archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Verdriet Henk Klaren

0703VG Cowboy
Ongeveer een halve eeuw geleden wisten ‘ze’ nog wat goed voor ons was. En wij hadden daar geen overwegend bezwaar tegen. Dat laatste werd snel anders in de jaren zestig van de vorige eeuw. En dat was maar goed ook, want al die betweterige bevoogding begon te knellen. ‘Ze’ weten natuurlijk nog steeds wat goed voor ons is. Er is alleen niemand meer die zich daar wat van aantrekt. En nu lees je allerlei beschouwingen over de terugkeer van gezag en waar dat dan op gebaseerd zou moeten zijn.
De oorspronkelijke omroepverenigingen hoorden bij ‘ze’. Ze waren opgericht om ons op te voeden, te verheffen. Ze meenden dat het spelen van volkse Nederlandstalige muziek daar niet bij hoorde. Johnny Jordaan en tante Leen werden dus geboycot. Als ik Jan Smit op de radio hoor heb ik nog wel eens heimwee naar die tijd. Nou ja, bijna dan.

De smartlap kwam dus ook níet op de radio. Gestudeerde mensen keken er misprijzend op neer. Er zijn natuurlijk nog steeds mensen die op de smartlap neerkijken, maar de smartlappenkoren schieten de grond uit. En die koren zijn qua inkomen en opleidingsniveau zeer gemengd. En ze zingen heus niet alleen mooie smartlappen (Zie Jrg 3, Nr 4). Patsy ontbreekt op vrijwel geen enkel repertoire.

In Engelstalige landen kon je moeilijk Engelstalige muziek boycotten. Je kunt tenslotte niet alleen praatprogramma’s uitzenden. Ja, in Amerika werd zwarte muziek gediscrimineerd. En daardoor kwam de blues niet veel op de radio. En aangezien ieder bluesnummer een smartlap is, of in elk geval hoort te zijn, hebben we hier toch een parallel gevonden.
Het gezongen verdriet is in de VS niet het alleenrecht van de blues. Country druipt er ook van. Denk aan de huilende cowboys in de film The Bluesbrothers toen de band van Elwood en Jake bij een optreden op het platteland noodgedwongen overgingen op country! En dat was Rawhide maar.

Er zijn veel ernstiger tranentrekkers. Schitterende nummers soms.

Calvin Russell’s Shackles and Chains bijvoorbeeld over een gevangene die zijn liefje mist met als refrein:
This piece of stone I use for my pillow
While I’m sleepin’ in my
Shackles and chains
(met een hele diepe basstem op de achtergrond: Jubal Clark), heerlijk.
Russell is niet zo bekend in Nederland. Hij is een Texaanse singer-songwriter met een doorleefde stem, in de hoek van Amerikaanse rootsmuziek.

Ook heel mooi is The Streets of Baltimore. Staat op het album GP van de veel te vroeg overleden Gram Parsons. Het gaat over een boer die zijn boerderij verkoopt en naar Baltimore gaat omdat zijn vrouw van de grote stad houdt. Tot hij ontdekt dat:
(…..)she loved those
bright lights more than she loved me
En hij gaat terug naar Tennessee
While my baby walks the streets of Baltimore (bis)
En dat met een pedal steelguitar in de band en Emmylou Harris op de achtergrond. Kippenvel!

De Dixie Chicks (Zie Jrg 4, Nr 11 en Jrg 6, Nr 12) weten er ook weg mee. Ze hadden een mega-hit met Travelin’ soldier over een meisje wiens 18-jarige geliefde sneuvelt in Vietnam:
align=center>Never gonna hold the hand of another guy
Too young for him they told her
Waitin' for the love of a travelin' soldier
Our love will never end
Enzovoorts en uiteindelijk blijft ze alleen over. De zusjes Erwin op viool en lap steel guitar. Militair klinkend tromgeroffel en een concertina op het eind.
And one name read but nobody really cared
But a pretty little girl with a bow in her hair
Heel erg mooi. Hoe hou je het droog?

En ik werd ook nog gewezen op de Canadese Michelle Wright. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar teksten als:
My life has been sad poetry
So I’m leaving him my diary
And he can read the reasons why I’m gone
passen wel in dit rijtje. Vooral als – zoals het geval is – het een mooi nummer is, prachtig, meerstemmig gezongen met rootsachtige begeleiding. Een ontdekking.

En Johnny Cash vond een stervende man bij de spoorlijn, die nog van alles te vertellen had in Give my Love to Rose.
De man kwam uit de gevangenis, een meer voorkomend thema, en was op weg naar huis. Maar dat redde hij dus niet. Hoe dat kwam en waarom hij in ‘t gevang had gezeten wordt niet duidelijk, maar dat doet er ook niet toe. Hij fluisterde Johnny in het oor:
Give my love to Rose please won't you mister
Give her all my money, tell her to buy some pretty clothes
Tell my boy his daddy's so proud of him
And don't forget to give my love to Rose
Tsja. En toch blijft het nummer je bij.

En de overtreffende trap: The long black Veil. In dit nummer is niet een stervende aan het woord, maar een dode. De man is veroordeeld en terechtgesteld wegens moord. Hij had dat kunnen voorkomen, want hij had een alibi. Dat bestond er uit, dat hij op het moment van de moord in de armen van de vrouw van zijn beste vriend lag. Ja, en dat vertel je natuurlijk niet. En mevrouw kennelijk ook niet, maar ze heeft er wel verdriet van:
She walks these hills in a long black veil
She visits my grave where the night winds wail
Nobody knows, no, and nobody sees
Nobody knows but me
The sky froze high and eternity neared
She stood in the crowd and shed not a tear
But sometimes at night when the cold wind moans
In a long black veil she cries over my bones
Een mooi beeld, maar ik mag dat mens niet. Wel een mooi lied. Ik weet niet welke uitvoering ik het mooist vind. The Band, Johnny Cash of Mick Jagger en de Chieftains. Emmylou doet het ook heel mooi.

Zo, nu maar eens een vrolijk muziekje opzetten.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2009 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Verdriet Henk Klaren
0703VG Cowboy
Ongeveer een halve eeuw geleden wisten ‘ze’ nog wat goed voor ons was. En wij hadden daar geen overwegend bezwaar tegen. Dat laatste werd snel anders in de jaren zestig van de vorige eeuw. En dat was maar goed ook, want al die betweterige bevoogding begon te knellen. ‘Ze’ weten natuurlijk nog steeds wat goed voor ons is. Er is alleen niemand meer die zich daar wat van aantrekt. En nu lees je allerlei beschouwingen over de terugkeer van gezag en waar dat dan op gebaseerd zou moeten zijn.
De oorspronkelijke omroepverenigingen hoorden bij ‘ze’. Ze waren opgericht om ons op te voeden, te verheffen. Ze meenden dat het spelen van volkse Nederlandstalige muziek daar niet bij hoorde. Johnny Jordaan en tante Leen werden dus geboycot. Als ik Jan Smit op de radio hoor heb ik nog wel eens heimwee naar die tijd. Nou ja, bijna dan.

De smartlap kwam dus ook níet op de radio. Gestudeerde mensen keken er misprijzend op neer. Er zijn natuurlijk nog steeds mensen die op de smartlap neerkijken, maar de smartlappenkoren schieten de grond uit. En die koren zijn qua inkomen en opleidingsniveau zeer gemengd. En ze zingen heus niet alleen mooie smartlappen (Zie Jrg 3, Nr 4). Patsy ontbreekt op vrijwel geen enkel repertoire.

In Engelstalige landen kon je moeilijk Engelstalige muziek boycotten. Je kunt tenslotte niet alleen praatprogramma’s uitzenden. Ja, in Amerika werd zwarte muziek gediscrimineerd. En daardoor kwam de blues niet veel op de radio. En aangezien ieder bluesnummer een smartlap is, of in elk geval hoort te zijn, hebben we hier toch een parallel gevonden.
Het gezongen verdriet is in de VS niet het alleenrecht van de blues. Country druipt er ook van. Denk aan de huilende cowboys in de film The Bluesbrothers toen de band van Elwood en Jake bij een optreden op het platteland noodgedwongen overgingen op country! En dat was Rawhide maar.

Er zijn veel ernstiger tranentrekkers. Schitterende nummers soms.

Calvin Russell’s Shackles and Chains bijvoorbeeld over een gevangene die zijn liefje mist met als refrein:
This piece of stone I use for my pillow
While I’m sleepin’ in my
Shackles and chains
(met een hele diepe basstem op de achtergrond: Jubal Clark), heerlijk.
Russell is niet zo bekend in Nederland. Hij is een Texaanse singer-songwriter met een doorleefde stem, in de hoek van Amerikaanse rootsmuziek.

Ook heel mooi is The Streets of Baltimore. Staat op het album GP van de veel te vroeg overleden Gram Parsons. Het gaat over een boer die zijn boerderij verkoopt en naar Baltimore gaat omdat zijn vrouw van de grote stad houdt. Tot hij ontdekt dat:
(…..)she loved those
bright lights more than she loved me
En hij gaat terug naar Tennessee
While my baby walks the streets of Baltimore (bis)
En dat met een pedal steelguitar in de band en Emmylou Harris op de achtergrond. Kippenvel!

De Dixie Chicks (Zie Jrg 4, Nr 11 en Jrg 6, Nr 12) weten er ook weg mee. Ze hadden een mega-hit met Travelin’ soldier over een meisje wiens 18-jarige geliefde sneuvelt in Vietnam:
align=center>Never gonna hold the hand of another guy
Too young for him they told her
Waitin' for the love of a travelin' soldier
Our love will never end
Enzovoorts en uiteindelijk blijft ze alleen over. De zusjes Erwin op viool en lap steel guitar. Militair klinkend tromgeroffel en een concertina op het eind.
And one name read but nobody really cared
But a pretty little girl with a bow in her hair
Heel erg mooi. Hoe hou je het droog?

En ik werd ook nog gewezen op de Canadese Michelle Wright. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar teksten als:
My life has been sad poetry
So I’m leaving him my diary
And he can read the reasons why I’m gone
passen wel in dit rijtje. Vooral als – zoals het geval is – het een mooi nummer is, prachtig, meerstemmig gezongen met rootsachtige begeleiding. Een ontdekking.

En Johnny Cash vond een stervende man bij de spoorlijn, die nog van alles te vertellen had in Give my Love to Rose.
De man kwam uit de gevangenis, een meer voorkomend thema, en was op weg naar huis. Maar dat redde hij dus niet. Hoe dat kwam en waarom hij in ‘t gevang had gezeten wordt niet duidelijk, maar dat doet er ook niet toe. Hij fluisterde Johnny in het oor:
Give my love to Rose please won't you mister
Give her all my money, tell her to buy some pretty clothes
Tell my boy his daddy's so proud of him
And don't forget to give my love to Rose
Tsja. En toch blijft het nummer je bij.

En de overtreffende trap: The long black Veil. In dit nummer is niet een stervende aan het woord, maar een dode. De man is veroordeeld en terechtgesteld wegens moord. Hij had dat kunnen voorkomen, want hij had een alibi. Dat bestond er uit, dat hij op het moment van de moord in de armen van de vrouw van zijn beste vriend lag. Ja, en dat vertel je natuurlijk niet. En mevrouw kennelijk ook niet, maar ze heeft er wel verdriet van:
She walks these hills in a long black veil
She visits my grave where the night winds wail
Nobody knows, no, and nobody sees
Nobody knows but me
The sky froze high and eternity neared
She stood in the crowd and shed not a tear
But sometimes at night when the cold wind moans
In a long black veil she cries over my bones
Een mooi beeld, maar ik mag dat mens niet. Wel een mooi lied. Ik weet niet welke uitvoering ik het mooist vind. The Band, Johnny Cash of Mick Jagger en de Chieftains. Emmylou doet het ook heel mooi.

Zo, nu maar eens een vrolijk muziekje opzetten.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2009 Henk Klaren
powered by CJ2