archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Dode dingen * Katharina Kouwenhoven

1703VG PluIk heb een tijdje foto’s gemaakt van dode dingen. Dingen zijn natuurlijk altijd levenloos, ze hebben geen bewustzijn, herkennen zichzelf niet in de spiegel, maar ze zijn wel bezield. Ze hebben een functie, ze worden gewaardeerd, er wordt soms zelfs van ze gehouden, iemand heeft een band met ze, mist ze als ze kwijt zijn, dus hun betekenis is groot. Maar op een moment gaan ze haperen, vallen er schroeven uit, komt er stoom uit, vervormen ze en dan gaan ze dood.  Ze kunnen hun functie niet meer vervullen, worden afgedankt, in het water gesmeten, bij een boom gezet, in een openbaar afvalbakje gegooid.

Amsterdam ligt vol met dooie fietsen, achteloos weggegooid of achtergelaten in een fietsenrek. Sommige zijn verdronken en worden eens in de zoveel tijd opgebaggerd en verzameld in een oude aak. Ze zijn begroeid met algen en ander waterleven en hebben soms prachtige nieuwe kleuren aangenomen. Mooi materiaal voor een museale installatie. Ook door het water van het leven benomen zijn de bootjes langs de wal, meestal nog niet helemaal verdronken, maar wel ver heen. Ze hebben vaak dienst gedaan als vogelbehuizing en liggen dan vol nestmateriaal en zijn praktisch helemaal onder gescheten, waardoor ze weer een heel nieuwe uitstraling hebben. De mooiste zijn helemaal verroest, maar roest kan zulke mooie kleuren aannemen. Zonde om weg te gooien. Ook die bootjes worden zo nu en dan van gemeentewege verwijderd, maar al heel snel liggen er weer andere te creperen.

Meubels zijn curieuze dode dingen. Daar is een grote variatie in, maar meestal zijn ze helemaal (nog) niet dood. Als ze niet al dagen in de regen stonden te verpieteren zou je ze zo naar de Kringloopwinkel kunnen brengen. Er zijn er bij met een klein gebrek, dat door een handig iemand makkelijk verholpen zou kunnen worden. Twee krakkemikkige exemplaren samenvoegen tot een nieuw geheel behoort ook tot de mogelijkheden. Maar laten verdorren op een natte straathoek is helemaal niet nodig. Zo’n oude bank is heel handig voor de buurtbarbecue.

In Portugal vond ik ooit een dood verkeersbord aan een geheel verwrongen paal. Kennelijk een verkeersslachtoffer. Toen ik er op ging letten zag ik ze ook in mijn eigen omgeving, gewoon in de straat of langs de weg. Deze verkeersslachtoffers worden dus niet geruimd of gerecycled. Vreemd eigenlijk. Een dood stoplicht is niet te versmaden, zou ik zo in mijn huis willen hebben, maar die worden wel weggehaald.

Twee hele mooie dooie dingen staan bij de Nieuwe Meer in een weiland, namelijk twee pijlers waar ooit een brug, aquaduct of weggedeelte op had moeten rusten, maar nu geheel in onbruik en geïsoleerd, met aan de bovenkant vlechtmetaal dat uit het beton steekt. Het zijn ‘objects trouvés’ die nu deel uitmaken van het landschap en daar vooral moeten blijven. Ze hebben hun oorspronkelijke functie verloren, maar er een nieuwe voor teruggekregen en dus ademen ze weer.

De treurigste dooie dingen zijn knuffels. Bijna net zo zielig als dooie dieren, waar ik ook een hoop foto’s van heb. Maar om die knuffels is door iemand getreurd, die zijn gemist, daar is naar gezocht. Ze hebben allemaal wel een gebrek, ze missen een oog of hebben een lamme poot of de ingewanden zijn zichtbaar of het hoofd hangt er een beetje slap bij. Hoe ze nu zo in zo’n plas terechtkomen, of bij een boom of aan een stuk prikkeldraad, is raadselachtig. Een knuffel gooi je niet weg.

Voor dode dingen heb je de afvalbakjes van de gemeente. Soms zijn die echter zelf dood, in stukken uiteengevallen en niet vervangen door doelmatiger exemplaren. In de herfst zijn ze nodig voor het verzamelen van dooie paraplus, want dat is het jaargetij van de dooie paraplus. Aan een dooie paraplu is niets meer te doen. Daar wordt meteen afstand van gedaan, want het is een waardeloos voorwerp geworden, dat meteen vervangen moet worden. Waarom de paraplu zo populair is in zo’n winderig land als het onze is onbegrijpelijk. Hij gaat niet lang mee en is ongeschikt voor hergebruik. Neem maar liever een regencape met capuchon. De herfst is overigens wel een goed seizoen voor het vinden van dode dingen. Daarom ga ik zo maar eens een wandelingetje maken met de camera in de aanslag.

