archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Alleen in de auto Henk Klaren

1001VG CDs
Ik had zes CD’s meegenomen. Dat lijkt wat weinig voor een midweek met vijf vrienden in een huisje, maar dat viel enorm mee. Het was een mooi ruim huis, maar er was geen CD-speler. Dus heeft de muziek alleen onderweg dienst gedaan, in de auto. En vanwege het regenachtige weer werd het geluid veelvuldig overstemd door het bandenlawaai. Zodoende heeft vermoedelijk alleen de man achterin één van de auto’s optimaal van mijn muziekkeuze kunnen genieten. Maar dát hij dat gedaan heeft staat buiten kijf. Ik hoorde hem met enige regelmaat meezingen dan wel – fluiten. Hij kan mooi fluiten.

Met een clubje vrienden gaan we zo nu en dan een paar dagen op stap. Oorspronkelijk vooral om met zware rugzakken op hele einden door de natuur te wandelen. Met het klimmen der jaren worden de afstanden kleiner, de rugzakken lichter en de activiteiten gevarieerder. Ongeveer sinds we niet meer van hotel naar hotel banjeren, maar vanuit een vaste verblijfplaats opereren, zorg ik voor wat muziek. Dat moeten de anderen maar leuk vinden.
Het is altijd een beetje dubben wat nu weer mee te nemen. De smaken van de heren lopen nogal uiteen. Eéntje vindt alles mooi, voor een ander moet er altijd een zoetgevooisde Ierse of countryzangeres bij zijn. Dat soort dingen. Deze keer heb ik het een beetje in de retro gezocht. Platen die ik altijd goed heb gevonden, maar lang niet gedraaid had.

Toen ik in de auto stapte had de chauffeur Iris Dement’s Lifeline opstaan. Ik schreef daar eerder over (Jrg. 8 nr. 11). Het is een album met de religieuze liedjes die haar moeder altijd zong. Ik had hem die plaat ooit gegeven in verband met het nummer Leaning on the everlasting arms. Dat nummer speelt bij de aftiteling van True Grit, de Coen-brothers film, waar we samen naar toe zijn geweest. Mooie film, prachtig nummer.

Out of our heads is het tweede album van The Stones. Het is ook de tweede elpee die ik ooit heb gekocht, ex aequo met Help van The Beatles. West Side Story was de eerste, maar in tegenstelling tot Help en Out of our heads heb ik die nooit vervangen door een CD. Voor mij was het destijds nooit The Beatles óf The Rolling Stones, maar The Beatles én The Stones. Nu draai ik meer Stones dan Beatles en steeds vaker Out of our heads, misschien wel de beste plaat van de Stones ooit. Satisfaction is lang niet het beste nummer. Alles wat daar op de oorspronkelijke kant 2 na komt (behalve de afsluiter One more try) is onvergetelijk. Luister bijvoorbeeld naar Solomon Burke’s Cry to me. Veel mooier dan hun nieuwe single. Nou ja, dat is de eerste opname na zeven jaar en ook niet slécht.

Stray Cats’ Back to the alley viel wat minder in de smaak. Ikzelf vind Brian Setzer’s retro-rock wel aardig. Maar ik kan mij wel voorstellen dat 20 van die nummers achter elkaar wat veel is. Setzer is later een groot orkest begonnen. Ook retro, maar dan swing. Niet onaardig.
Shane McGowan zat er natuurlijk ook bij. Toch wel één van mijn vele favorieten. Goeie muziek voor in de auto, vooral The Rising of the moon, een oud oorlogslied, maar ik hou meer van Her father didn't like me anyway, een nummer van Gerry Rafferty.

Voor de broodnodige rust kwam daarna The trouble with humans van Chip Taylor an Carrie Rodriguez. Had ik al verteld, dat de achterbankzitter wel van Americana houdt? Die kwam dus aan zijn trekken, hoewel, hij bleek de plaat zelf ook te hebben. Maarrrr …. Op de mijne stonden nog wat bonustracks, onder meer met Lucinda Williams, mmmm … .Voor de liefhebber van zoetgevooisde dames was er Linda Ronstadt’s Simple Dreams. Da’s ook genieten hoor. Zoek zelf op Youtube de versie van Roy Orbisons Blue Bayou maar eens op, het is de moeite van een paar klikjes waard. Het is wel een heel korte elpee geweest. Ik had er per ongeluk nog wat nummers met Aaron Neville achter gezet. Minder…

The Band. Het is natuurlijk wat arrogant om jezelf dé band te noemen, al legt Richard Manuel in de film The last Waltz vrij overtuigend uit hoe dat zo gekomen is, maar ja het ís echt dé band. Zo’n plaat die je al decennia lang woord voor woord kunt meezingen en die nooit verveelt. Eén van de beste popnummers ooit staat er op: The Weight.

Het voorgaande overziende was het toch wel jammer dat we geen CD-speler in het huisje hadden. Vooral voor de Linda Ronstadt-aanhanger, want die zat in de andere auto.
 
