Het was weer eens tijd voor een dagje Amsterdam en naast andere bestemmingen was een bezoek aan de Nieuwe Kerk vanzelfsprekend. Daar was immers een bejubelde overzichtstentoonstelling over Indonesië. Als Nederlander heb je daar natuurlijk een zeker gevoel bij, want ooit was Nederland een koloniale mogendheid en Indonesië, toen Nederlands-Indië, was daarbij de parel in de kroon. Hoewel die tijd inmiddels zo lang achter ons ligt, dat maar weinigen dat aan den lijve hebben meegemaakt, wordt de herinnering levendig gehouden met documentaires, boeken en deze tentoonstelling.

De tentoonstelling begint met het bieden van een wand met gegevens over Indonesië. Het is immers een indrukwekkende archipel, met een oppervlakte van meer dan 50 maal Nederland, een oneindige kustlijn, een veelheid van eilanden, bijna 300 miljoen inwoners, een onvoorstelbare verscheidenheid van dieren, planten, grondstoffen, duizelingwekkend. In de volgende ruimte gaat het over de natuur. Machtige opgezette dieren kijken je aan. De eerste twijfel komt boven: moet er niet meer verteld worden over de aanslagen die op de natuur van Indonesië worden gepleegd? Het kappen van veel tropisch regenwoud, het kleiner worden van het leefgebied van de rijke flora en fauna, de vervuiling in en rond de steden, de verwoestende werking van de uitbreiding van de plantages voor palmolie? Er is wel aandacht voor het dichtslibben van Jakarta en de beslissing om een geheel nieuwe hoofdstad te bouwen. In een futuristisch filmpje wordt getoond hoe prachtig die nieuwe hoofdstad er over enige tijd uit komt te zien. Tegelijk zijn er de eerste met de audiotour te beluisteren verhalen. Er is voor gekozen een flinke hoeveelheid mensen met Indonesische connecties wat te laten vertellen over hun verleden of aspecten van de tentoonstelling. Te veel om allemaal te beluisteren, maar zelden gaan ze over het huidige Indonesië. Nostalgie en herinnering bepalen de teneur van deze verhalen.

Uiteraard toont de tentoonstelling wat cultuurschatten. Ook moet duidelijk worden dat gamelanmuziek de ziel zou betekenen van de Indonesische cultuur (van geheel Indonesië? kan ik niet geloven), maar een opstelling van het instrumentarium ontbreekt. Als je denkt dat er nog heel wat komt, sta je al in de ruimte waar je van jezelf een foto kunt maken bij een fastfoodkarretje (nasi!) of zittend in een fietstaxi.

Als ik het vergelijk met de eerdere tentoonstelling over Suriname in de Nieuwe Kerk, dan is mijn oordeel: de tentoonstelling over Indonesië stelt niet zo veel voor. Te veel gemiste kansen. Als iemand in Amsterdam is en een uurtje er rond wil lopen, doe het vooral, maar het is niet erg als je deze tentoonstelling mist.

----------

De fietskar is getekend door Alex Verduijn den Boer.

Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/