archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Mary Gauthier Henk Klaren

1118VG Gauthier1Nog niet zo lang geleden vroeg mijn vriend René of ik wel eens van Mary Gauthier had gehoord. En natuurlijk was dat zo. In het verre verleden had ik verschillende liedjes van haar gedownload. Toen ik die weerzinwekkende gewoonte nog had. Hoe weerzinwekkend ook, dat downloaden had toch wel wat. Natuurlijk: het spannende gevoel dat je iets nieuws en stiekems deed speelde een rol. Dat wende trouwens snel.

Wel leuk bleef, dat je soms muziek kon beluisteren waar je van gehoord had zonder direct geld uit te geven. Spotify en Deezer enzo waren er nog niet. Nog leuker was voor mij dat je al zoekend allerlei nummers kon vinden waar je niet van wist en die toch veelbelovend leken en/of waren. Zo ongeveer moet ik ook aan Mary Gauthier zijn gekomen. Ergens op een CD-tje waar ik een nummer van Steve Earle had gezet (deels duetten met Emmylou Harris, op één daarvan zingt Lucinda Williams ook mee). De aanleiding om Mary's nummers te downloaden weet ik niet meer. Het moet meer dan een decennium geleden zijn. Mogelijk zijn ze wel eens gedraaid in het betreurde radioprogramma American Connection en vond ik ze mooi.

René wees mij op haar album The Foundling, dat hij net had aangeschaft en sprak er vol lof over. Hij had gelijk. Ik heb de CD ook verworven en veel gedraaid. Het is prachtige, over het algemeen nogal droevige, muziek. Mary Gauthier is zelf vondeling en dat is - zoals de titel zal doen vermoeden - het thema van het album. Het titelnummer en vooral ook Mama Here, Mama Gone gaan door merg en been. Maar het is niet alleen maar kommer en kwel. Sideshow is een vrolijk klinkend lied met veel blazers. Een beetje in de stijl van The Seeger Sessions van Bruce Springsteen. Ik weet niet zeker of de tekst en de vrolijke klanken wel één geheel vormen, want bij mijn CD-tje zitten geen tekstjes. Garth Hudson speelt piano op dat nummer. Hij verzorgt ook twee stukjes tussenspel op orgel en accordeon.1118VG Gauthier2 Hudson is één van de twee nog levende leden van de legendarische groep The Band. Die ene met de grote donkere baard. Die baard zal nu wel grijs zijn, want de man moet toch in de tachtig zijn.

Voor mijn laatste verjaardag verraste René me met het laatste album van Gauthier: Trouble & Love. Ook prachtig, ook weer vrij veel droefheid. Ook hier zaten geen teksten bij. Dat is wel weer jammer, want: waarom wordt Robert Johnson genoemd in Oh Soul? Maar veel vrolijkheid zul je ook in de teksten van dit album niet aantreffen, getuige de zin die ik opving: 'His love left me black and blue'. Ach de teksten zullen wel op het net te vinden zijn, maar daar ben ik tot nu toe te lui voor geweest.

Al die droefheid is wel verklaarbaar. Mary Gauthier is dus een vondeling en geadopteerd. Maar in dat gezin was ze kennelijk niet gelukkig, want ze liep weg op haar vijftiende en raakte aan de drank en de drugs. Op haar 16e verjaardag zat ze in de cel. Daarna volgde een carrière als kok en restaurateur. Haar eerste album heette Dixie Kitchen, naar haar cajun-restaurant. Ze kwam tenslotte uit Louisiana, vandaar de Frans aandoende achternaam (uitspraak: go-sjee, met een g als in goal).

Op haar 35ste schreef ze haar eerste song, verkocht ze haar aandeel in het restaurant en werd full-time muzikant. Dat is nu ongeveer 17 jaar geleden en in de tussentijd is ze in de wereld van folk, americana en singer/songwriters heel succesvol. Clean ook trouwens.
We mogen best blij zijn met die carrièreswitch, want het heeft prachtige muziek opgeleverd.

