Werkende jonge ouders mogen in de weekeinden vaak om beurten uitslapen. In de tweede helft van de jaren zestig van de vorige eeuw waren mijn vrouw en ik zulke ouders. Op de ochtend dat mijn vrouw uitsliep draaide ik dan de muziek die zij minder op prijs stelde, op ons minuscule pick-upje (wél stereo!).

Dan draaide ik bijvoorbeeld The Mothers of Invention: Absolutely Free, We’re only in in for the Money en Cruisin’ with Rueben and the Jets. Ik vond Pearls before Swine ook erg mooi en natuurlijk Jefferson Airplane en Country Joe and the Fish. Het aller-fraaist vond ik toen eigenlijk The United States of America.

Over merkwaardige bandnamen gesproken (zie ook: Jrg. 9, nr. 16). Het kan in die sfeer nog erger. Neem om eens wat te noemen The Presidents of the United States of America of eh… The Dead Kennedys.

Waaróm ik The US of A zo mooi vind begrijp ik zelf niet goed, maar ik heb hun – enige – album de laatste tijd weer een paar keer gedraaid en ik hoor het nog steeds graag. Dat heb ik met de Mothers helemaal niet. Het latere werk van Zappa heeft me nooit zo bekoord –even afgezien van de samenwerking met The Turtles – maar zelfs mijn drie favoriete platen vind ik nu erg gedateerd aandoen. Het zal allemaal erg knap zijn, net als The Soft Machine, Emerson, Lake and Palmer en Pinkfloyd (de eerste single: Arnold Layne/See Emily Play, was natuurlijk heel mooi), maar niet mijn pakkie-an. Focus, Kayak of Ekseption staan ook niet in mijn platenkast en ook niet in mijn CD-kast of op mijn computer. Ik heb ze ook niet als playlist op Spotify.

De United States ligt dus wel in de kasten. Ik heb de elpee al bijna een halve eeuw en sinds enige tijd ook de CD en die heeft ook nog een stuk of tien bonustracks. Die komen duidelijk uit dezelfde opname sessie, want er zitten veel herhalingen van thema’s en teksten in. Het is denk ik niet helemáál correct om The US of A in dezelfde categorie te plaatsen als eerder genoemde groepen, zoals er ongetwijfeld ook veel af te dingen is op het op één hoop gooien ván die groepen, maar het geeft een idee.

Het was een wonderlijke groep; dat kun je wel zeggen van een popgroep zonder gitarist. Ze maakten druk gebruik van een ‘DURRETT electronic music synthesizer’ en een ‘ring modulator’ en naast bas, drums en diverse toetseninstrumenten, waaronder de calliope, ook van een viool. Het is jaren zestig synthesizer-muziek eigenlijk. Het album is uit 1968. Het zal Daniël Cohn-Bendit hebben aangesproken. Tsja, die man zei geloof ik dat hij op zijn 68^ste stopt met de politiek, omdat hem dat nóg meer een soixant-huitard maakt. Ik zal het wel verkeerd begrepen hebben.

De thema’s van de teksten zijn nogal wisselend: politiek (Love song for the dead Che), maatschappijkritiek (I won’t leave my wooden wife for you, sugar, Metaphor for an older man), muziekparodie (California Good-time Music), maar vooral – hoe noem je dat – spiritueelachtig, er zal wel LSD in het spel zijn geweest. Toch mag ik de eerste zinnen van het eerste nummer: The American Metaphysical Circus graag meezingen:

Het slaat nergens op, maar het klinkt prachtig uit de mond van zangeres Dorothy Moskovitz.

Het album van de groep, getiteld The United States of America, werd door de kritiek goed ontvangen maar verkocht slecht. De toernee liep uit op een soort ramp. Kapotte apparatuur, arrestaties wegens drugsbezit, enzo. De leider van de groep heeft nog albums uitgebracht onder zijn eigen naam, Joseph Byrd, en had nog een andere band: Joe Byrd and the Field Hippies. Geen idee hoe dat allemaal klonk. De anderen zijn studiomuzikant geworden of muziekleraar of zoiets. Eentje maakte soundtracks voor TV en films (The Peanuts, Garfield, Fritz the Cat). Ook niet mis, maar het album van The United States of America was voor allen wel het hoogtepunt, denk ik. Wij hebben er wel iets bijzonders aan overgehouden:

 

 

Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php