Het is alweer jaren geleden. Ik was op het Blue Highways festival in Utrecht; Americana, roots muziek, dat soort werk. Het was nog in de oude schouwburg van Hertzberger, niet in die rooie schoenendoos in Leidsche Rijn. Chip Taylor trad op met zijn band. Ik schreef daar destijds al over 1). Het was een band van wat oudere mannen, met uitzondering van violiste/zangeres Kendel Carson. Carrie Rodriguez was er niet bij. Dat was wel een beetje jammer, want de duetten van Chip en Carrie zijn erg aangenaam om te horen. Maar er werd veel goed gemaakt door Kendel Carson en gitarist John Platania.

Platania werd nadrukkelijk aangekondigd bij het laatste nummer: In Memory of Zapata. Ik dacht daarom dat het een nummer van de hand van de gitarist was. Dat blijkt niet zo te zijn. Het is van Chip Taylor. Maar –zoals ik eerder al schreef – het staat op de CD van John Platania: Blues, Waltzes and Badland Borders. Vanwege dat nummer was ik van plan die CD eens op de kop te tikken, maat dat lukte niet meteen. In winkels had men nog nooit van hem gehoord en de bibliotheek had hem ook niet. Tenminste dat dacht ik. Tot ik onlangs in diezelfde bibliotheek op zoek was naar Band of Joy van Robert Plant. Die was uitgeleend, maar tot mijn niet geringe vreugde vond ik al bladerend wél Blues, Waltzes and Badland Borders.

Het is een bijzonder album. Voornamelijk instrumentaal met veel gesproken tekst, onder meer door acteur John Voight, de broer van Chip Taylor. Chip heeft nogal wat met het album van doen gehad. Hij schreef de meeste nummers. Carrie Rodriguez – zie boven – speelt de fiddle.

Platania is vooral bekend als studiomuzikant en producer. Het is zo’n naam die je niet kent, maar hij heeft veel gewerkt met Van Morrison. Hij speelde mee op een viertal albums van Van the Man en heeft ook met hem getoerd. Op het album The Philosopher’s Stone staan twee nummers die Van en John samen hebben geschreven. Ook mensen als Bonnie Raitt, Randy Newman, Natalie Merchant en Don McClean hebben van zijn gitaarspel geprofiteerd. Kortom: niet zomaar iemand.

In Memory of Zapata staat inderdaad op Blues Waltzes and Badland Borders. Het is het laatste nummer. Met zang van Lucinda Williams 2)!

Emiliano Zapata was een Mexicaans revolutionair. Hij leefde eind 19^e- begin 20^e eeuw in de zelfde tijd als Pancho Villa. Ze waren ook een tijdlang bondgenoten. Maar het waren wel heel verschillende persoonlijkheden met verschillende motivaties en achtergronden. Villa was meer een bandiet, gedreven door persoonlijke rancune, die pas later politieke gedachten ontwikkelde. Zapata stond voor indianenrechten en landhervormingen en was beïnvloed door anarchistische denkers. Voor hem was macht de basis van alle, of althans veel kwaad. Op 19 april 1919 werd hij voor een ontmoeting uitgenodigd door generaal Jesus Guajardo – soms ook revolutionair en dan weer niet, het was een onoverzichtelijk stukje Mexicaanse geschiedenis - en werd hij neergemaaid door een kogelregen.

In Memory of Zapata verwoordt het zo:

(Gesproken tekst door Alejandro Escovedo)

(Zang door Lucinda Williams)

(Lucinda met Alejandro als backing)

La, la la, la ….. maten achter elkaar

Verder vooral de prachtige gitaar van John Platania.

Hartverscheurend mooi.

Hier is het te vinden: http://www.johnplatania.com/pages/soundclips.html , nummertje vier aanklikken.

Zapata is een legende geworden. Hij komt in veel films voor. En er zijn mensen die menen dat hij nooit gestorven is, zoals dat bij legendes hoort.

Zapata vive, la lucha sigue (Zapata leeft, de strijd gaat door), zo heet het.

1) http://www.deleunstoel.nl/archief_artikelen.php?auteur_id=&subrubriek_id=19&artikel_id=1234

2) http://www.deleunstoel.nl/archief_aflevering.php?aflevering_id=133&artikel_id=2106

 

*********************