan niet toe, dat het ongetwijfeld de bedoeling van Mickey Newbury was om te komen tot een soort van ‘verzoenende’ integratie van Dixie, The Battle Hymn of the Republic, het strijdlied van de Union en All my Trials, een gospel. Alleen al het gebruik van een woord kan al als verdacht worden opgevat in welke context dan ook. Ron Jans kan daar over meespreken.

Terug naar de muziek. Het album van Gretchen Peters is niet het eerste dat geheel gewijd is aan de muziek van Mickey Newbury. Je hebt bijvoorbeeld zo’n klassieke ‘tributeplaat’ met uitvoeringen van de songs door verschillende artiesten. Frisco Mabel Joy Revisited heet die. Heel niet onaardig. Begint gelijk met An American Trilogy. Het laatste nummer is Frico Mabel Joy en dat wordt uitgevoerd door Kris Kristofferson. De man die heeft gezegd dat hij zijn beste nummers – voorbeeld: Me and Bobby McGee – nooit had kunnen schrijven zonder kennis te hebben genomen van het werk van Mickey Newbury. Kristofferson noemt op sommige nummers allerlei collega’s die hem hebben geïnspireerd. Ik kende ze altijd allemaal, behalve aanvankelijk Mickey Newbury.

Mijn zoektochtje naar aanleiding daarvan heeft geleid tot mijn allereerste stukjes over onze held. Het is alweer lang geleden. Eén van de andere liedjes wordt gezongen door de groep Midnight Choir. Net als de meeste anderen op deze CD mij niet bekend. Midnight Choir is een Noorse groep. De zanger heet Paal Flaata (geen tikfout!). De heer Flaata heeft solo ook een album met Newbury songs opgenomen. Bless us All, Songs of Mickey Newbury heet die. Echt bést goed. Maar wat ook geldt voor Frisco Mabel Joy Revisited: je mist – nou ja ik mis – het typische stemgeluid van de meester zelf.

Hij vond zichzelf geloof ik meer songwriter dan zanger en schreef ook heel veel voor anderen. Maar dat melancholische is kennelijk toch uniek. Flaata komt soms een klein beetje in de buurt … . Paal Flaata is kennelijk zijn artiestennaam, zijn doopnaam is Pål Flåta. Ja, héél iets anders. Opvallend is nog dat Paal’s laatste drie albums allemaal van die tribute albums zijn. Behalve Mickey Newbury in 2014 ook Chip Taylor in 2012 en Townes van Zandt (2016).
Dan is er nog eentje van Kacey Jones. Die kan bijna net zo mooi fluiten als Mickey. Als ik het goed heb fluit ze dezelfde stukjes in dezelfde liedjes. Origineel. Hm. Ze komt niet in de buurt van de Newbury-kwaliteit.
Gretchen Peters ook niet echt. En toch is het een prachtig album. Wellicht komt de hoop van Egbert Meyers uit: dat het leidt tot meer aandacht voor Mickey Newbury.

Kris Kristofferson - San Francisco Mabel Joy
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: lindahulshof71@gmail.com


© 2020 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Een Drentse trilogie (3) Henk Klaren
1718VG Drente3 In de vorige twee afleveringen van De Leunstoel schreef ik weer eens over Mickey Newbury. Aanleiding daarvoor was een reactie van Egbert Meyers op eerdere stukjes over hetzelfde onderwerp. En daardoor ging het laatste stukje eigenlijk meer over Egbert Meyers. Een landelijk nogal ten onrechte onbekende grootheid én Newbury-fan. In Drenthe een gevierd muzikant en nog veel meer op cultureel gebied. Lees de laatste Leunstoel.

Egbert zette me op het spoor van de – toen nog – toekomstige CD van Gretchen Peters met alleen maar nummers van Mickey Newbury. Ik heb hem inmiddels. Goed album.

