archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Merle Haggard Henk Klaren

1318VG MuskogeeHij is dood, countryzanger Merle Haggard. Nou ja, hij was al véél ouder dan 27, dus bij die club hoort hij niet. Hij is negenenzeventig geworden. Overleden op zijn verjaardag. Dit jaar, 6 april.

Eind jaren zestig en jaren en jaren, misschien wel decennia, daarna dachten we allemaal, dat Haggard een geharnaste Amerikaanse rechtserik was, de stem van de zwijgende meerderheid. Kortom van het Amerika waar we een hekel aan hadden, Johnson molenaar tenslotte! ‘We’, dat waren ik en mijn vrienden en kennissen en iedereen die we leuk en aardig vonden. En die vooral de Telegraaf niet lazen. De vooruitstrevende baby-boomers weetsjewel, die nu – ondanks hun mooie praatjes van toen – allemaal van hun welverdiende pensioen genieten over de rug van de komende generaties. Hm, dat soort taal zou een Merle Haggard van die tijd ook gebezigd kunnen hebben, lijkt me.

We leerden hem kennen door zijn eerste grote hit: Okie from  Muskogee uit 1969. Het is nog steeds het nummer dat iedereen (behalve cultuurbarbaren natuurlijk) te binnen schiet als ze de naam van de man horen. ‘We don’t burn our draft cards down on Mainstreet’ en ‘Leather boots are still in style for manly footwear’. Kortom: hippies deugen niet, weg er mee. Okie werd opgevolgd door The Fightin’ Side of Me en wat later: I Wonder What They Think of Me. Toen was zijn reputatie als blue collar redneck country-zanger wel gevestigd. Toch lag het allemaal wat gecompliceerder, zoals de meeste dingen in het leven (hoor hem). Haggard zelf wilde eigenlijk het nummer Irma Jackson als follow–up van Okie from Muskogee. Dat nummer ging over een liefdesrelatie tussen een blanke man en een afro-amerikaanse vrouw. De platenmaatschappij vond dat echter niet zo’n goed idee. Tsja, zo’n winstgerichte onderneming was natuurlijk een lakei van het kapitalistische, racistische systeem.

In latere jaren ontstond er een soort gevoel, hier en daar verwoord in publicaties, dat Okie eigenlijk ironisch bedoeld was en de cliché-rechtserik op de hak nam. Dat kan niet waar zijn. In vroege interviews ging hij zonder enige ironie in de stijl van Okie te keer tegen het werkschuw langharig tuig. Later, onder meer in een interview uit 2003, nam hij daar afstand van. ‘Beetje dom..’, zei hij, of zoiets.

Dat domme kwam in zijn leven wel meer voor. Van 1957 tot 1960 zat hij in de gevangenis wegens een gewapende overval, die overigens mislukte. Hij probeerde nog te ontsnappen en werd daarom overgebracht naar San Quentin, alwaar hij nog één van de legendarische concerten van Johnny Cash meemaakte. Niet die ene die is opgenomen, maar een andere in die serie. Hij gedroeg zich aanvankelijk nogal slecht in de gevangenis, drank stoken en drinken, gokken, noem maar op. Er was nog sprake van een ontsnappingspoging met een maat. Collega’s (als dat in de nor zo heet) haalden hem over er van af te zien. De maat ontsnapte later wel, maar werd weer opgepakt nadat hij een politieman had doodgeschoten. De man werd toen ter dood veroordeeld en geëxecuteerd. Net als de beroemde en beruchte Caryl Chessman later, die tezelfdertijd in San Quentin zat. Volgens eigen zeggen leek zo’n toekomst onze held niks en beterde hij zijn leven. (Ik bedoel dit niet als een pleidooi voor de doodstraf!)

Ik had diverse redenen om dit stukje te maken. Natuurlijk: hij ging dood en hij was één van de grootste country artiesten. Plús dat ik van Leunstoel-collega Maeve van der Steen, die onder meer zangeres is, hoorde dat ze wellicht iets wilde gaan doen met Merle’s liedjes. Maar toch vooral omdat ik van de week het laatste album van Kinky Friedman weer eens draaide. Dat bevat onder meer een versie van Hungry Eyes. Een prachtige sociaal bewogen smartlap. Kinky is niet de enige die een nummer van Merle Haggard heeft gecoverd.  The Everly Brothers hebben Sing Me Back Home en Mama Tried gedaan. The Byrds speelden Sing Me Back Home live en namen Life In Prison op voor het geweldige album Sweetheart of the Rodeo. Joan Baez deed Sing Me Back Home en Mama Tried ook al en de Greatful Dead had dat laatste nummer zolang ze bestonden op het repertoire. En zelfs Keith Richards heeft Sing Me Back Home gedaan! En heel niet slecht.

Okie from Muskogee

Irma Jackson

Hungry Eyes

Keith Richards - Sing Me Back Home.

