We gingen naar Gent en alles was geregeld maar toen staakte het treinpersoneel in België. We besloten naar Delft te gaan, naar museum het Prinsenhof, want daar was de tentoonstelling Lothar Wolleh ziet Jan Schoonhoven. Wolleh was een fotograaf van vooral kunst en kunstenaars en interesseerde me verder niet veel, maar Jan Schoonhoven (1914-1994) des te meer. 

Schoonhoven behoorde tot de nulgroep ('61-'65) en was in één klap beroemd toen een wit structuurreliëf van hem op een veiling in Londen 814.325 euro opbracht. Die nulgroep, waartoe ook Jan Hendrikse, Armando en Henk Peters behoorden, streefde naar objectieve kunst, zonder persoonlijke gevoelens of een persoonlijk stempel. Het ontbrak aan compositie en was monochroom. Kleuren wekken alleen maar ongewenste associaties. De reliëfs van Schoonhoven zijn dan ook wit, gemaakt van karton, en met geometrische patronen.

Ik ben erg gecharmeerd van de nulbeweging, eigenlijk de voorloper van de conceptuele kunst en wel heel speciaal van Jan Schoonhoven, maar geen persoonlijk stempel? Je herkent een Schoonhoven direct. Waarom het zo aanspreekt. Omdat het onze hersenen pleziert. Al die patronen en regelmaat betekenen dat zij zich minder hoeven in te spannen bij het verwerken ervan. En onze hersenen doen niet graag veel moeite. Maar niet iedereen houdt ervan, want het heeft niets herkenbaars. Voor de één een zegen, voor de ander …

----------

De tekening (á la Schoonhoven) is van de auteur.