archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Mickey Newbury (2) Henk Klaren

1305VG CDsIn het vorige nummer van De Leunstoel verhaalde ik over mijn vruchteloze zoektocht naar het album Looks Like Rain van Mickey Newbury (Jrg. 13 Nr. 4). Heel kort samengevat: beluisterd op Youtube, beviel wel, geliefde huisgenoot wilde de CD wel, bestaat geen CD alleen Vinyl, wel een box met veel liedjes van de plaat, box besteld op Internet, 2e hands redelijk prijsje, bericht terug: niet meer leverbaar. En toen was de deadline voor De Leunstoel daar.

Dat vond ik allemaal nogal onbevredigend en ik heb dus maar weer doorgezocht. En nu blijkt er nóg een box te bestaan: An American Trilogy, uitgegeven in 2011. Te koop op het wereldwijde web ook nog, maar tegen een prijs…. . Ik – of liever mijn geliefde huisgenoot – wilde maar één album met 7 of 8 nummers (tsja daar zijn de bronnen verdeeld over, ga ik niet uitleggen). Vervolgens heb ik maar eens1305VG Mickey2 gekeken of de bibliotheek die box wellicht had. Nou nee, maar via muziekweb kon hij besteld worden. Dan leen je zo’n product voor een rijksdaalder (als tweeëneenhalve euro tenminste zo heet). Víer CD’s, waaronder integraal: Looks Like Rain. Dat is Mickey’s tweede album. Daarnaast bevat de box zijn derde en zijn vijfde: Frisco Mabel Joy en Heaven Help The Child. De albums dateren uit 1969 tot 1973. De vierde CD, Better Days, bestaat uit zeldzame en niet eerder uitgegeven opnames. Het is een fraaie uitgave. Pakpapier-achtige omslag, goed, rédelijk informatief boekje en fraaie CD-etiketten met patronen zoals je op tiffanylampen ziet.

Ik vond dat ik wel genoeg moeite had gedaan en dat ik daarom niet meer geld uit hoefde te geven, dus heb de box geleend én gekopieerd. We zullen het zonder de tiffany-etiketten moeten doen, maar de muziek is best de moeite waard. Die heeft de tand des tijds doorstaan. Best wel. Bijna een halve eeuw oud is dat werk. Sjonge.

Hoewel Newbury veel andere dingen heeft gedaan is het het nummer An American Trilogy dat hem definieert. Dat komt natuurlijk ook door Elvis, die het steeds zong in Las Vegas en op Hawaii enzo. En het is ook wel bijzonder. Het is – het woord zegt het al – een medley van drie bestaande ‘echt Amerikaanse’ liederen: Dixie, het zuidelijke volkslied tijdens de burgeroorlog, geschreven door een noordeling, het noordelijke strijdlied Battlehymn of the Republic, geschreven door een zuiderling en een spiritual gebaseerd op een Caribisch slaapliedje, nu getiteld All my Trials, maar oorspronkelijk vermoedelijk All my Sorrows.

Het nummer ontstond tijdens een vroeg optreden in Los Angeles in 1970. Mickey wilde Dixie zingen, maar het werd hem ernstig afgeraden. Onder invloed van de burgerrechtenbeweging van de jaren zestig was het lied min of meer in de ban gedaan. Maar deze Texaan wilde het toch en deed het ook. Niet als mars, maar als een soort ballad en onder invloed van de sfeer in de zaal liet hij het overgaan in Battlehymn en vervolgens de spiritual. Later heeft hij er een samenhangend arrangement van gemaakt. De oorspronkelijke songs zijn op zoveel punten veranderd, dat het rechtentechnisch geldt als een nieuw nummer. Zo’n medley-achtige benadering is ook herkenbaar op zijn albums: hij laat de nummers soms door een tussenspel (‘interlude’) in elkaar overgaan.

Met terugwerkende kracht kun je zeggen dat dat optreden in 1970 wel apart was. In het publiek zat Barbra Streisand met haar toenmalige vriendje Kris Kristofferson (Barbra wilde eigenlijk weg, maar Kris niet) en verder Joan Baez, Mama Cass en Odetta. Daar had je een heel festival mee kunnen vullen.

De albums zijn allemaal mooi, maar vooral Looks Like Rain. Er komen veel regen- en storm- en treingeluiden op voor. Die komen van het album One Stormy Night van het Mystic Moods Orchestra. Als je dat zo hoort lijkt het vreselijk new age gedoe, maar het werkt prima op deze plaat, die inhoudelijk in het teken staat van het overlijden van vriendin Angelina. Veel droevige teksten. De andere twee platen worden langzamerhand wat positiever. Er komt – op de achtergrond – nogal wat groot orkest- en vioolgeluid voor en ook een groot koor op Heaven Help The Child. Het is nooit storend en soms echt prachtig.

Mickey Newbury staat bekend als country-artiest, maar zo noemde hij zichzelf niet. En ondanks de soms voorkomende steelguitar en de Nashville-connectie klinkt zijn muziek ook helemaal niet als country. Bij gebrek aan beter: singer/songwriter dan maar. En één met een verhaal.

