 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Luister! | ||||
| Een Drentse Trilogie (2) | Henk Klaren | |||
 ‘Niet te vergelijken’. Daar bedoelt men vaak mee dat de dingen waar het op dat moment over gaat heel verschillend zijn. En dat soort dingen kun je juist heel goed vergelijken. Appels en peren bijvoorbeeld: peren vind ik lekkerder. Zo kan een reeks stukjes in De Leunstoel, getiteld Een Drentse Trilogie, best worden vergeleken met An American Trilogy van Mickey Newbury. Resultaat van de vergelijking: het is iets heel anders. Maar, er is altijd een maar. Er zijn overeenkomsten. Beide bestaan uit drie elementen. Daarom heten ze allebei trilogie. Beide hebben met muziek te maken en dan vooral die van Mickey Newbury. En zo kom ik op Egbert Meyers. Egbert is een fan en was – op afstand – bevriend met Mickey. Was, want Mickey is in 2002 overleden.In december 2015 schreef ik een tweetal stukjes over Mickey Newbury. In de vorige Leunstoel (Jrg. 17, nr. 16) kwam ik daar op terug. Dat gebeurde naar aanleiding van een tweetal mailtjes, die ik ontving van Egbert Meyers. De eerste kwam in maart 2019 en vorige maand kwam een tweede uitgebreidere mail. Beste lezer, het is duidelijk dat De Leunstoel niet zozeer een opeenvolging van afleveringen is, maar een soort voortdurend groeiend organisme. Alles is en blijft toegankelijk als je maar de juiste zoekwoorden gebruikt. Egbert Meyers is echt groot in cultureel Drenthe. Tot in de haarvaten van die cultuur. Muzikant, schrijver, radiomaker, producent, organisator, kunstenaar. En dan vergeet ik vast nog wel wat. En dan is hij nog geboren in Grolloo ook. Was bevriend met Harry Muskee, zat in de klas met Johan Derksen, gaf Skik een kans. Hij begon als country- en bluesmuzikant, maar heeft zich later muzikaal vooral toegelegd op Drentstalige muziek. Maar hij is – zoals ik al zei – ook fan van Mickey Newbury. En dat, en zijn muziek, heeft hem ook de wijde wereld in gebracht. Hij heeft dikwijls in de Verenigde Staten opgetreden, waaronder maar liefst vijf keer (tussen 2004 en 2010) in Austin Texas, op de zogenaamde Mickey Newbury Gatherings. Daar speelden allerlei muzikanten ter ere van de overledene. Egbert heeft ook een Engelstalig album opgenomen, Bluebonnet Blues, opgedragen aan Mickey en met medewerking van muzikale vrienden van Mickey: violiste Marie Rhines en gitarist Jonmark Stone. Engelstalige nummers zullen in Amerika wel wat beter aanslaan dan Drentstalige. Het is fijne muziek. Egbert heeft een prettige stem, de nummers klinken goed en de muzikanten kunnen er wat van. En geheel tussen haakjes: met de Drentse nummers (voor zover op het net te vinden) is ook niks mis. Voorbeelden van zijn muziek: onderaan dit stukje. Merkwaardig, dat ik nog nooit van hem had gehoord. Meyers heeft nog steeds contacten in de States. In zijn eerste mail noemde hij Mickey’s vrouw Susan. Die heette van zichzelf Susan (of Susie of Sue) Pack. Zij heeft nog een blauwe maandag bij The New Christie Minstrels gezongen en is nu directeur van Mountain Retreat Music, een klein onafhankelijk label, mede opgezet door Bob Rosemurgy, vriend van Mickey en Susan. Wat dat voor soort muziek is laat zich raden. Verder heeft Egbert nog steeds contact met de dochters van Mickey en Susan en met zijn vriend, Mickey’s biograaf, Joe Ziemer. Ik ben blij met Egberts reacties op mijn stukjes. Niet in de laatste plaats omdat hij me attent maakte op het nieuwe album van Gretchen Peters: The Night You Wrote That Song: The Songs of Mickey Newbury. Daar kom ik  in het derde deel van deze Drentse Trilogie op terug. Ik heb stiekem al even geluisterd: mooi hoor.Egbert Meyers - The Last To Stand (Austin Texas 2004) |
||||
| © 2020 Henk Klaren | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||