archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Waarom Clapton wel en Bruce niet? Henk Klaren

0519VG Cream wheels
Jack Bruce is nu 65. Eigenlijk heet hij John, maar ja, John Kennedy werd ook Jack genoemd. Dat schijnt dus in de Angelsaksische wereld wel meer voor te komen. Merkwaardig toch. Zouden wij een Jan ooit Jaap noemen? Ja, Janjapen heb je wel. En ik heb ook wel eens gehoord van een Casper die ze Sjaak noemen, maar gewóón is dat toch niet. Er is natuurlijk wel een Petra die opeens Laurentien heet. Of een Marijke die liever Christina heette.

Maar ik had het over Jack Bruce. Bruce was/is een groot popmuzikant in het Britse bluesidioom van de jaren zestig van de vorige eeuw. Vooral een bassist, zanger en componist. Hij was een grote ster in de tweede helft van die jaren als lid, frontman kun je wel zeggen, van Cream. Dat was zo’n ‘supergroep’ zoals die in die tijd wel meer werden opgericht. De leden, naast Bruce waren dat Eric Clapton en Ginger Baker, vonden elkaar en ook zichzelf zo’n beetje de besten van hun tijd. Vandaar Cream: de crème de la crème als het ware. Je moet het lef maar hebben.
Ze waren nog heel jong, Bruce en Clapton begin twintig en Baker bijna dertig. Maar ze hadden al in meer groepen samengespeeld zoals de Bluesbreakers van John Mayall (Clapton en Bruce) en de Graham Bond organisation (Baker en Bruce). Het verhaal gaat dat Baker en Bruce in die vroege tijd nogal de pest aan elkaar hadden. Ze zouden zelfs voor optredens elkaars instrumenten hebben gesaboteerd.
Ik bezat in die tijd de legendarische elpee Wheels of Fire. Dat was eigenlijk een dubbelelpee. Eén van de twee was in de studio opgenomen en de andere bestond uit live-opnamen. Je kon de studioplaat ook los kopen zonder de liveschijf. Volgens een recensie in Hitweek was dat maar beter. En dat heb ik gedaan. Was een stuk goedkoper en dat was toen belangrijk. Het is een geweldige plaat. White Room is één van de echte popklassiekers. Ik heb hem grijsgedraaid en later uiteraard vervangen door een CD. Toen heb ik ook Disraeli Gears verworven. Ook mooi, maar wat minder.
 
In mei 2005 heeft Cream een aantal reünieconcerten gegeven in de Royal Albert Hall. Daar is een dubbel-CD van verschenen. Die had ik al een poosje op mijn eeuwigdurende verlanglijst staan en op mijn laatste verjaardag kreeg ik hem opeens. Ik heb mij dus – blij verrast – weer eens in Cream verdiept. Het is nog steeds echt lekkere muziek. Het zijn dezelfde nummers en ze spelen ze net zo als vroeger. Natuurlijk, het is live allemaal en de jongens zijn0519VG cream rah wat ouder geworden, Baker moet al bijna zeventig zijn, en ze moeten allemaal zo nodig lange solo’s spelen, maar dat heeft zijn charme. Waar hoor je in de popmuziek nog minutenlange drumsolo’s? En bassolo’s komen überhaupt niet zo veel voor.

Grappig is wel te constateren dat Jack Bruce de belangrijkste liedjesschrijver van het stel was en dat zelfs Ginger Baker daar actiever in was dan Eric Clapton. Clapton zong in die tijd ook niet. Hij was de gitarist. Sinds de Cream-tijd is Bruce wel actief gebleven. Hij was en is nog steeds een belangrijk muzikant, die speelde met jazz/fusion muzikanten. Maar in mijn waarneming toch buiten de schijnwerpers. Ginger Baker – een roodharige, bebaarde Schotse reus – heeft nog meegedaan in de volgende supergroep met Clapton: Blind Faith. Ook met Stevie Winwood van Traffic en bassist Rick Grech van The Family. Ook Baker heeft daarna nog van alles gedaan, Ginger Baker’s Airforce onder andere, maar ook hij is in de laatste halve eeuw net als Bruce in het niet verdwenen vergeleken met hun gitarist: Eric Clapton. Bij Carla Bruni zouden ze vast geen kans hebben gemaakt.

In Nederland had je ook zo’n zogenaamde supergroep in die tijd: Tower met: Boudewijn de Groot, Cuby’s Eelco Gelling, drummer Cees Kranenburg jr. (zijn vader was ook drummer vandaar dat junior) van de Jumping Jewels, Jay Baar van de Q speelde ook wel eens drums en de één of ander bassist (Herman Deinum en/of Jan Hollestelle). Dat was toch een stuk minder.

In Engeland had je ietsje later ook Humble Pie, een groep rond Peter Frampton en Steve Marriott. De naam kun je zien als een bescheiden commentaar op de toch wat snorkerige namen als Cream (van Tower zullen ze wel niks hebben geweten). Van Humble Pie had ik ook een elpee: Town and Country, prachtig, Die heb ik later ook door een CD vervangen. De andere albums waren als ik mij het wel herinner wat minder de moeite waard.

Al met al blijf ik toch een beetje zitten met de vraag waarom Eric Clapton wél zo’n gigaster is geworden en Jack Bruce die de frontman van Cream was niet.
 
************************************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk gemaakt door donaties van:
Barbara Muller, Katharina Kouwenhoven, Hans Meijer,
Ruurd Kunnen, Carlo van Praag, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg en anderen.


