Eens in de paar maanden, het hangt een beetje van het weer af, heb ik zin om museum Voorlinden te bezoeken. En dan moet ik ook nog iemand vinden die in het bezit is van een automobiel om mij te begeleiden, want met het OV is het me te veel moeite. Waarom wil ik daar naar toe? Omdat het een buitenplaats is of misschien een landgoed, in ieder geval iets met weinig gebouwen en veel grond.

Het museum staat op de grond van een landhuis en is zelf een nieuw gebouw van voornamelijk glas met een paar zalen die als tentoonstellingsruimten dienstdoen. Het landhuis uit 1912 staat er ook nog en daarin bevindt zich het museumrestaurant. Vlak bij het museumgebouw zijn tuinen, natuurlijk van Piet Oudolf, die pretendeert zijn tuinen zo in te richten dat ze het hele jaar door aantrekkelijk zijn. Dat is maar ten dele waar, want in dit jaargetij is er in die tuinen niet veel bezienswaardig als je niet van uitgebloeide bloemen, vruchten en vruchtbeginsels houdt. Ik heb nu zo veel van die Oudolf tuinen gezien en de uitgedroogde en verdorde resten dat ik er nu wel eens een in bloei zou willen zien. Verder wordt een groot deel van de grond gebruikt als weiland dat hier begraasd wordt door Lakenvelders. Het zouden ook Belted Galloway kunnen zijn, want die zien er ook zo uit.

Maar ik kwam eigenlijk voor een tijdelijke tentoonstelling, namelijk die van Guiseppe Penone, die ik wel van naam kende, maar nog nooit iets van gezien had. Hij doet iets met 'natuur' maar het is geen landschapskunstenaar of iemand die zijn materiaal louter in de natuur vindt. Wat hij wel is werd me niet helemaal duidelijk, ook al niet omdat zijn werken ellenlange toelichtingen vereisten. Dat is nooit een goed teken. Een kunstwerk moet voor zichzelf spreken. Het werk van onze eigen herman de vries (met kleine letters) is veel en veel beter.

Bij ontstentenis van interessante kunst heb ik al mijn aandacht besteed aan die prachtige Lakenvelders en het zeldzaam exclusieve publiek van het restaurant.

---------

De auteur heeft de illustratie aangebracht.