-----------------------
De tekening is van Annemiek Meijer
______________
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2015 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Mickey Newbury (2) Henk Klaren
1305VG CDsIn het vorige nummer van De Leunstoel verhaalde ik over mijn vruchteloze zoektocht naar het album Looks Like Rain van Mickey Newbury (Jrg. 13 Nr. 4). Heel kort samengevat: beluisterd op Youtube, beviel wel, geliefde huisgenoot wilde de CD wel, bestaat geen CD alleen Vinyl, wel een box met veel liedjes van de plaat, box besteld op Internet, 2e hands redelijk prijsje, bericht terug: niet meer leverbaar. En toen was de deadline voor De Leunstoel daar.

Dat vond ik allemaal nogal onbevredigend en ik heb dus maar weer doorgezocht. En nu blijkt er nóg een box te bestaan: An American Trilogy, uitgegeven in 2011. Te koop op het wereldwijde web ook nog, maar tegen een prijs…. . Ik – of liever mijn geliefde huisgenoot – wilde maar één album met 7 of 8 nummers (tsja daar zijn de bronnen verdeeld over, ga ik niet uitleggen). Vervolgens heb ik maar eens1305VG Mickey2 gekeken of de bibliotheek die box wellicht had. Nou nee, maar via muziekweb kon hij besteld worden. Dan leen je zo’n product voor een rijksdaalder (als tweeëneenhalve euro tenminste zo heet). Víer CD’s, waaronder integraal: Looks Like Rain. Dat is Mickey’s tweede album. Daarnaast bevat de box zijn derde en zijn vijfde: Frisco Mabel Joy en Heaven Help The Child. De albums dateren uit 1969 tot 1973. De vierde CD, Better Days, bestaat uit zeldzame en niet eerder uitgegeven opnames. Het is een fraaie uitgave. Pakpapier-achtige omslag, goed, rédelijk informatief boekje en fraaie CD-etiketten met patronen zoals je op tiffanylampen ziet.

Ik vond dat ik wel genoeg moeite had gedaan en dat ik daarom niet meer geld uit hoefde te geven, dus heb de box geleend én gekopieerd. We zullen het zonder de tiffany-etiketten moeten doen, maar de muziek is best de moeite waard. Die heeft de tand des tijds doorstaan. Best wel. Bijna een halve eeuw oud is dat werk. Sjonge.

Hoewel Newbury veel andere dingen heeft gedaan is het het nummer An American Trilogy dat hem definieert. Dat komt natuurlijk ook door Elvis, die het steeds zong in Las Vegas en op Hawaii enzo. En het is ook wel bijzonder. Het is – het woord zegt het al – een medley van drie bestaande ‘echt Amerikaanse’ liederen: Dixie, het zuidelijke volkslied tijdens de burgeroorlog, geschreven door een noordeling, het noordelijke strijdlied Battlehymn of the Republic, geschreven door een zuiderling en een spiritual gebaseerd op een Caribisch slaapliedje, nu getiteld All my Trials, maar oorspronkelijk vermoedelijk All my Sorrows.

Het nummer ontstond tijdens een vroeg optreden in Los Angeles in 1970. Mickey wilde Dixie zingen, maar het werd hem ernstig afgeraden. Onder invloed van de burgerrechtenbeweging van de jaren zestig was het lied min of meer in de ban gedaan. Maar deze Texaan wilde het toch en deed het ook. Niet als mars, maar als een soort ballad en onder invloed van de sfeer in de zaal liet hij het overgaan in Battlehymn en vervolgens de spiritual. Later heeft hij er een samenhangend arrangement van gemaakt. De oorspronkelijke songs zijn op zoveel punten veranderd, dat het rechtentechnisch geldt als een nieuw nummer. Zo’n medley-achtige benadering is ook herkenbaar op zijn albums: hij laat de nummers soms door een tussenspel (‘interlude’) in elkaar overgaan.

Met terugwerkende kracht kun je zeggen dat dat optreden in 1970 wel apart was. In het publiek zat Barbra Streisand met haar toenmalige vriendje Kris Kristofferson (Barbra wilde eigenlijk weg, maar Kris niet) en verder Joan Baez, Mama Cass en Odetta. Daar had je een heel festival mee kunnen vullen.

De albums zijn allemaal mooi, maar vooral Looks Like Rain. Er komen veel regen- en storm- en treingeluiden op voor. Die komen van het album One Stormy Night van het Mystic Moods Orchestra. Als je dat zo hoort lijkt het vreselijk new age gedoe, maar het werkt prima op deze plaat, die inhoudelijk in het teken staat van het overlijden van vriendin Angelina. Veel droevige teksten. De andere twee platen worden langzamerhand wat positiever. Er komt – op de achtergrond – nogal wat groot orkest- en vioolgeluid voor en ook een groot koor op Heaven Help The Child. Het is nooit storend en soms echt prachtig.

Mickey Newbury staat bekend als country-artiest, maar zo noemde hij zichzelf niet. En ondanks de soms voorkomende steelguitar en de Nashville-connectie klinkt zijn muziek ook helemaal niet als country. Bij gebrek aan beter: singer/songwriter dan maar. En één met een verhaal.

-----------------------
De tekening is van Annemiek Meijer
______________
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Henk Klaren
powered by CJ2