***********************
Het plaatje is van Henk Klaren


© 2012 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Alleen in de auto Henk Klaren
1001VG CDs
Ik had zes CD’s meegenomen. Dat lijkt wat weinig voor een midweek met vijf vrienden in een huisje, maar dat viel enorm mee. Het was een mooi ruim huis, maar er was geen CD-speler. Dus heeft de muziek alleen onderweg dienst gedaan, in de auto. En vanwege het regenachtige weer werd het geluid veelvuldig overstemd door het bandenlawaai. Zodoende heeft vermoedelijk alleen de man achterin één van de auto’s optimaal van mijn muziekkeuze kunnen genieten. Maar dát hij dat gedaan heeft staat buiten kijf. Ik hoorde hem met enige regelmaat meezingen dan wel – fluiten. Hij kan mooi fluiten.

Met een clubje vrienden gaan we zo nu en dan een paar dagen op stap. Oorspronkelijk vooral om met zware rugzakken op hele einden door de natuur te wandelen. Met het klimmen der jaren worden de afstanden kleiner, de rugzakken lichter en de activiteiten gevarieerder. Ongeveer sinds we niet meer van hotel naar hotel banjeren, maar vanuit een vaste verblijfplaats opereren, zorg ik voor wat muziek. Dat moeten de anderen maar leuk vinden.
Het is altijd een beetje dubben wat nu weer mee te nemen. De smaken van de heren lopen nogal uiteen. Eéntje vindt alles mooi, voor een ander moet er altijd een zoetgevooisde Ierse of countryzangeres bij zijn. Dat soort dingen. Deze keer heb ik het een beetje in de retro gezocht. Platen die ik altijd goed heb gevonden, maar lang niet gedraaid had.

Toen ik in de auto stapte had de chauffeur Iris Dement’s Lifeline opstaan. Ik schreef daar eerder over (Jrg. 8 nr. 11). Het is een album met de religieuze liedjes die haar moeder altijd zong. Ik had hem die plaat ooit gegeven in verband met het nummer Leaning on the everlasting arms. Dat nummer speelt bij de aftiteling van True Grit, de Coen-brothers film, waar we samen naar toe zijn geweest. Mooie film, prachtig nummer.

Out of our heads is het tweede album van The Stones. Het is ook de tweede elpee die ik ooit heb gekocht, ex aequo met Help van The Beatles. West Side Story was de eerste, maar in tegenstelling tot Help en Out of our heads heb ik die nooit vervangen door een CD. Voor mij was het destijds nooit The Beatles óf The Rolling Stones, maar The Beatles én The Stones. Nu draai ik meer Stones dan Beatles en steeds vaker Out of our heads, misschien wel de beste plaat van de Stones ooit. Satisfaction is lang niet het beste nummer. Alles wat daar op de oorspronkelijke kant 2 na komt (behalve de afsluiter One more try) is onvergetelijk. Luister bijvoorbeeld naar Solomon Burke’s Cry to me. Veel mooier dan hun nieuwe single. Nou ja, dat is de eerste opname na zeven jaar en ook niet slécht.

Stray Cats’ Back to the alley viel wat minder in de smaak. Ikzelf vind Brian Setzer’s retro-rock wel aardig. Maar ik kan mij wel voorstellen dat 20 van die nummers achter elkaar wat veel is. Setzer is later een groot orkest begonnen. Ook retro, maar dan swing. Niet onaardig.
Shane McGowan zat er natuurlijk ook bij. Toch wel één van mijn vele favorieten. Goeie muziek voor in de auto, vooral The Rising of the moon, een oud oorlogslied, maar ik hou meer van Her father didn't like me anyway, een nummer van Gerry Rafferty.

Voor de broodnodige rust kwam daarna The trouble with humans van Chip Taylor an Carrie Rodriguez. Had ik al verteld, dat de achterbankzitter wel van Americana houdt? Die kwam dus aan zijn trekken, hoewel, hij bleek de plaat zelf ook te hebben. Maarrrr …. Op de mijne stonden nog wat bonustracks, onder meer met Lucinda Williams, mmmm … .Voor de liefhebber van zoetgevooisde dames was er Linda Ronstadt’s Simple Dreams. Da’s ook genieten hoor. Zoek zelf op Youtube de versie van Roy Orbisons Blue Bayou maar eens op, het is de moeite van een paar klikjes waard. Het is wel een heel korte elpee geweest. Ik had er per ongeluk nog wat nummers met Aaron Neville achter gezet. Minder…

The Band. Het is natuurlijk wat arrogant om jezelf dé band te noemen, al legt Richard Manuel in de film The last Waltz vrij overtuigend uit hoe dat zo gekomen is, maar ja het ís echt dé band. Zo’n plaat die je al decennia lang woord voor woord kunt meezingen en die nooit verveelt. Eén van de beste popnummers ooit staat er op: The Weight.

Het voorgaande overziende was het toch wel jammer dat we geen CD-speler in het huisje hadden. Vooral voor de Linda Ronstadt-aanhanger, want die zat in de andere auto.
 
***********************
Het plaatje is van Henk Klaren
© 2012 Henk Klaren
powered by CJ2