In Lübeck waren wij twee keer eerder geweest, maar slechts kort en met een bepaald doel. De eerste keer was ik bezig met de Familie Mann en wilde ik naar het Buddenbrook-huis. De tweede keer gingen wij erheen om het pas geopende Hanze-museum te bezoeken. In die tijd gingen wij op vakantie vaak naar Denemarken en dan ligt het wel aardig op de route.

Nu was het anders: wij kijken de laatste jaren veel Duitse televisie, We vinden 'Morden in Norden' een leuke politieserie en die speelt zich af in Lübeck. Omdat die series vaak gemaakt worden in Hamburg worden ze voor de plaatselijke kleur rijk voorzien van buitenopnames die wel in de desbetreffende stad gemaakt worden, zodat je kunt zien hoe mooi het daar is. De Dom van Lübeck (foto) is bovendien de grootste bakstenen kerk van het Oostzeegebied dus mijn belangstelling was gewekt.

We hadden een hotel besproken voor vijf nachten en zwierven dus vier dagen door de binnenstad. Omdat we toen nog lang niet alles gezien hadden hebben we daar vier dagen aan vastgeplakt. Het is een geweldige stad om in te lopen en van alles te ontdekken. 

De binnenstad ligt als een eiland in de rivier de Trave met vijf grote toegangswegen. In de binnenstad staan twee kerken met twee toren en drie met een toren, die zeven torens zijn een soort handelsmerk geworden. Het was in de tijd van de Hanze een grote en rijke stad en daar is, ondanks een verwoestend bombardement in 1942 veel van overgebleven of in de oude staat teruggebracht.

Veel van de Middeleeuwse rijkdom is te zien in het Museumsquartier St Annen, een oud klooster met een nieuw museum eraan vastgebouwd dat zich richt op de moderne kunst van na 1945. In het museum was een indrukwekkende tentoonstelling over het boek ‘Der Untertan’ van Heinrich Mann (de broer van Thomas) over autoriteit en gehoorzaamheid in de jaren dertig van de vorige eeuw. Verder ging het vooral om de interieurs van rijke kooplieden maar er was ook nog een mooie tentoonstelling over de banden met Rusland en de Oekraïne met uiteraard veel verwijzingen en verbanden met de oorlog. Het moderne museum was een indrukwekkend bouwwerk op oude gewelven maar de tentoonstelling was wat minder.

Lübeck is de thuisstad van twee grote namen uit de recente Duitse geschiedenis, de schrijver Günther Grass en Willy Brandt, politicus, maar meer dan dat. Voor beiden is een museum ingericht en dat voor Willy Brandt vond ik indrukwekkend.

Een van de leuke dingen zijn de ‘Gangen'. De stad heeft kilometers aan Gangen: wandel- en woonpaden door de achtertuinen van de grote huizen die aan de straten gebouwd zijn. Die achtertuinen werden in vorige eeuwen ook gebruikt om te wonen en worden nu nog altijd bewoond. De toegang ligt aan straat en is meestal te herkennen aan een deuropening waarboven een of meer huisnummers staan. Vaak is het dan geen deur maar een overdekt steegje dat aan de zijkant van een groot pand is uitgespaard, soms maar drie tegels breed. Ik vond er een rechtsonder een prachtig lichtgrijs gepleisterd woonhuis in een grote straat, het steegje was echter nauw en donker en de muren waren van rode baksteen. Het leidde tot een binnenplaats met goed onderhouden huisjes en veel planten, waar het goed wonen leek. Aan de achterkant was het huis onherkenbaar omdat het ongepleisterd was en een muur had waarop de verbouwingen, reparaties en aanpassingen van zo’n zes eeuwen te zien waren.

----------

De auteur maakte de foto's