In de Fundatie in Zwolle is een tentoonstelling met 16 schilders voor de 21e eeuw onder de verzameltitel 'Brave New World'. Schrijver en kunstcriticus Hans den Hartog Jager, die al eerder tentoonstellingen maakte voor de Fundatie, bracht zestien schilders bij elkaar uit alle werelddelen: Europa en Noord Amerika elk vier, Afrika en Azië elk 3 en Zuid-Amerika 2.

En hoe schilderen ze dan en wat? Nou, meestal heel herkenbaar. Abstract met alleen kleuren is niet echt gangbaar meer, die tijd lijkt voorbij. Het meest abstract vond ik de enige die als landschapsschilderes wordt omschreven, Marina Rheingantz uit Brazilië. Zij is met haar vier grote doeken voor mij het hoogtepunt van de tentoonstelling. Ze woont en werkt in Sao Paulo maar is opgegroeid in het landelijke Araraquara. Wat betreft kleuren en harmonie leek het een vriendelijke uitvoering van de vroegere Anselm Kiefer. Kunsthal Kade kan er trots op zijn dat ze daar eerder te zien was.

Volledig tegengesteld is de stadskunst van de Chinese Cui Jie die prachtige lichte en luchtige grote schilderijen maakte van grote wolkenkrabbers in Shanghai en Hong Kong. Ze verwerkte er veel speelse elementen in, symbolen die de architect als inspiratie gebruikte komen bij haar terug. Hele lichte beelden van grote gebouwen met de culturele achtergrond erin verwerkt.

Uit Nederland is Raquel van Haver gekozen, geboren in Bogota en al lang wonend, opgeleid en werkend in ons land. Ze won in 2018 de Koninklijke Prijs voor de Schilderkunst en had verscheidene tentoonstellingen in ons land. In de gekozen werken onderzoekt ze haar Zuid-Amerikaanse achtergrond, met herkenbare symbolen en donkere kleuren en een ruim gebruik van verf. Even zwaar wat dat betreft als de Chinese luchtig is. Een mooie tegenstelling en ze hangen allebei in de bovenste zalen, maar niet naast elkaar.

Naast Van Haver hangt de Amerikaanse Avery Singer, die het digitale tijdperk verwerkt in haar schilderijen. Ook een mooie tegenstelling met Van Haver: niet de mens centraal maar de machine en de invloed die dat heeft. Het levert mooie beelden op en een schilderij van een niet al te gelukkig ogende gebruiker. Bij de Noord-Amerikanen – ze komen alle vier uit de VS – gaat het vooral om de stedelijke mens.

De Duitse Melike Kara probeert een verbinding te leggen tussen haar Koerdische afstamming en haar werk wat tot uiting komt in twee vertrekken waarvan de wanden en vloeren zijn beplakt met foto’s en symbolen uit het Midden-Oosten als achtergrond voor haar rozerode schilderijen die spelen met hetzelfde onderwerp. Het levert een mooie combinatie op.

De grote zaal beneden – Brave New World is verdeeld over vier verdiepingen – is voor Neo Matloga, die zijn tijd verdeeld tussen zijn geboorteland Zuid-Afrika en Amsterdam. Hij won de Koninklijke Prijs in 2019 en had al een solotentoonstelling in het Fries Museum. Indrukwekkende beelden van gewone mensen in een huiselijke omgeving maar dan op groot formaat, zoals in de komende eeuw trouwens gebruikelijk zal zijn als we hier de trend voor de komende eeuw zien. 

Veel moois dus in de Fundatie en ook nog een tentoonstelling over het veranderlijke landschap met veel werk van Jan Voerman. De moeite waard en nog te zien tot 11 juni van dit jaar.

---------

De schrijver heeft de illustraties geleverd