---------------------
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl


© 2016 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Merle Haggard Henk Klaren
1318VG MuskogeeHij is dood, countryzanger Merle Haggard. Nou ja, hij was al véél ouder dan 27, dus bij die club hoort hij niet. Hij is negenenzeventig geworden. Overleden op zijn verjaardag. Dit jaar, 6 april.

Eind jaren zestig en jaren en jaren, misschien wel decennia, daarna dachten we allemaal, dat Haggard een geharnaste Amerikaanse rechtserik was, de stem van de zwijgende meerderheid. Kortom van het Amerika waar we een hekel aan hadden, Johnson molenaar tenslotte! ‘We’, dat waren ik en mijn vrienden en kennissen en iedereen die we leuk en aardig vonden. En die vooral de Telegraaf niet lazen. De vooruitstrevende baby-boomers weetsjewel, die nu – ondanks hun mooie praatjes van toen – allemaal van hun welverdiende pensioen genieten over de rug van de komende generaties. Hm, dat soort taal zou een Merle Haggard van die tijd ook gebezigd kunnen hebben, lijkt me.

We leerden hem kennen door zijn eerste grote hit: Okie from  Muskogee uit 1969. Het is nog steeds het nummer dat iedereen (behalve cultuurbarbaren natuurlijk) te binnen schiet als ze de naam van de man horen. ‘We don’t burn our draft cards down on Mainstreet’ en ‘Leather boots are still in style for manly footwear’. Kortom: hippies deugen niet, weg er mee. Okie werd opgevolgd door The Fightin’ Side of Me en wat later: I Wonder What They Think of Me. Toen was zijn reputatie als blue collar redneck country-zanger wel gevestigd. Toch lag het allemaal wat gecompliceerder, zoals de meeste dingen in het leven (hoor hem). Haggard zelf wilde eigenlijk het nummer Irma Jackson als follow–up van Okie from Muskogee. Dat nummer ging over een liefdesrelatie tussen een blanke man en een afro-amerikaanse vrouw. De platenmaatschappij vond dat echter niet zo’n goed idee. Tsja, zo’n winstgerichte onderneming was natuurlijk een lakei van het kapitalistische, racistische systeem.

In latere jaren ontstond er een soort gevoel, hier en daar verwoord in publicaties, dat Okie eigenlijk ironisch bedoeld was en de cliché-rechtserik op de hak nam. Dat kan niet waar zijn. In vroege interviews ging hij zonder enige ironie in de stijl van Okie te keer tegen het werkschuw langharig tuig. Later, onder meer in een interview uit 2003, nam hij daar afstand van. ‘Beetje dom..’, zei hij, of zoiets.

Dat domme kwam in zijn leven wel meer voor. Van 1957 tot 1960 zat hij in de gevangenis wegens een gewapende overval, die overigens mislukte. Hij probeerde nog te ontsnappen en werd daarom overgebracht naar San Quentin, alwaar hij nog één van de legendarische concerten van Johnny Cash meemaakte. Niet die ene die is opgenomen, maar een andere in die serie. Hij gedroeg zich aanvankelijk nogal slecht in de gevangenis, drank stoken en drinken, gokken, noem maar op. Er was nog sprake van een ontsnappingspoging met een maat. Collega’s (als dat in de nor zo heet) haalden hem over er van af te zien. De maat ontsnapte later wel, maar werd weer opgepakt nadat hij een politieman had doodgeschoten. De man werd toen ter dood veroordeeld en geëxecuteerd. Net als de beroemde en beruchte Caryl Chessman later, die tezelfdertijd in San Quentin zat. Volgens eigen zeggen leek zo’n toekomst onze held niks en beterde hij zijn leven. (Ik bedoel dit niet als een pleidooi voor de doodstraf!)

Ik had diverse redenen om dit stukje te maken. Natuurlijk: hij ging dood en hij was één van de grootste country artiesten. Plús dat ik van Leunstoel-collega Maeve van der Steen, die onder meer zangeres is, hoorde dat ze wellicht iets wilde gaan doen met Merle’s liedjes. Maar toch vooral omdat ik van de week het laatste album van Kinky Friedman weer eens draaide. Dat bevat onder meer een versie van Hungry Eyes. Een prachtige sociaal bewogen smartlap. Kinky is niet de enige die een nummer van Merle Haggard heeft gecoverd.  The Everly Brothers hebben Sing Me Back Home en Mama Tried gedaan. The Byrds speelden Sing Me Back Home live en namen Life In Prison op voor het geweldige album Sweetheart of the Rodeo. Joan Baez deed Sing Me Back Home en Mama Tried ook al en de Greatful Dead had dat laatste nummer zolang ze bestonden op het repertoire. En zelfs Keith Richards heeft Sing Me Back Home gedaan! En heel niet slecht.

Okie from Muskogee

Irma Jackson

Hungry Eyes

Keith Richards - Sing Me Back Home.

---------------------
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
© 2016 Henk Klaren
powered by CJ2