archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Luister! | ||||
Allebei | Henk Klaren | |||
De Beatles of de Stones. Daar was ik nooit zo van. Nog niet trouwens. De Beatles én de Stones. Dat wel. De eerste twee elpees die ik kocht waren Help van de Beatles en Out of our Heads van de Stones. Nou ja, de állereerste was West Side Story, maar toen was ik nog niet helemaal toerekeningsvatbaar. Help draai ik niet zo veel meer. Out of our Heads des te meer. Niet de elpee, want mijn laatste platenspeler is al meer dan een decennium kapot en dus exit. De CD dus. Dat is wel een béétje jammer, want iedere keer dat ik hem draai mis ik het tikje in Come On, dat in mijn exemplaar van de elpee zat. Er valt mee te leven. Misschien heb ik dus tóch wel wat meer met de Stones …. . Maar ja, laatst hoorde ik weer eens een versie van Golden Slumbers. Typisch zo’n zeikerig McCartney stuk zou je zo zeggen, maar ik vond het weer prachtig. McCartney pikt nog wel eens wat. Hij gebruikte het eerste couplet van een gedicht uit de tijd van de Slag bij Nieuwpoort: Cradle Song van ene Thomas Dekker. Later is het gedicht door diverse toondichters op muziek gezet. De titel werd toen soms: Golden Slumbers Kiss Your Eyes. Kennelijk is Cradle Song zo’n gedicht dat zich plezierig op muziek laat zetten. Ooit heb ik McCartney min of meer trots in een documentaire horen zeggen dat hij voor Blackbird een thema van Bach heeft gebruikt. Geeft allemaal niks. De Haagse Règâhs hebben Blackbird weer vertaald naar Vleugellam. Ook leuk. Van Golden Slumbers bestaan meer dan dertig op de plaat (oid) uitgebrachte covers. Ik heb een poosje gedacht dat één van die covers van Rufus Wainwright was. Is niet het geval, hoewel het wat mij betreft wel een lied voor hem is. Eén van de mooiste versies vind ik die van Ben Folds. Die staat op de soundtrack van de ontroerende film I am Sam. Over een verstandelijk beperkt jochie dat veel van The Beatles houdt. De soundtrack bestaat uit covers van Beatle-songs. Maar … als je een paar versies van Slumbers hebt beluisterd en er nogal wat woorden aan hebt gewijd dan ontstaat bij mij een bijna fysieke behoefte aan ongecompliceerde rock ’n roll. Dan zouden The Rolling Stones in beeld moeten komen, maar ik moet dan onwillekeurig denken aan The Plastic Ono Band in Toronto. Live Peace in Toronto heet het album. Live opgenomen retro rock door een gelegenheidsband, bestaande uit Lennon, Klaus Voormann, Eric Clapton en drummer Alan White. Let op: ik praat alleen over kant 1 van de elpee. Daarna, nou ja … Yoko dus. Als ik ouwe rock hoor denk ik vaak: ‘We’re just gonna do numbers that we know, cos’ we never played together before’. Lennon’s introductie. En dan komt Blue Suede Shoes, zoals Carl Perkins het deed. Ik had daar altijd het beeld bij dat Lennon aan de piano zat met een legerjekkie aan en een snor. Het geheugen is soms in de war. In Toronto speelde hij gitaar in een wit pak en met een baard die we tegenwoordig hipster zouden noemen. Een commentaar op Youtube: Jezus kan gitaar spelen. En zo is het maar net. En daarna toch maar weer Out of our Heads draaien en Get yer Yaya’s out. En dan nog Beggars’ Banquet en Let it Bleed. ----------------------- De tekening is van de auteur Plastic Ono Band - Blue Suede Shoes The Rolling Stones - I Wanna Be Your Man |
||||
© 2017 Henk Klaren | ||||
powered by CJ2 |