 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
| Van omweg naar bad* | Julius Pasgeld | |||
 Of ik heimelijke genoegens heb, vroeg de eindredactie me. En zo ja, of ik die dan op wil schrijven in dit nummer, dat speciaal aan heimelijke genoegens is gewijd.Ja hallo zeg! Als ik ze opschrijf zijn ze niet heimelijk meer. En de bedoeling is juist dat heimelijke genoegens heimelijk blijven. Anders zijn het geen heimelijke genoegens meer. Nou, vooruit, twee heimelijke genoegens wil ik dan wel aan de openbaarheid prijsgeven: Heimelijk genoegen no. 1: Nadat ik boodschappen heb gedaan in het naburige dorp, zo’n zeven kilometer verderop, probeer ik op de terugweg altijd een andere, nieuwe weg naar huis te vinden. Vaak lukt dat, ook al is het kilometers om. Maar dat vind ik nou eenmaal leuk: van het gebaande pad af te geraken, zien waar ik terecht zal komen en ondertussen genieten van nieuwe, ongekende uitzichten om me heen. Sinds mijn pensioen heb ik toch nooit meer haast. En sindsdien is genieten van een nieuwe werkelijkheid om me heen een van de grootste heimelijke genoegens die ik ken. De laatste tijd hoef ik daar trouwens niet eens meer moeite voor te doen. Vorig jaar voor het eerst wist ik op een vertrouwde route, die ik al honderden keren had gereden ineens niet meer waar ik was. Ik herkende niets meer om me heen. Alles was nieuw voor me. De weg. Het landschap. De uitzichten. En hoewel het later wel degelijk tot me doordrong, dat dat een fikse geheugenstoornis moet zijn geweest, deed het me niks. Integendeel. Ik wilde immers toch altijd al van de gebaande routes af. Ik reed wat rond, totdat ik weer op iets bekends stuitte en toch thuis kwam. Maar zelfs als dat niet was gebeurd had ik al een scenario klaarstaan voor het geval mijn geheugenstoornissen zich zouden uitbreiden. Ik zou dan immers zomaar ergens kunnen aanbellen om te vragen hoe ik zo snel mogelijk weer in mijn dorp kon komen. Vooralsnog is er dus niets aan de hand. Van het gebaande pad geraken om te genieten van het nieuwe, is dus nog steeds een heimelijk genoegen dat ik niet graag zou willen missen. Heimelijk genoegen no. 2: Iedere ochtend neem ik een bad. Een gloeiend heet bad. Zo gloeiend dat ik me nog net niet brand als ik langzaam in het water glij. Soms schreeuw ik het uit. Ook wel van een beetje pijn, maar vooral van genot. Want wat blijkt? Met het opnemen van die hitte in mijn lichaam ben ik in staat alle boze dromen van de afgelopen nacht, maar ook alle angsten die ik heb geleden van me af te schudden en uit me weg te laten stromen. Natuurlijk komen die in de loop van de dag wel weer terug. Maar toch …, ik was ze in ieder geval even kwijt.En dat is toch waarachtig een waar heimelijk genoegen. ---------- Het plaatje is van Marcia Meerum Terwogt. |
||||
| © 2024 Julius Pasgeld | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||