Inmiddels is er van alles gebeurd. Johan Derksen, in één of ander artikel zelfs geafficheerd als Mickey Newbury-fan, is in opspraak. Dat laatste is dan wel waar, maar dat heeft natuurlijk niets te maken met de reden waarom Derksen in opspraak raakte. Ondertussen heten The Dixie Chicks tegenwoordig alleen nog maar The Chicks en overwegen ook The Drive by Truckers afstand te doen van hun naam. Die suggestie las ik tenminste ergens. Ik kan het niet meer terug vinden. Het gaat bij die progressieve bands om de ongewenste gevoelsrelatie van die namen met de rechts-conservatieve en racistische hoek. Voor ironie en geuzennamen lijkt geen plaats meer te zijn.

Als ‘dixie’ niet meer mag dan komt een hele muzieksoort onder verdenking te staan en ook Mickey Newbury’s American Trilogy. Daarvan maakt immers het officieuze volkslied van de Confederatie deel uit: (I wish I was in the land of Dixie). En het doet er dan niet toe, dat het ongetwijfeld de bedoeling van Mickey Newbury was om te komen tot een soort van ‘verzoenende’ integratie van Dixie, The Battle Hymn of the Republic, het strijdlied van de Union en All my Trials, een gospel. Alleen al het gebruik van een woord kan al als verdacht worden opgevat in welke context dan ook. Ron Jans kan daar over meespreken.

Terug naar de muziek. Het album van Gretchen Peters is niet het eerste dat geheel gewijd is aan de muziek van Mickey Newbury. Je hebt bijvoorbeeld zo’n klassieke ‘tributeplaat’ met uitvoeringen van de songs door verschillende artiesten. Frisco Mabel Joy Revisited heet die. Heel niet onaardig. Begint gelijk met An American Trilogy. Het laatste nummer is Frico Mabel Joy en dat wordt uitgevoerd door Kris Kristofferson. De man die heeft gezegd dat hij zijn beste nummers – voorbeeld: Me and Bobby McGee – nooit had kunnen schrijven zonder kennis te hebben genomen van het werk van Mickey Newbury. Kristofferson noemt op sommige nummers allerlei collega’s die hem hebben geïnspireerd. Ik kende ze altijd allemaal, behalve aanvankelijk Mickey Newbury.

Mijn zoektochtje naar aanleiding daarvan heeft geleid tot mijn allereerste stukjes over onze held. Het is alweer lang geleden. Eén van de andere liedjes wordt gezongen door de groep Midnight Choir. Net als de meeste anderen op deze CD mij niet bekend. Midnight Choir is een Noorse groep. De zanger heet Paal Flaata (geen tikfout!). De heer Flaata heeft solo ook een album met Newbury songs opgenomen. Bless us All, Songs of Mickey Newbury heet die. Echt bést goed. Maar wat ook geldt voor Frisco Mabel Joy Revisited: je mist – nou ja ik mis – het typische stemgeluid van de meester zelf.

Hij vond zichzelf geloof ik meer songwriter dan zanger en schreef ook heel veel voor anderen. Maar dat melancholische is kennelijk toch uniek. Flaata komt soms een klein beetje in de buurt … . Paal Flaata is kennelijk zijn artiestennaam, zijn doopnaam is Pål Flåta. Ja, héél iets anders. Opvallend is nog dat Paal’s laatste drie albums allemaal van die tribute albums zijn. Behalve Mickey Newbury in 2014 ook Chip Taylor in 2012 en Townes van Zandt (2016).
Dan is er nog eentje van Kacey Jones. Die kan bijna net zo mooi fluiten als Mickey. Als ik het goed heb fluit ze dezelfde stukjes in dezelfde liedjes. Origineel. Hm. Ze komt niet in de buurt van de Newbury-kwaliteit.
Gretchen Peters ook niet echt. En toch is het een prachtig album. Wellicht komt de hoop van Egbert Meyers uit: dat het leidt tot meer aandacht voor Mickey Newbury.

Kris Kristofferson - San Francisco Mabel Joy
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: lindahulshof71@gmail.com
© 2020 Henk Klaren
powered by CJ2