archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Mary Gauthier revisited Henk Klaren

1610VG MaryIn de hoes van het laatste album van Mary Gauthier staat een soort van motto: ‘There is no higher healing than turning trauma into art’. Het is een citaat van Larry Moss, een ‘legendarische acteercoach’. Als je de levensbeschrijving van Mary Gauthier erop naleest bekruipt je het gevoel dat ze er wel een pietsie over kan meepraten.

Haar muziek is me al heel erg lang bekend. Er is een periode geweest, dat ik nummertjes downloadde van peer-to-peer sites vergelijkbaar met Napster. Voor zover ik weet bestaan dat soort dingen niet meer. Een leuk aspect van al dat gedownload (waar op zichzelf natuurlijk met gefronste wenkbrauwen over gesproken moet worden) was dat in de lijstjes die naar aanleiding van je zoekactie op het scherm verschenen, soms interessante àndere liedjes verschenen. Het kan zijn dat ik Mary Gauthier op die manier heb ontdekt.

Mary’s muziek is niet altijd even vrolijk. Hm, understatement. Daar zullen de trauma’s uit het hiervoor aangehaalde citaat niet vreemd aan zijn. Ze is een vondeling en werd geadopteerd toen ze een jaar oud was. Er volgde een geschiedenis van drugs, alcohol en van huis weglopen. Haar 18e verjaardag vierde ze in de gevangenis. Nou ja, vieren. Dat lijkt André Hazes wel: ‘Ik zit hier heel alleen Kerstmis te vieren’. Maar goed, ze pakte zichzelf bij haar kladden (Huub van der Lubbe zal wel weten waar die zitten) en ging naar een koksschool en opende een restaurant. Dixie Kitchen heette dat en het serveerde Cajun eten. Da’s lekker. Misschien iets voor collega Leunstoeler Maeve om eens iets over te schrijven. Maar goed, Mary Gauthier dus. Na een jaar of elf verkocht ze het restaurant en begon te werken aan een muzikale carrière. Ze schreef haar eerste liedje toen ze 35 jaar oud was. Haar eerste album heet Dixie Kitchen. Daarna nam haar carrière een vlucht van jewelste. Topartiesten namen haar nummers op en de ‘awards’ en de juichende kritieken waren niet van de lucht.

Aan haar albums The Foundling en Trouble and Love, haar zevende en achtste, voorlaatste, heb ik al eerder aandacht besteed. Lees mijn stukje in De Leunstoel van 28 augustus 2014 (Jrg. 11 nr. 18). En nu is er dan Rifles and Rosary Beads. Een intrigerende titel. Sommigen zullen – kort door de bocht – zeggen dat het de essentie van Amerika samenvat: vuurwapengeweld en religie. Maar op die manier is het album duidelijk niet bedoeld.
Zoals zoveel kunstenaars heeft ze haar traumatische jeugd kunnen gebruiken als bron voor haar kunst. Ja, ja, schrijvers met een gelukkige jeugd bestaan immers niet. Dat speelt in al haar werk, met name in The Foundling. In Rifles and Rosary Beads geeft ze anderen de gelegenheid dat ook te doen en geeft ze zodoende een mogelijkheid tot iets van verwerking. Mijn interpretatie. Alle nummers zijn geschreven door Mary in samenwerking met oorlogsveteranen en hun echtgenoten. Die veteranen zijn veelal niet al te gelukkig teruggekomen en nogal eens schandalig onvoldoende opgevangen bij terugkeer. De bijdragen van de coauteurs zullen wel vooral in de teksten terug te vinden zijn.

Ik draai de drie albums nu al een poosje achter elkaar. Ik kan niet precies zeggen waarom maar ik vind Rifles etc. het mooist. Een perfecte band, zonder bekende namen, warme stem (soms een tikkie door de neus). De melodieën zijn niet zo erg catchy, maar voldoen aan de sfeer die naar mijn idee bedoeld is.

Het lijkt er op dat Mary ondanks haar nogal extreem ongelukkige jeugd goed terecht is gekomen. Ze had wel het voordeel van haar diverse talenten. Behalve restaurateur, kok, muzikant en songwriter is ze ook nog schrijfster van korte verhalen.

