archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Levon Helm, Dirt Farmer Henk Klaren

0506VG Luister
Het moet ergens in 1968 zijn geweest. Er stond een foto van een band in Hitweek. Vijf mannen met zwarte kleren, baarden en hoedjes in een heuvellandschap. De tekst erbij kan ik niet meer helemáál precies reproduceren, maar het kwam er op neer dat mannen die er zo uitzien wel een goede band moeten vormen. Dat sloeg natuurlijk nergens op, maar het was wél een goede band. Wat mij betreft één van de beste uit de popgeschiedenis, misschien wel dé beste. Hij heette dan ook simpelweg: The Band. Je moet het lef maar hebben.

De band begon als begeleidingsband van rocker Ronnie Hawkins, The Hawk. Toen heetten ze dan ook The Hawks. Ronnie was vanuit Arkansas naar Canada getogen met zijn oorspronkelijke Hawks. Langzamerhand werden die door Canadese muzikanten vervangen, behalve drummer Levon Helm. Later gingen ze los van Hawkins verder. Eerst als Levon and the Hawks, later als The Hawks. Ze vielen pas echt op toen ze als begeleidingsband van Bob Dylan fungeerden bij zijn geruchtmakende overstap naar elektrisch versterkte muziek. Hun eerste Elpee – zoals dat toen nog heette – als The Band, zonder Dylan: Music from Big Pink uit 1968 sloeg in als een bom. De rest is geschiedenis. Die geschiedenis werd afgesloten met een groots afscheidsconcert in San Francisco in 1976. Martin Scorcese heeft er een film van gemaakt: The Last Waltz, één van de allerbeste films over een popconcert ooit.

Daarna is de band nog een poosje doorgegaan zonder gitarist Robbie Robertson, die geen zin meer had in toeren. Levon was daar kwaad over, zoals hij ook kwaad was omdat in de The Last Waltz teveel aandacht aan Robertson werd besteed en te weinig aan de andere bandleden.
Kennelijk was er een hiërarchie-probleem ontstaan. Maar de Band zonder Robertson was geen succes. Hij schreef op het laatst zo ongeveer al het materiaal. Dat verklaart iets.

Inmiddels zijn Rick Danko (bas, zang, viool) en Richard Manuel (piano, zang, drums) overleden. Robertson heeft wat soloplaten gemaakt, die steeds donkerder klonken en Indiaanse invloeden kenden. Robertson is half Indiaans. Organist Garth Hudson is op zijn zeventigste nog actief als muzikant en muziekleraar in San Francisco. Hij rept op zijn website met geen woord over Robbie Robertson. Wél over de anderen! Robbie lijkt zich in al die jaren niet zo geliefd gemaakt te hebben.

Levon speelde dus meestal drums, maar soms ook gitaar of mandoline. En hij zong, en hoe! Kijk en luister naar zijn vertolking van Cripple Creek op The Last Waltz. Als het woord gedreven nog niet bestond, dan zou het hiervoor moeten worden uitgevonden. In de film vertelt hij over zijn toekomstplannen. Hij wilde muziek maken gebaseerd op de traditie van de oude Medicine Shows. En dat doet hij nu ook in zijn eigen Barn, zijn studio annex concertzaaltje (als ik het goed heb begrepen). Hij heeft er jarenlang live gespeeld met vele muzikanten uit allerlei hoeken, blues, country, rock, noem maar op. Schitterend! Op zijn website kun je wat beelden aantreffen.
Helm heeft niet altijd evenveel geluk gehad. De Barn is een keertje afgebrand. En – veel erger – hij heeft keelkanker gehad. Daardoor is zijn stem aanvankelijk aanzienlijk minder geworden. Maar inmiddels is de stem terug en heeft hij weer een studioalbum gemaakt: Dirt Farmer, en het is echt goed. Hij is ook alweer 67, maar je hoort diezelfde gedrevenheid in zijn zang als in 1976.
Dirt Farmer bevat een aantal liedjes, die Levon als kind van zijn ouders heeft geleerd en verder songs van bevriende muzikanten, zoals Steve Earle*. Er staan er ook twee op van Paul Kennerley, die aparte Britse country-buff. Dat is de man van onder meer The Legend of Jesse James**. De muziek gaat terug naar de roots. Veel akoestische gitaar, veel fiddle en veel mandoline. Nogal country dus. Het achtergrondgezang is prachtig. Daar doet Levon’s dochter Amy ook aan mee. Ze speelt soms ook drums en mandoline en mandola. Dat is het grotere broertje van de mandoline volgens Wikipedia. Het instrument is een octaaf lager gestemd dan de mandoline.
Kortom: een hele mooie CD, met dank aan Sinterklaas.

