archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Rotsschildering Nienke Nieuwenhuizen

1914VG RotstekeningIn 1998 kocht één van mijn vriendinnen een bus die verbouwd was als camper. Op een dag nam ze mij en een andere vriendin mee, voor een tochtje door Portugal. Het werden enkele magische dagen. We kampeerden o.a. in Cromeleque, daar sliepen we in de nacht met ons drieën tussen de menhirs. Op zich was dat al een bijzondere ervaring. Maar daar zou het niet bij blijven. Op de terugweg kampeerden we op een heuvel bij Mertola en de daaropvolgende dag reden we terug via Cachopo. Daar riep mijn vriendin ineens: “Zag je dat?” “Nee!”, wij twee hadden niets gezien. Ze stopte de auto en we liepen terug langs de rotsen aan de N124. En daar op één van de rotsen zagen we een prachtige tekening, of waren het misschien tekens. Wat kon het zijn? Ik dacht zelf een boot te zien, in één van de figuren. Misschien was het wel iets dat al duizenden jaren oud was.
Ik werd heel nieuwsgierig. Vaak, als ik hoorde dat mensen in de buurt van Cachopo waren geweest, vroeg ik ze wel eens of ze ooit een tekening op rotsen langs de N124 hadden gezien.
Maar niemand scheen ooit iets opgemerkt hebben. Niet zo raar want als mijn vriendin het niet had gezien had ik het ook nooit ontdekt.

Toen ik vier jaar terug verhuisde naar Guerreiros do Rio, moest mijn fiets ook die richting uit. Ik besloot hem al fietsend vanaf Barão de São João naar mijn nieuwe woonadres te brengen. Ik trok er twee dagen voor uit en maakte de tocht via Silves, Alte, Cachopo, Perreiros en Alcoutim. Op een fiets heb je alle tijd om rond te kijken en ik ontdekte weer de tekening op de rots!
Nu maakte ik een foto.
De foto plaatste ik een paar keer op Facebook, met de vraag of iemand wist wat het was en waarom.
Ik kreeg wederom nimmer respons.

Een paar jaar terug leerde ik een vrouw kennen op een wandeling  naar Corte das Donas. Ik hoorde uit één van de huizen in het gehucht (er werden er maar vijf bewoond) muziek van Miles Davis klinken. Toen ik dichterbij kwam, zag ik een tengere vrouw van rond de zestig. Ik vroeg haar of zij die heerlijke muziek liet horen. Ja, zij was het en ze was net als ik een groot bewonderaar van vrije jazz. Ze vertelde me dat ze vroeger veel had gereisd en net als ik was ze over de hele wereld in Jazzclubs geweest, tot in Harlem toe
Ze leek me een bijzondere vrouw. Ik ontmoette haar vaker en we hadden veel zelfde interesses. Ze was kunstzinnig en had ideeën die meer dan opmerkelijk waren.

Vorige week stuurde ze me een foto, uit 1997, waarop ze, staand op een enorm lange trap, een muurschildering maakt op een rots. En ja, jullie begrijpen het al, het was de rots uit het begin van mijn verhaal.

----------

De foto is gemaakt door een voorbijganger en ter beschikking gesteld door de kunstenares.



© 2022 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Een omweg waard"
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Rotsschildering Nienke Nieuwenhuizen
1914VG RotstekeningIn 1998 kocht één van mijn vriendinnen een bus die verbouwd was als camper. Op een dag nam ze mij en een andere vriendin mee, voor een tochtje door Portugal. Het werden enkele magische dagen. We kampeerden o.a. in Cromeleque, daar sliepen we in de nacht met ons drieën tussen de menhirs. Op zich was dat al een bijzondere ervaring. Maar daar zou het niet bij blijven. Op de terugweg kampeerden we op een heuvel bij Mertola en de daaropvolgende dag reden we terug via Cachopo. Daar riep mijn vriendin ineens: “Zag je dat?” “Nee!”, wij twee hadden niets gezien. Ze stopte de auto en we liepen terug langs de rotsen aan de N124. En daar op één van de rotsen zagen we een prachtige tekening, of waren het misschien tekens. Wat kon het zijn? Ik dacht zelf een boot te zien, in één van de figuren. Misschien was het wel iets dat al duizenden jaren oud was.
Ik werd heel nieuwsgierig. Vaak, als ik hoorde dat mensen in de buurt van Cachopo waren geweest, vroeg ik ze wel eens of ze ooit een tekening op rotsen langs de N124 hadden gezien.
Maar niemand scheen ooit iets opgemerkt hebben. Niet zo raar want als mijn vriendin het niet had gezien had ik het ook nooit ontdekt.

Toen ik vier jaar terug verhuisde naar Guerreiros do Rio, moest mijn fiets ook die richting uit. Ik besloot hem al fietsend vanaf Barão de São João naar mijn nieuwe woonadres te brengen. Ik trok er twee dagen voor uit en maakte de tocht via Silves, Alte, Cachopo, Perreiros en Alcoutim. Op een fiets heb je alle tijd om rond te kijken en ik ontdekte weer de tekening op de rots!
Nu maakte ik een foto.
De foto plaatste ik een paar keer op Facebook, met de vraag of iemand wist wat het was en waarom.
Ik kreeg wederom nimmer respons.

Een paar jaar terug leerde ik een vrouw kennen op een wandeling  naar Corte das Donas. Ik hoorde uit één van de huizen in het gehucht (er werden er maar vijf bewoond) muziek van Miles Davis klinken. Toen ik dichterbij kwam, zag ik een tengere vrouw van rond de zestig. Ik vroeg haar of zij die heerlijke muziek liet horen. Ja, zij was het en ze was net als ik een groot bewonderaar van vrije jazz. Ze vertelde me dat ze vroeger veel had gereisd en net als ik was ze over de hele wereld in Jazzclubs geweest, tot in Harlem toe
Ze leek me een bijzondere vrouw. Ik ontmoette haar vaker en we hadden veel zelfde interesses. Ze was kunstzinnig en had ideeën die meer dan opmerkelijk waren.

Vorige week stuurde ze me een foto, uit 1997, waarop ze, staand op een enorm lange trap, een muurschildering maakt op een rots. En ja, jullie begrijpen het al, het was de rots uit het begin van mijn verhaal.

----------

De foto is gemaakt door een voorbijganger en ter beschikking gesteld door de kunstenares.

© 2022 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2