Sinds dertig jaar speelt zich in juni op Terschelling het Oerol-festival af. Dit jaar was het de negenentwintigste keer. Ooit is er één jaar overgeslagen. Ik heb er in al die tijd maar één gemist. En toch heb ik veel gemist. Maar – om met Martin Bril te spreken – helemaal niet erg. Er is enorm veel te doen op het eiland in de tien dagen dat het festival duurt. Zelfs als je een stuk of vijf voorstellingen (acts, concerten, optredens) op een dag zou ‘doen’, dan miste je nog het meeste. En dat is zelfs zo als je je beperkt tot alleen de muziek. Naast de officiële programmering kun je dagelijks voor muziek terecht bij zowat alle kroegen, dancings (dat verschijnsel bestaat daar nog), strandtenten en dergelijke. Zelfs sommige campings hebben een podium met dagelijkse optredens.

Dus of je nou veel optredens bezoekt of weinig: je mist meer dan je meemaakt. Ik heb weinig bezocht, helemaal niet erg dus. Er waren vrienden op het eiland en er was familie, gezellig. En er was ook voetbal op TV. Maar om nu te schrijven over de volksliederen …. Hoewel ik erg heb genoten van de huilende spits van het Noord Koreaanse team tijdens dat volkslied.

Ach, het zijn allemaal smoesjes. Ik was gewoon te lui om alles af te lopen. Achteraf heb je dan wel een beetje spijt. Een héél klein beetje maar. Kyteman was leuk geweest en de Nomads misschien ook wel (Nederlandse popmusici in verrassende samenstellingen, die een soort hommage aan grote popsterren brachten). Gemist, nou ja, ‘helemaal niet erg’.

Als je over dat eiland rondzwerft hoor je tegelmatig flarden muziek. Een lekkere coverband bij Onder de Pannen in Midsland. Moderne jazz op een achteraf pleintje bij. Het Amsterdamsche Koffijhuis op West. Een soort klezmerband bij de kerk op West die mijn favoriete nummer van Frans Halsema deden: Ay ay Olga (als jij niet van me houdt dan spring ik in de Wolga en kind die is zo koud). Word je vrolijk van.

De meeste optredens waar ik bewust naar toe ging vielen wat tegen. De Villagers; ik ben alweer vergeten hoe dat klonk. Het Zweedse Thus: Owls; Tsja, de zangeres kon een fikse keel opzetten, maar verder… Alle nummers leken op elkaar. Tim Knol was beter; aardige nummers, goede band. Vooral gitarist Anne Soldaat, echt goed. Je moet alleen wel van die stem van Tim houden. Ik ben er niet zo weg van. Ik vond ook dat de teksten van de nummers wel érg veel herhalingen bevatten. Herhalingen horen natuurlijk in songteksten, maar je kúnt het overdrijven. Ik ben wel tot het eind op het Groene Strand blijven hangen.

Erg leuk vond ik het samenwerkingsproject van Torre Florim van De Staat en Roos Rebergen van Roosbeef. Roosbeef had ik vorig jaar gezien en was er toen niet dol op. De Staat kende ik alleen van radio en TV. Ze speelden op het festivalterrein Westerkeyn. Nederlandstalig repertoire. De samenzang was even wennen. Aanvankelijk leken de stemmen niet zo goed bij elkaar te passen, maar in de loop van het optreden kwam ik daar op terug. De band stond als een huis. Al vraag ik me af waarom bij openluchtoptredens de bas altijd zo hard moet staan. Ach, een kniesoor…

Roos en Torre hebben een project gedaan, naar ik meen in Oss. Ze hebben gedichten van verstandelijk gehandicapten op muziek gezet. Enkele van die nummers speelden ze ook. Bijvoorbeeld Oudjaar. Dat ging ongeveer zo:

‘Oudjaar

Kan ik niet slapen

Moet ik steeds huilen

Durf niet naar buiten’

Vervolgens wordt vuurwerk vergeleken met onweer en vraagt de auteur zich af waarom mensen geld uitgeven aan onweer. Je kunt het beter aan de armen geven: ‘Geef het aan de armen …. Of aan mij’.

In een ander lied bestaat de tekst vooral uit: ‘Jezus ‘s de zoon van God (12x). En ik ben de zoon van … mamma!’

Verder waren ze zo slim om ook nummers van anderen in de set op te nemen. Goed voor de afwisseling en – als het bekende nummers zijn – de herkenbaarheid. Zouden meer acts moeten doen. Zo speelden ze Dracula, een stokoud nummer van ZZ en de Maskers. Een wat lullig nummer eigenlijk, maar zoiets kan als een soort pauzenummer goed werken. De toegift: Alle problemen zijn opgelost van Raymond van het Groenewoud was een prima afsluiter.