The Foundling
Trouble & Love



© 2014 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Mary Gauthier Henk Klaren
1118VG Gauthier1Nog niet zo lang geleden vroeg mijn vriend René of ik wel eens van Mary Gauthier had gehoord. En natuurlijk was dat zo. In het verre verleden had ik verschillende liedjes van haar gedownload. Toen ik die weerzinwekkende gewoonte nog had. Hoe weerzinwekkend ook, dat downloaden had toch wel wat. Natuurlijk: het spannende gevoel dat je iets nieuws en stiekems deed speelde een rol. Dat wende trouwens snel.

Wel leuk bleef, dat je soms muziek kon beluisteren waar je van gehoord had zonder direct geld uit te geven. Spotify en Deezer enzo waren er nog niet. Nog leuker was voor mij dat je al zoekend allerlei nummers kon vinden waar je niet van wist en die toch veelbelovend leken en/of waren. Zo ongeveer moet ik ook aan Mary Gauthier zijn gekomen. Ergens op een CD-tje waar ik een nummer van Steve Earle had gezet (deels duetten met Emmylou Harris, op één daarvan zingt Lucinda Williams ook mee). De aanleiding om Mary's nummers te downloaden weet ik niet meer. Het moet meer dan een decennium geleden zijn. Mogelijk zijn ze wel eens gedraaid in het betreurde radioprogramma American Connection en vond ik ze mooi.

René wees mij op haar album The Foundling, dat hij net had aangeschaft en sprak er vol lof over. Hij had gelijk. Ik heb de CD ook verworven en veel gedraaid. Het is prachtige, over het algemeen nogal droevige, muziek. Mary Gauthier is zelf vondeling en dat is - zoals de titel zal doen vermoeden - het thema van het album. Het titelnummer en vooral ook Mama Here, Mama Gone gaan door merg en been. Maar het is niet alleen maar kommer en kwel. Sideshow is een vrolijk klinkend lied met veel blazers. Een beetje in de stijl van The Seeger Sessions van Bruce Springsteen. Ik weet niet zeker of de tekst en de vrolijke klanken wel één geheel vormen, want bij mijn CD-tje zitten geen tekstjes. Garth Hudson speelt piano op dat nummer. Hij verzorgt ook twee stukjes tussenspel op orgel en accordeon.1118VG Gauthier2 Hudson is één van de twee nog levende leden van de legendarische groep The Band. Die ene met de grote donkere baard. Die baard zal nu wel grijs zijn, want de man moet toch in de tachtig zijn.

Voor mijn laatste verjaardag verraste René me met het laatste album van Gauthier: Trouble & Love. Ook prachtig, ook weer vrij veel droefheid. Ook hier zaten geen teksten bij. Dat is wel weer jammer, want: waarom wordt Robert Johnson genoemd in Oh Soul? Maar veel vrolijkheid zul je ook in de teksten van dit album niet aantreffen, getuige de zin die ik opving: 'His love left me black and blue'. Ach de teksten zullen wel op het net te vinden zijn, maar daar ben ik tot nu toe te lui voor geweest.

Al die droefheid is wel verklaarbaar. Mary Gauthier is dus een vondeling en geadopteerd. Maar in dat gezin was ze kennelijk niet gelukkig, want ze liep weg op haar vijftiende en raakte aan de drank en de drugs. Op haar 16e verjaardag zat ze in de cel. Daarna volgde een carrière als kok en restaurateur. Haar eerste album heette Dixie Kitchen, naar haar cajun-restaurant. Ze kwam tenslotte uit Louisiana, vandaar de Frans aandoende achternaam (uitspraak: go-sjee, met een g als in goal).

Op haar 35ste schreef ze haar eerste song, verkocht ze haar aandeel in het restaurant en werd full-time muzikant. Dat is nu ongeveer 17 jaar geleden en in de tussentijd is ze in de wereld van folk, americana en singer/songwriters heel succesvol. Clean ook trouwens.
We mogen best blij zijn met die carrièreswitch, want het heeft prachtige muziek opgeleverd.

The Foundling
Trouble & Love

© 2014 Henk Klaren
powered by CJ2