archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Luister! | ||||
Rave on! | Henk Klaren | |||
Heb je zoveel CD’s en hoeveel draai je er nou eigenlijk? Bijna een ouderwetse vraag, want eigenlijk heeft iedereen zo’n beetje alle CD’s. En hoeveel van die muziek wordt nou daadwerkelijk gestreamd? Verhoudingsgewijs nog minder lijkt me. Want de beschikbare muziek op je eigen CD-verzameling (ja, ja, vinyl ook) heb je in principe zelf uitgezocht. Op diensten als Spotify staat ook allerlei shit waar je niks aan vindt. Of waarvan je nog (van je lang-zal-ze-leven) nooit gehoord hebt. Spotify heeft zelfs een heleboel nummers die nog nooit door iemand zijn beluisterd. Daar kan je dan weer in zoeken. Het begrip beschikbaarheidsnut wordt ietwat uitgehold lijkt me zo. Maar ter zake. Naar aanleiding van die vraag ben ik weer wat meer CD’s gaan draaien. En dan bij voorkeur niet de schijfjes die meestal in de wisselaar gaan. Ik begon bij de A en de B. Toen ik bij de F was aangeland zag ik Fleetwood Mac. Als je lui bent neem je dan Rumours, hun beroemdste en misschien ook wel beste album. Maar nu deed ik het dus anders. Kiln House heb ik gepakt. Ik was hem een beetje vergeten. Maar het klonk weer leuk. Sindsdien heb ik hem in de CD-speler laten zitten en dus komen de nummers steeds weer langs. Heel afwisselend. Als je niet écht luistert hoor je soms Elvis zingen, of Peter Frampton spelen. Dan weer hoor je ouderwetse Rock 'n Roll (nou ja, de schijf dateert ook van 1970, dus dat mág), dan weer Country tegen Bluegrass aan. Al die popcitaten worden toegeschreven aan Jeremy Spencer, één van de leden van het eerste uur, toen Fleetwood Mac nog een bluesband was, met de grote Peter Green. Denk aan de geweldige bluescover Need Your Love So Bad. Spencer heeft ook een soloalbum met dergelijke nummers gemaakt. Op dat album spelen alle toenmalige Fleetwoods ook mee. Die bluesperiode van Fleetwood Mac heeft niet zo lang geduurd. De bezetting is vele, vele malen gewijzigd en daarmee ook de muziekstijl. De enige die echt áltijd lid was van de band was drummer Mick Fleetwood. De naamgever en – denk ik – ook de eigenaar van de naam. Vlak na het begin kwam bassist John McVie er bij. Vreemd dat de continuïteit van de groep zit in de ritmesectie. Meestal zijn de solisten, de liedjesschrijvers en de solisten bepalend voor de muzikale continuïteit. Eigenlijk gaat het dus om meerdere bands, die vooral de benaming gemeen hebben. Terug naar Kiln House, het album. De titel slaat op het soort huis waar de opnamen hebben plaatsgevonden, enigszins analoog aan Music from Big Pink van The Band. Opeens hoor je ook onmiskenbaar Buddy Holly. Hele stukken van zijn nummer Rave On. Het heet hier Buddy's song. De 'writing credits' zijn gegeven aan mevrouw Holley, de moeder van Buddy (de e staat er niet per ongeluk). Uit een soort van respect moet je maar denken. Maar geen verkeerde muziek. | En toen was ik bij de W. Ik heb een album van M. Ward. Ik hoorde daar een nummer van toen ik rondliep in een platenzaak (ik leg de jongere lezer nog wel eens uit wat dat ongeveer was). Ik meende de stem van Lucinda Williams te horen. En dat klopte. Ze zong mee op Ward's versie van Oh Lonesome Me. Prachtig! Ik kocht de CD. Ik draai hem niet zo gek vaak. Maar toen ik dus bij de W was pakte ik hem weer eens. En ik ontdekte (alweer) dat Rave On er op staat. Een schitterende gedrágen uitvoering. -------- Het plaatje is van Linda Hulshof Meer informatie op: www.lindahulshof.nl |
||||
© 2019 Henk Klaren | ||||
powered by CJ2 |