---------
Het plaatje van Henk Klaren zette de schrijver aan tot deze ontboezeming


© 2019 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Dode dingen * Katharina Kouwenhoven
1703VG PluIk heb een tijdje foto’s gemaakt van dode dingen. Dingen zijn natuurlijk altijd levenloos, ze hebben geen bewustzijn, herkennen zichzelf niet in de spiegel, maar ze zijn wel bezield. Ze hebben een functie, ze worden gewaardeerd, er wordt soms zelfs van ze gehouden, iemand heeft een band met ze, mist ze als ze kwijt zijn, dus hun betekenis is groot. Maar op een moment gaan ze haperen, vallen er schroeven uit, komt er stoom uit, vervormen ze en dan gaan ze dood.  Ze kunnen hun functie niet meer vervullen, worden afgedankt, in het water gesmeten, bij een boom gezet, in een openbaar afvalbakje gegooid.

Amsterdam ligt vol met dooie fietsen, achteloos weggegooid of achtergelaten in een fietsenrek. Sommige zijn verdronken en worden eens in de zoveel tijd opgebaggerd en verzameld in een oude aak. Ze zijn begroeid met algen en ander waterleven en hebben soms prachtige nieuwe kleuren aangenomen. Mooi materiaal voor een museale installatie. Ook door het water van het leven benomen zijn de bootjes langs de wal, meestal nog niet helemaal verdronken, maar wel ver heen. Ze hebben vaak dienst gedaan als vogelbehuizing en liggen dan vol nestmateriaal en zijn praktisch helemaal onder gescheten, waardoor ze weer een heel nieuwe uitstraling hebben. De mooiste zijn helemaal verroest, maar roest kan zulke mooie kleuren aannemen. Zonde om weg te gooien. Ook die bootjes worden zo nu en dan van gemeentewege verwijderd, maar al heel snel liggen er weer andere te creperen.

Meubels zijn curieuze dode dingen. Daar is een grote variatie in, maar meestal zijn ze helemaal (nog) niet dood. Als ze niet al dagen in de regen stonden te verpieteren zou je ze zo naar de Kringloopwinkel kunnen brengen. Er zijn er bij met een klein gebrek, dat door een handig iemand makkelijk verholpen zou kunnen worden. Twee krakkemikkige exemplaren samenvoegen tot een nieuw geheel behoort ook tot de mogelijkheden. Maar laten verdorren op een natte straathoek is helemaal niet nodig. Zo’n oude bank is heel handig voor de buurtbarbecue.

In Portugal vond ik ooit een dood verkeersbord aan een geheel verwrongen paal. Kennelijk een verkeersslachtoffer. Toen ik er op ging letten zag ik ze ook in mijn eigen omgeving, gewoon in de straat of langs de weg. Deze verkeersslachtoffers worden dus niet geruimd of gerecycled. Vreemd eigenlijk. Een dood stoplicht is niet te versmaden, zou ik zo in mijn huis willen hebben, maar die worden wel weggehaald.

Twee hele mooie dooie dingen staan bij de Nieuwe Meer in een weiland, namelijk twee pijlers waar ooit een brug, aquaduct of weggedeelte op had moeten rusten, maar nu geheel in onbruik en geïsoleerd, met aan de bovenkant vlechtmetaal dat uit het beton steekt. Het zijn ‘objects trouvés’ die nu deel uitmaken van het landschap en daar vooral moeten blijven. Ze hebben hun oorspronkelijke functie verloren, maar er een nieuwe voor teruggekregen en dus ademen ze weer.

De treurigste dooie dingen zijn knuffels. Bijna net zo zielig als dooie dieren, waar ik ook een hoop foto’s van heb. Maar om die knuffels is door iemand getreurd, die zijn gemist, daar is naar gezocht. Ze hebben allemaal wel een gebrek, ze missen een oog of hebben een lamme poot of de ingewanden zijn zichtbaar of het hoofd hangt er een beetje slap bij. Hoe ze nu zo in zo’n plas terechtkomen, of bij een boom of aan een stuk prikkeldraad, is raadselachtig. Een knuffel gooi je niet weg.

Voor dode dingen heb je de afvalbakjes van de gemeente. Soms zijn die echter zelf dood, in stukken uiteengevallen en niet vervangen door doelmatiger exemplaren. In de herfst zijn ze nodig voor het verzamelen van dooie paraplus, want dat is het jaargetij van de dooie paraplus. Aan een dooie paraplu is niets meer te doen. Daar wordt meteen afstand van gedaan, want het is een waardeloos voorwerp geworden, dat meteen vervangen moet worden. Waarom de paraplu zo populair is in zo’n winderig land als het onze is onbegrijpelijk. Hij gaat niet lang mee en is ongeschikt voor hergebruik. Neem maar liever een regencape met capuchon. De herfst is overigens wel een goed seizoen voor het vinden van dode dingen. Daarom ga ik zo maar eens een wandelingetje maken met de camera in de aanslag.

---------
Het plaatje van Henk Klaren zette de schrijver aan tot deze ontboezeming
© 2019 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2