* Zie: De Leunstoel, jaargang 4, nummer 15, 7 juni 2007
** Zie: De Leunstoel: jaargang 3, nummer 11, 6 april 2006
 
*******************************
Over advieswerk wordt gepubliceerd op:


© 2008 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Levon Helm, Dirt Farmer Henk Klaren
0506VG Luister
Het moet ergens in 1968 zijn geweest. Er stond een foto van een band in Hitweek. Vijf mannen met zwarte kleren, baarden en hoedjes in een heuvellandschap. De tekst erbij kan ik niet meer helemáál precies reproduceren, maar het kwam er op neer dat mannen die er zo uitzien wel een goede band moeten vormen. Dat sloeg natuurlijk nergens op, maar het was wél een goede band. Wat mij betreft één van de beste uit de popgeschiedenis, misschien wel dé beste. Hij heette dan ook simpelweg: The Band. Je moet het lef maar hebben.

De band begon als begeleidingsband van rocker Ronnie Hawkins, The Hawk. Toen heetten ze dan ook The Hawks. Ronnie was vanuit Arkansas naar Canada getogen met zijn oorspronkelijke Hawks. Langzamerhand werden die door Canadese muzikanten vervangen, behalve drummer Levon Helm. Later gingen ze los van Hawkins verder. Eerst als Levon and the Hawks, later als The Hawks. Ze vielen pas echt op toen ze als begeleidingsband van Bob Dylan fungeerden bij zijn geruchtmakende overstap naar elektrisch versterkte muziek. Hun eerste Elpee – zoals dat toen nog heette – als The Band, zonder Dylan: Music from Big Pink uit 1968 sloeg in als een bom. De rest is geschiedenis. Die geschiedenis werd afgesloten met een groots afscheidsconcert in San Francisco in 1976. Martin Scorcese heeft er een film van gemaakt: The Last Waltz, één van de allerbeste films over een popconcert ooit.

Daarna is de band nog een poosje doorgegaan zonder gitarist Robbie Robertson, die geen zin meer had in toeren. Levon was daar kwaad over, zoals hij ook kwaad was omdat in de The Last Waltz teveel aandacht aan Robertson werd besteed en te weinig aan de andere bandleden.
Kennelijk was er een hiërarchie-probleem ontstaan. Maar de Band zonder Robertson was geen succes. Hij schreef op het laatst zo ongeveer al het materiaal. Dat verklaart iets.

Inmiddels zijn Rick Danko (bas, zang, viool) en Richard Manuel (piano, zang, drums) overleden. Robertson heeft wat soloplaten gemaakt, die steeds donkerder klonken en Indiaanse invloeden kenden. Robertson is half Indiaans. Organist Garth Hudson is op zijn zeventigste nog actief als muzikant en muziekleraar in San Francisco. Hij rept op zijn website met geen woord over Robbie Robertson. Wél over de anderen! Robbie lijkt zich in al die jaren niet zo geliefd gemaakt te hebben.

Levon speelde dus meestal drums, maar soms ook gitaar of mandoline. En hij zong, en hoe! Kijk en luister naar zijn vertolking van Cripple Creek op The Last Waltz. Als het woord gedreven nog niet bestond, dan zou het hiervoor moeten worden uitgevonden. In de film vertelt hij over zijn toekomstplannen. Hij wilde muziek maken gebaseerd op de traditie van de oude Medicine Shows. En dat doet hij nu ook in zijn eigen Barn, zijn studio annex concertzaaltje (als ik het goed heb begrepen). Hij heeft er jarenlang live gespeeld met vele muzikanten uit allerlei hoeken, blues, country, rock, noem maar op. Schitterend! Op zijn website kun je wat beelden aantreffen.
Helm heeft niet altijd evenveel geluk gehad. De Barn is een keertje afgebrand. En – veel erger – hij heeft keelkanker gehad. Daardoor is zijn stem aanvankelijk aanzienlijk minder geworden. Maar inmiddels is de stem terug en heeft hij weer een studioalbum gemaakt: Dirt Farmer, en het is echt goed. Hij is ook alweer 67, maar je hoort diezelfde gedrevenheid in zijn zang als in 1976.
Dirt Farmer bevat een aantal liedjes, die Levon als kind van zijn ouders heeft geleerd en verder songs van bevriende muzikanten, zoals Steve Earle*. Er staan er ook twee op van Paul Kennerley, die aparte Britse country-buff. Dat is de man van onder meer The Legend of Jesse James**. De muziek gaat terug naar de roots. Veel akoestische gitaar, veel fiddle en veel mandoline. Nogal country dus. Het achtergrondgezang is prachtig. Daar doet Levon’s dochter Amy ook aan mee. Ze speelt soms ook drums en mandoline en mandola. Dat is het grotere broertje van de mandoline volgens Wikipedia. Het instrument is een octaaf lager gestemd dan de mandoline.
Kortom: een hele mooie CD, met dank aan Sinterklaas.

* Zie: De Leunstoel, jaargang 4, nummer 15, 7 juni 2007
** Zie: De Leunstoel: jaargang 3, nummer 11, 6 april 2006
 
*******************************
Over advieswerk wordt gepubliceerd op:
© 2008 Henk Klaren
powered by CJ2