 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
| Ongelovige Thomas | Thomas van der Steen | |||
 Dat ongelovige voor mijn naam heb ik altijd met trots gedragen. Had de tijd natuurlijk wel mee, vanaf mijn geboortejaar 1957 kwam de secularisatie in Nederland echt goed op stoom. Thuis waren we dan ook niks zoals dat toen heette. Nou ja, mijn moeder was latent katholiek maar haar geloof in de Allerhoogste was verdampt.Dat niks-zijn weerhield mijn ouders niet om gebedshuizen te bezoeken, integendeel. Een eindeloze reeks van knusse kapelletjes, schattige dorpskerkjes, robuuste basilieken en statige kathedralen heb ik in hun kielzog van binnen gezien. Als kind verveelde ik mij snel, alle veertien staties van Jezus’ kruisweg kende ik voor mijn tiende uit het hoofd. Toch is er toen een zaadje geplant want is een kerkdeur los, dan ga ik naar binnen. Fatih moskee, Rozengracht Met een breed armgebaar nodigt de conciërge mij binnen. De Fatih moskee is gevestigd in de voormalige katholieke St. Ignatiuskerk maar de hal lijkt meer op die van mijn middelbare school. Witte tegels in plaats van de duister die men normaal treft in kerken. Na de hal volgt een kantine waar volop koffie wordt gedronken en twee heren zich buigen over een spel backgammon. Drie toeschouwers becommentariëren op luide toon, in het Turks, de gekozen tactiek. Op een bordje staat het uitdrukkelijke verzoek de kantine te betreden mét schoenen aan. Ik loop door naar de gebedsruimte. Vanzelfsprekend staat hier een bord dat ik mijn schoenen nu moet uittrekken. Mijn ogen moeten wennen want het is pikkedonker. En leeg. De kroonluchters branden niet, spaarzaam licht valt door een blauw rozetvenster. Er is nog iemand, hij bidt. Eerst staand, dan knielend en op het laatst languit op het tapijt liggend. Zijn gezicht in de richting van de mihrab, de nis die de richting naar Mekka aangeeft. Hij prevelt onverstaanbaar. Als hij weg is, loop ik over het geluiddempende tapijt de zaal rond. De bakstenen muren en beuken verraden de functie die dit gebouw vroeger had. Het ontbreken van stoelen of banken, die nis en het tapijt maken het een moskee. Alles boven ooghoogte ademt nog de geest van Rome. Ik ben in mijn eentje maar durf geen foto te maken uit angst voor de toorn van Allah. Portugese synagoge, Mr. Visserplein Door de ontwikkelingen na 7 oktober 2023 en van 7 november vorig jaar is de ontvangst nerveus, logisch. Twee mannen taxeren mij indringend voordat ik door mag lopen. Het keppeltje dat mij wordt aangereikt zet ik volgzaam op mijn hoofd. Binnen is het heel licht, grote ramen rondom. De synagoge is een grote ruimte met een donker plafond dat ondersteund wordt door forse pilaren. De vloer is van licht hout, de banken juist donkerbruin. Verder blinkt er veel goud. Alle kandelaars en kroonluchters hebben die kleur maar zijn ongetwijfeld van koper. Ik stel mij voor hoe mooi en gewijd het hier moet zijn als ‘s avonds alle kaarsen branden. Er zijn geen beelden of schilderijen en de teksten zijn in het Hebreeuws. Ook hier ben ik alleen en over de krakende vloer loop ik nederig door het heiligdom. Bij de uitgang lever ik het keppeltje weer in en knik de streng kijkende heer minzaam toe. Basiliek van de Heilige Nicolaas, Prins Hendrikkade Amsterdam De basiliek ligt tegenover het Centraal Station maar ben toch nooit binnen geweest. Onder de vlag van Vaticaanstad betreed ik de kerk. In tegenstelling tot de twee eerder bezochte gebedshuizen is het hier een drukte van belang. Behalve wiet en stroopwafels heeft deze kerk ook een enorme aantrekkingskracht op toeristen. Tussen de brandende kaarsen door, het is Driekoningen, loop ik richting altaar. Recht daarboven schijnt licht door de koepel en ik ben dol op koepelkerken. Het licht kleurt blauw, het oogt hemels. Kinderen vergapen zich aan het kerststalletje, die katholieken weten wel hoe je een nieuw zieltje scoort. Aan weerszijden hangen de veertien staties meer dan levensgroot aan de muren. Ik loop ze net als vroeger nog eens af, van de veroordeling door Pilatus tot de laatste waarop Jezus in een lijkwade gewikkeld wordt. Mijn speciale aandacht gaat naar de zesde, van Veronica en het gezicht van de heiland dat in haar doek achterblijft. Als kind fascineerde die voorstelling mij enorm. Ook door de eigentijdse naam van de vrouw, het waren de hoogtijdagen van Radio Veronica. Dit zijn drie religieuze erfgoederen in Amsterdam die deel uitmaken van het Grootste Museum van Nederland, een initiatief van Museum Catharijneconvent. Door het hele land liggen er 27, ik ga ze allemaal bezoeken maar blijf ongelovig. Geloof me. https://www.grootstemuseum.nl/ |
||||
| © 2025 Thomas van der Steen | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||