Ho ♪

Long Tall Ernie and the Shakers was een Arnhemse rock ‘n roll band. Toen ze een rekening kregen, omdat ze ergens in Duitsland (ik meen in Hamburg) een hotelkamer hadden verbouwd, stuurden ze een briefje terug met de tekst: ‘Eerst onze fietsen terug’. Slechte humor. Slecht gedrag ook, maar niet ongebruikelijk in de wilde wereld van de rock ’n roll.

Ik weet niet of The Eagles zich ook aan dergelijk gedrag schuldig hebben gemaakt. Don Felder, Glenn Frey en Don Henley hebben wel een mooi lied gemaakt, dat min of meer over een hotel gaat: Hotel California. Hoewel er beschrijvingen van het hotel in de tekst voorkomen is het eigenlijke onderwerp niet een hotel. Het hotel is, volgens sommigen, een metafoor voor de trits verliefdheid, huwelijk en scheiding en hoe met dat laatste om te gaan. Het lijkt wat ver gezocht, maar als je de uitleg leest zou het zomaar kunnen. Er zijn ook andere interpretaties. Don Henley noemde het zelf: ‘Our interpretation of the high life in Los Angeles’. Zowat iedereen kent het lied. Het staat vast in de top drie van de Top 2000 en is regelmatig te horen op de radio, soms ook in de versie van The Gypsy Kings. Wat mij betreft lijdt het een beetje onder overexposure.

Leonard Cohen is wat minder cryptisch in Chelsea Hotel #2. Hij beschrijft op nogal beeldende wijze zijn avontuurtje met Janis Joplin in die horecagelegenheid: ‘I remember you well in the Chelsea Hotel, you were talking so brave and so sweet, giving me head on the unmade bed,’ etc. Toch een mooi lied. Cohen heeft ooit vertéld, dat het over Janis ging. Later heeft hij spijt betuigd over die indiscretie, maar in de vrij recente documentaire I’m your Man zegt hij weer dat hij denkt dat Janis het niet erg gevonden zou hebben. Voor zijn of haar moeder (weet ik niet precies meer) zou dat anders hebben gelegen, zei hij.

Het nummer is vele malen gecoverd. Een mooie versie is van Rufus Wainwright, telg uit de Wainwright/McGarrigle clan, met wie Cohen nauw bevriend is.

Re ♪

Het moet alweer ruim vier decennia geleden zijn dat ik Arlo Guthrie’s elpee Alice’s Restaurant aanschafte. Eén hele kant van die vinylschijf werd gevuld door het nummer Alice’s Restaurant en dat nummer gaat niet over een restaurant. Alice bestaat (of bestond) en ze had ook een restaurant, maar dat heette niet Alice’s Restaurant. Ik weet niet hoe het dan wél heette. Het lied speelt zich ook niet af in het restaurant. Het speelt zich deels af in de voormalige kerk, vlakbij het restaurant, waar Alice en haar man Ray woonden en verder in de auto (a red VW-minivan) op de weg, in een politieauto, het politiebureau, de rechtbank en in het dienstplichtcentrum. Het refrein gaat wel over het restaurant en dat zijn dan ook de enige stukjes waarin gezongen wordt. De rest is gesproken tekst met gitaarbegeleiding. Het duurt een klein half uur. Arlo dumpt Alice’s vuilnis op een verboden plek (omdat het Thanksgiving is en de officiële dump daarom gesloten is) en wordt gearresteerd en veroordeeld, loopt zo een strafblad op en loopt daardoor de dienstplicht mis en hoeft niet naar Vietnam. En kom op jongens, zing dit refrein en je wordt afgekeurd, zing het met zijn tweeën en ze denken ook nog dat je homo bent, zoiets. En dat allemaal en detail uitgesponnen en met veel herhalingen. Hilarisch toch wel van Arlo, Woody Guthrie’s zoon met zijn vrolijke kindergezichtje. Heel erg sixties, maar misschien ga ik de elpee nog wel eens vervangen door een CD.

Ca ♪

Het kleine café aan de haven? Sterke, catchy melodie met een bezopen tekst. Toont aan dat heel muzikale mensen met gemak halve zolen kunnen zijn. Een café zonder bier? Letterlijke vertaling van een Iers volksliedje. Bløf dan? In Zaterdag staan ze vast en zeker op de hoek bij een café: De allermooiste straathoek ruikt naar koffie en naar bier, maar ze blijven buiten en raken volgens mij het spoor bijster. De tekst bekt wel, maar slaat naar mijn idee nergens op en waarom de ik-figuur (nog) een stuk of vier sigaretten rookt en niet drie of vijf of zo … Oh ja, dan rijmt het niet op ‘bier’. Nou ja…

Ik kies dan toch maar weer voor mijn held Kinky Friedman met Highway Café. Dat is pas een mooi lied. Tom Waits heeft het ook gedaan. Ik twijfel over de vraag van wie de mooiste versie is. Het is gewoon een lied over een tragische liefde. De dienster in het wegrestaurant is verliefd op een vrachtwagenchauffeur en die komt om bij een verkeersongeluk. Zo simpel en ook wel een beetje erg Manuela, maar door de manier van zingen van béiden toch hartverscheurend.

Zo dat was de horeca in mijn popmuziek. Nieuwsgierig? Klik op de volgende links: