archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Luister! | ||||
Duane Eddy | Henk Klaren | |||
Mijn buurman speelt basgitaar. Als ik in de tuin zit zonder muziek op mijn koptelefoon hoor ik hem wel eens oefenen. Dat vind ik leuk. Niet dat het mooie muziek is. Oefenende muzikanten klinken lang niet altijd goed. Ze herhalen veel en maken fouten. Dat hoort bij het oefenen. Bovendien is een bas niet echt een solo-instrument. In veel muzieksoorten is het een onmisbaar element van het bandgeluid, maar vrijwel altijd ondersteunend. Beroemde bassisten in de popmuziek zijn meestal beroemd omdat ze ook zingen en liedjes schrijven. Neem Paul McCartney en Sting. Of omdat de groep waarin ze spelen nu eenmaal megaberoemd is. Dezelfde voorbeelden, maar ook Bill Wyman, die bínnen de Stones toch altijd meer een achtergrondfiguur was.
Voor zover ik weet speelt mijn buurman niet in een band. Ik denk dat hij het gewoon lekker vindt om aan die snaren te plukken. Ik kan me dat voorstellen. Zo sta ik ook tegenover mijn gitaar, al pak ik hem veel te weinig. De buurman houdt van jazz, maar dat hoor je niet echt aan dat geoefen.
Het geluid van die vier bassnaren is lang niet onprettig. Je kunt ook naast een violist of een trompettist wonen tenslotte.
Binnenkort is mijn buurman jarig. En wat neem je dan mee naar z’n feestje? Vorig jaar heb ik het in de jazzbassisten gezocht. Mingus, Haden, dat soort mensen. Daar was hij blij mee. Hij draait die muziek in de auto, want zijn vrouw houdt niet van jazz.
Ik kwam deze keer uit bij een oude verzamel-CD van Duane Eddy. Ik weet het: hij is geen bassist en speelt ook geen jazz. Het is wel curieus. Hij gebuikt de hoge snaren van zijn gitaar wel eens, maar niet veel. En de snaren van een viersnarige basgitaar zijn meestal net zo gestemd als de vier lage snaren van een gitaar. Nou ja, één octaaf lager. Dus als je op je gitaar vrijwel alleen de lage snaren benut, dan heeft het wel wat weg van het bespelen van een basgitaar. Eddy maakt op zich vrij simpele muziek. Single-note melodietjes, niet ingewikkeld. Rebel Rouser had ik na een kwartiertje oefenen onder de knie. En de intro van Shazam – dúm-dúm tedúmdum dum-dúm – bleek ik al decennia te spelen. E E E/A E/A A E, je gebruikt je linkerhand niet eens.
Het unieke van Duane Eddy is natuurlijk niet de virtuositeit, maar de klankkleur en het veelvuldig gebruik van de lage snaren met veel bending, het vervormen van de klank door snaren met de vingers van de linkerhand te buigen en ze te verschuiven op de gitaarhals. Daardoor krijg je het karakteristieke effect dat twangy wordt genoemd. En daar is Duane Eddy uniek in. Hij wordt wel geïmiteerd – in Nederland bijvoorbeeld door Hank the Knife and the Jets – maar dat is toch minder.
Je zou het een trucje kunnen noemen, en in zekere zin is het dat ook, maar dan doe je hem toch tekort. Hij was een pionier op het gebied van instrumentale rock ‘n roll. The Ventures, The Shadows, The String-a-longs hebben iets aan hem te danken. Zijn discografie is ellenlang en er zijn samenwerkingsprojecten geweest met sterren als Ry Cooder, John Fogerty, Paul MacCartney, George Harrison. Lee Hazlewood – voor mij vooral belichaamd door het prachtige Summerwine met Nancy Sinatra - was vanaf het allereerste begin zijn partner, producer en mede-liedjesschrijver.
De greatest hits-CD die ik voor mijn buurman op de kop heb getikt bevat een heel typerend overzicht. Gelukkig staan zowel Rebel Rouser als Shazam er op, maar ook Bonnie came back, herkenbaar als My Bonnie is over the Ocean! Ook een bijna onherkenbare versie van June Carter’s Ring of Fire en het laatste nummer is My Blue Heaven. Veel nummers kennen een productie waarbij de inbreng van Duane een beetje geminimaliseerd lijkt: vierkante meters strijkers, zoete koortjes en dikwijls een overigens fraai scheurende saxofoon hebben soms de overhand.
Ik ben benieuwd wat mijn buurman er van vindt.
**********************************
Abonneer u op de Nieuwsbrief.
Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php |
||||
© 2009 Henk Klaren | ||||
powered by CJ2 |