© 2008 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Waarom Clapton wel en Bruce niet? Henk Klaren
0519VG Cream wheels
Jack Bruce is nu 65. Eigenlijk heet hij John, maar ja, John Kennedy werd ook Jack genoemd. Dat schijnt dus in de Angelsaksische wereld wel meer voor te komen. Merkwaardig toch. Zouden wij een Jan ooit Jaap noemen? Ja, Janjapen heb je wel. En ik heb ook wel eens gehoord van een Casper die ze Sjaak noemen, maar gewóón is dat toch niet. Er is natuurlijk wel een Petra die opeens Laurentien heet. Of een Marijke die liever Christina heette.

Maar ik had het over Jack Bruce. Bruce was/is een groot popmuzikant in het Britse bluesidioom van de jaren zestig van de vorige eeuw. Vooral een bassist, zanger en componist. Hij was een grote ster in de tweede helft van die jaren als lid, frontman kun je wel zeggen, van Cream. Dat was zo’n ‘supergroep’ zoals die in die tijd wel meer werden opgericht. De leden, naast Bruce waren dat Eric Clapton en Ginger Baker, vonden elkaar en ook zichzelf zo’n beetje de besten van hun tijd. Vandaar Cream: de crème de la crème als het ware. Je moet het lef maar hebben.
Ze waren nog heel jong, Bruce en Clapton begin twintig en Baker bijna dertig. Maar ze hadden al in meer groepen samengespeeld zoals de Bluesbreakers van John Mayall (Clapton en Bruce) en de Graham Bond organisation (Baker en Bruce). Het verhaal gaat dat Baker en Bruce in die vroege tijd nogal de pest aan elkaar hadden. Ze zouden zelfs voor optredens elkaars instrumenten hebben gesaboteerd.
Ik bezat in die tijd de legendarische elpee Wheels of Fire. Dat was eigenlijk een dubbelelpee. Eén van de twee was in de studio opgenomen en de andere bestond uit live-opnamen. Je kon de studioplaat ook los kopen zonder de liveschijf. Volgens een recensie in Hitweek was dat maar beter. En dat heb ik gedaan. Was een stuk goedkoper en dat was toen belangrijk. Het is een geweldige plaat. White Room is één van de echte popklassiekers. Ik heb hem grijsgedraaid en later uiteraard vervangen door een CD. Toen heb ik ook Disraeli Gears verworven. Ook mooi, maar wat minder.
 
In mei 2005 heeft Cream een aantal reünieconcerten gegeven in de Royal Albert Hall. Daar is een dubbel-CD van verschenen. Die had ik al een poosje op mijn eeuwigdurende verlanglijst staan en op mijn laatste verjaardag kreeg ik hem opeens. Ik heb mij dus – blij verrast – weer eens in Cream verdiept. Het is nog steeds echt lekkere muziek. Het zijn dezelfde nummers en ze spelen ze net zo als vroeger. Natuurlijk, het is live allemaal en de jongens zijn0519VG cream rah wat ouder geworden, Baker moet al bijna zeventig zijn, en ze moeten allemaal zo nodig lange solo’s spelen, maar dat heeft zijn charme. Waar hoor je in de popmuziek nog minutenlange drumsolo’s? En bassolo’s komen überhaupt niet zo veel voor.

Grappig is wel te constateren dat Jack Bruce de belangrijkste liedjesschrijver van het stel was en dat zelfs Ginger Baker daar actiever in was dan Eric Clapton. Clapton zong in die tijd ook niet. Hij was de gitarist. Sinds de Cream-tijd is Bruce wel actief gebleven. Hij was en is nog steeds een belangrijk muzikant, die speelde met jazz/fusion muzikanten. Maar in mijn waarneming toch buiten de schijnwerpers. Ginger Baker – een roodharige, bebaarde Schotse reus – heeft nog meegedaan in de volgende supergroep met Clapton: Blind Faith. Ook met Stevie Winwood van Traffic en bassist Rick Grech van The Family. Ook Baker heeft daarna nog van alles gedaan, Ginger Baker’s Airforce onder andere, maar ook hij is in de laatste halve eeuw net als Bruce in het niet verdwenen vergeleken met hun gitarist: Eric Clapton. Bij Carla Bruni zouden ze vast geen kans hebben gemaakt.

In Nederland had je ook zo’n zogenaamde supergroep in die tijd: Tower met: Boudewijn de Groot, Cuby’s Eelco Gelling, drummer Cees Kranenburg jr. (zijn vader was ook drummer vandaar dat junior) van de Jumping Jewels, Jay Baar van de Q speelde ook wel eens drums en de één of ander bassist (Herman Deinum en/of Jan Hollestelle). Dat was toch een stuk minder.

In Engeland had je ietsje later ook Humble Pie, een groep rond Peter Frampton en Steve Marriott. De naam kun je zien als een bescheiden commentaar op de toch wat snorkerige namen als Cream (van Tower zullen ze wel niks hebben geweten). Van Humble Pie had ik ook een elpee: Town and Country, prachtig, Die heb ik later ook door een CD vervangen. De andere albums waren als ik mij het wel herinner wat minder de moeite waard.

Al met al blijf ik toch een beetje zitten met de vraag waarom Eric Clapton wél zo’n gigaster is geworden en Jack Bruce die de frontman van Cream was niet.
 
************************************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk gemaakt door donaties van:
Barbara Muller, Katharina Kouwenhoven, Hans Meijer,
Ruurd Kunnen, Carlo van Praag, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg en anderen.
© 2008 Henk Klaren
powered by CJ2