-------
De tekening is van de schrijver


© 2019 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Mary Gauthier revisited Henk Klaren
1610VG MaryIn de hoes van het laatste album van Mary Gauthier staat een soort van motto: ‘There is no higher healing than turning trauma into art’. Het is een citaat van Larry Moss, een ‘legendarische acteercoach’. Als je de levensbeschrijving van Mary Gauthier erop naleest bekruipt je het gevoel dat ze er wel een pietsie over kan meepraten.

Haar muziek is me al heel erg lang bekend. Er is een periode geweest, dat ik nummertjes downloadde van peer-to-peer sites vergelijkbaar met Napster. Voor zover ik weet bestaan dat soort dingen niet meer. Een leuk aspect van al dat gedownload (waar op zichzelf natuurlijk met gefronste wenkbrauwen over gesproken moet worden) was dat in de lijstjes die naar aanleiding van je zoekactie op het scherm verschenen, soms interessante àndere liedjes verschenen. Het kan zijn dat ik Mary Gauthier op die manier heb ontdekt.

Mary’s muziek is niet altijd even vrolijk. Hm, understatement. Daar zullen de trauma’s uit het hiervoor aangehaalde citaat niet vreemd aan zijn. Ze is een vondeling en werd geadopteerd toen ze een jaar oud was. Er volgde een geschiedenis van drugs, alcohol en van huis weglopen. Haar 18e verjaardag vierde ze in de gevangenis. Nou ja, vieren. Dat lijkt André Hazes wel: ‘Ik zit hier heel alleen Kerstmis te vieren’. Maar goed, ze pakte zichzelf bij haar kladden (Huub van der Lubbe zal wel weten waar die zitten) en ging naar een koksschool en opende een restaurant. Dixie Kitchen heette dat en het serveerde Cajun eten. Da’s lekker. Misschien iets voor collega Leunstoeler Maeve om eens iets over te schrijven. Maar goed, Mary Gauthier dus. Na een jaar of elf verkocht ze het restaurant en begon te werken aan een muzikale carrière. Ze schreef haar eerste liedje toen ze 35 jaar oud was. Haar eerste album heet Dixie Kitchen. Daarna nam haar carrière een vlucht van jewelste. Topartiesten namen haar nummers op en de ‘awards’ en de juichende kritieken waren niet van de lucht.

Aan haar albums The Foundling en Trouble and Love, haar zevende en achtste, voorlaatste, heb ik al eerder aandacht besteed. Lees mijn stukje in De Leunstoel van 28 augustus 2014 (Jrg. 11 nr. 18). En nu is er dan Rifles and Rosary Beads. Een intrigerende titel. Sommigen zullen – kort door de bocht – zeggen dat het de essentie van Amerika samenvat: vuurwapengeweld en religie. Maar op die manier is het album duidelijk niet bedoeld.
Zoals zoveel kunstenaars heeft ze haar traumatische jeugd kunnen gebruiken als bron voor haar kunst. Ja, ja, schrijvers met een gelukkige jeugd bestaan immers niet. Dat speelt in al haar werk, met name in The Foundling. In Rifles and Rosary Beads geeft ze anderen de gelegenheid dat ook te doen en geeft ze zodoende een mogelijkheid tot iets van verwerking. Mijn interpretatie. Alle nummers zijn geschreven door Mary in samenwerking met oorlogsveteranen en hun echtgenoten. Die veteranen zijn veelal niet al te gelukkig teruggekomen en nogal eens schandalig onvoldoende opgevangen bij terugkeer. De bijdragen van de coauteurs zullen wel vooral in de teksten terug te vinden zijn.

Ik draai de drie albums nu al een poosje achter elkaar. Ik kan niet precies zeggen waarom maar ik vind Rifles etc. het mooist. Een perfecte band, zonder bekende namen, warme stem (soms een tikkie door de neus). De melodieën zijn niet zo erg catchy, maar voldoen aan de sfeer die naar mijn idee bedoeld is.

Het lijkt er op dat Mary ondanks haar nogal extreem ongelukkige jeugd goed terecht is gekomen. Ze had wel het voordeel van haar diverse talenten. Behalve restaurateur, kok, muzikant en songwriter is ze ook nog schrijfster van korte verhalen.

-------
De tekening is van de schrijver
© 2019 Henk Klaren
powered by CJ2