archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Dave Davies 60+ Henk Klaren

0606VG Davies
Als mensen de zestig gepasseerd zijn en je kijkt terug op hun leven, dan blijkt dat er in een stuk of zes luttele decennia heel erg veel kan gebeuren. Dat is ongetwijfeld voor zo ongeveer iedereen waar, al is de ene mens wat actiever dan de andere. Maar het valt vooral op als zo’n leven gedocumenteerd is. Dat is vaak het geval voor mensen die in die decennia enige roem hebben verworven. Al is Dave Davies – van 1947 - wat minder beroemd geworden dan zijn oudere broer Ray, er valt veel over hem te vertellen, zowel over zijn leven(swijze) als over zijn muziek.
 
Ik heb altijd een beetje een zwak voor iets minder op de voorgrond tredende figuren. Zo was George Harrison lange tijd mijn favoriete Beatle. Het idee dat je een favoriete Beatle kunt hebben is op zichzelf merkwaardig, maar dat was nu eenmaal zo. Zoiets had ik ook met Dave Davies. Broer Ray trok de meeste publiciteit, schreef ook bijna alle liedjes. Kortom: de Kinks – hun band – dat was Ray Davies en Dave mocht ook meedoen. Dat beeld zullen veel mensen hebben gehad. Het was ook wel een beetje waar, maar niet helemaal. De muziek van het geweldige Death of a Clown was van Dave. Dat kent iedereen. Ikzelf was definitief door de bocht door Wait ‘till the Summer comes along. Een nummer dat met een soort superieure sloomheid – bij gebrek aan een beter woord – wordt gezongen.
 
Prachtig! De overigens verder niet zo interessante meidengroep Bananarama heeft die decadente sloomheid ook. Een soort grote-stadsarrogantie waar je ook boos om zou kunnen worden. Ik heb daar geen last van.
Met dank aan Willem Minderhout heb ik een CD kunnen maken met een groot aantal nummers van Dave die in de vroege Kinkstijd door de Kinks zijn opgenomen. Opmerkelijk is dat nog vrij veel van die nummers pas terecht kwamen in de bonus-tracks van de CD-heruitgaven. Maar er is toch lekkere muziek bij, hoor. Op het moment van het tikken van deze woorden heb ik Lincoln County op de koptelefoon. Niks geen decadente sloomheid. Gewoon pittige popmuziek.
 
Ik beperk me in dit stukje tot de Kinkstijd. En dan vooral de vroege periode. Toen stond de groep op mijn netvlies. Dat zijn ook de nummers die je nog steeds op de radio hoort. Daarna is er nog van álles gebeurd, maar – ben ik bang – een beetje buiten mijn gezichtsveld. Zelfs met behulp van Wikipedia en officiële websites haal je dat niet meer in. De feiten wellicht wel, maar niet het gevoel. En het hoeft ook helemaal niet. De Kinks, dat is de sixties van de vorige eeuw. Dave Davies, dat is de opstandige jongere broer van Ray, die dronken op het toneel stond. En die zijn broer pootje haakte, zodat hij in het publiek viel. Maar dat is ook één van de grondleggers van de heavy metal en de man die de toch soms wat zoetsappige highbrow pop van zijn broer voorzag van ‘ a kick in the ass’ op gitaar.
 
Dave Davies is nog steeds actief, ondanks een hersenbloeding in 2004. Sinds de Kinkstijd zijn er wel tien solo-albums van hem verschenen. Ik geloof niet dat ik het allemaal hoef te weten. Got my Feet on the Ground en Wait ‘till the Summer comes along. En die andere nummers op mijn afspeellijst. Genoeg voor mij.
 
********************************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2009 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Dave Davies 60+ Henk Klaren
0606VG Davies
Als mensen de zestig gepasseerd zijn en je kijkt terug op hun leven, dan blijkt dat er in een stuk of zes luttele decennia heel erg veel kan gebeuren. Dat is ongetwijfeld voor zo ongeveer iedereen waar, al is de ene mens wat actiever dan de andere. Maar het valt vooral op als zo’n leven gedocumenteerd is. Dat is vaak het geval voor mensen die in die decennia enige roem hebben verworven. Al is Dave Davies – van 1947 - wat minder beroemd geworden dan zijn oudere broer Ray, er valt veel over hem te vertellen, zowel over zijn leven(swijze) als over zijn muziek.
 
Ik heb altijd een beetje een zwak voor iets minder op de voorgrond tredende figuren. Zo was George Harrison lange tijd mijn favoriete Beatle. Het idee dat je een favoriete Beatle kunt hebben is op zichzelf merkwaardig, maar dat was nu eenmaal zo. Zoiets had ik ook met Dave Davies. Broer Ray trok de meeste publiciteit, schreef ook bijna alle liedjes. Kortom: de Kinks – hun band – dat was Ray Davies en Dave mocht ook meedoen. Dat beeld zullen veel mensen hebben gehad. Het was ook wel een beetje waar, maar niet helemaal. De muziek van het geweldige Death of a Clown was van Dave. Dat kent iedereen. Ikzelf was definitief door de bocht door Wait ‘till the Summer comes along. Een nummer dat met een soort superieure sloomheid – bij gebrek aan een beter woord – wordt gezongen.
 
Prachtig! De overigens verder niet zo interessante meidengroep Bananarama heeft die decadente sloomheid ook. Een soort grote-stadsarrogantie waar je ook boos om zou kunnen worden. Ik heb daar geen last van.
Met dank aan Willem Minderhout heb ik een CD kunnen maken met een groot aantal nummers van Dave die in de vroege Kinkstijd door de Kinks zijn opgenomen. Opmerkelijk is dat nog vrij veel van die nummers pas terecht kwamen in de bonus-tracks van de CD-heruitgaven. Maar er is toch lekkere muziek bij, hoor. Op het moment van het tikken van deze woorden heb ik Lincoln County op de koptelefoon. Niks geen decadente sloomheid. Gewoon pittige popmuziek.
 
Ik beperk me in dit stukje tot de Kinkstijd. En dan vooral de vroege periode. Toen stond de groep op mijn netvlies. Dat zijn ook de nummers die je nog steeds op de radio hoort. Daarna is er nog van álles gebeurd, maar – ben ik bang – een beetje buiten mijn gezichtsveld. Zelfs met behulp van Wikipedia en officiële websites haal je dat niet meer in. De feiten wellicht wel, maar niet het gevoel. En het hoeft ook helemaal niet. De Kinks, dat is de sixties van de vorige eeuw. Dave Davies, dat is de opstandige jongere broer van Ray, die dronken op het toneel stond. En die zijn broer pootje haakte, zodat hij in het publiek viel. Maar dat is ook één van de grondleggers van de heavy metal en de man die de toch soms wat zoetsappige highbrow pop van zijn broer voorzag van ‘ a kick in the ass’ op gitaar.
 
Dave Davies is nog steeds actief, ondanks een hersenbloeding in 2004. Sinds de Kinkstijd zijn er wel tien solo-albums van hem verschenen. Ik geloof niet dat ik het allemaal hoef te weten. Got my Feet on the Ground en Wait ‘till the Summer comes along. En die andere nummers op mijn afspeellijst. Genoeg voor mij.
 
********************************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2009 Henk Klaren
powered by CJ2