archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Luister! | ||||
1941 | Henk Klaren | |||
Heel vroeger deed ik wel eens aan muziek downloaden. Nou ja, wel eens wat vaker eigenlijk. Ik geloof niet dat het toen al strafbaar was, maar anders is het nu wel zo’n beetje verjaard. Afgezien van het financieel-economische aspect had het ook wel leuke kanten. Al zoekend ontdek je soms dingen waar je nog nooit van gehoord had. De samenwerking tussen Tom Waits en Chuck Weiss, om maar eens wat te noemen. Je hebt er niet veel aan als je huisgenoot het geluid niet kan uitstaan, maar er zijn ook welluidender voorbeelden. Elvis Costello met Sofie von Otter. Randy Newman met Lyle Lovett, John Lennon en Paul McCartney, die meedoen met de Stones op We Love You. Ga zo maar door. Een ander voordeel van al dat gedownload is/was dat je soms goeie nummers kunt opslaan en op cd-tjes zetten van artiesten waar je verder geen hele albums van hoeft te hebben. Neem bijvoorbeeld PinkFloyd. Twee goeie nummers, hun eerste hits: Arnold Layne en See Emily Play. Gewoon goeie popsongs, geen pretenties, geen grote gebaren. The Wall, mooi hoor. Maar dat is al zó vaak op de radio. En anders wacht ik wel op de Top-2000. Arnold Layne en See Emily Play staan op zo'n cd-tje met downloads. Ik stopte die laatst weer eens in de speler. Er staan nog een stuk of wat andere nummers op, waaronder de twee goede liedjes van de BeeGees: Massachusetts en The New York Mining Disaster 1941. Dat was tijdens hun eerste succesperiode. Daarna zakten ze wat weg in de vaart der popvolkeren, tot ze de disco ontdekten en enthousiast met kopstemmen gingen kwelen. Misschien is het wel correct om te zeggen dat ze juist de pretenties – zo die er al waren – terugschroefden. Ik vond er in elk geval niets aan. Maar met name The New York Mining Disaster heeft altijd een bijzondere plaats in mijn reminiscentiebubbel gehouden. Het werd veel gedraaid in mijn toenmalige stamkroeg in Utrecht: Willem Slok. Willem leefde toen nog. Hij heette echt Slok van zijn achternaam. Het café is er nog steeds in wijk C. De laatste keer dat ik er was, was de sfeer niet echt veranderd. Er waren wel opeens twee wc’s, een dames en een heren. Toen ik er nog veel kwam was er maar één. Dat zouden we nu misschien wel genderneutraal noemen. De wet is toen aangescherpt omdat er veel klachten waren dat vrouwen niet geconfronteerd mochten worden met de – kennelijk onvermijdelijke – viezigheid door mannen veroorzaakt. Afijn. De Mining Disaster heeft een slepende en wat mij betreft intrigerende melodie en een hartverscheurende tekst. De leadzang wordt verzorgd door Robin Gibb. Wij noemden hem vroeger altijd de mekkerende geit, als ik me dat goed herinner, maar in dit lied werkt het. Overigens heeft er in 1941 helemaal geen mijnramp in New York plaatsgevonden. De titel komt in de tekst van het lied helemaal niet terug. Zou de titel bedacht zijn voor de verkoopbaarheid in de Verenigde Staten? Je weet het niet, je weet het niet. De inspiratie voor het nummer kwam wel degelijk van een mijnramp. Alleen niet één in New York, maar in het plaatsje Aberfan in Wales. En niet in 1941, maar in 1966. Afgezien van de ernst van de ramp is hij ook in de herinnering blijven hangen (bij mij niet hoor) omdat koningin Elisabeth zich pas een week of wat na het gebeuren verwaardigde om te gaan kijken en de overlevenden een hart onder de riem te steken. De derde aflevering van de derde jaargang van de Netflixserie The Crown gaat er over. Ben benieuwd, we zijn er net zo ongeveer aan toe. PinkFloyd - Arnold Layne |
||||
© 2019 Henk Klaren | ||||
powered by CJ2 |