 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
| Alicante is heel wat anders | Dik Kruithof | |||
 Vakantie in Alicante. Mijn zuster gaat er geregeld heen om van de zon en de stad te genieten, dus wij wilden het ook wel eens proberen. Van vroeger kende ik Loret, en Tossa de Mar en Benidorm, maar Alicante is heel wat anders. Een grote stad van 360.000 inwoners met prachtige oude buurten, een geweldig kasteel en leuke musea. Jammer alleen dat je in de twee mooiste kunstmusea niet mocht fotograferen. MACA, Museo Arte Contemporaneo Alicante is geopend in 1976 en gevestigd in een van de oudste gebouwen van de stad en, met een schitterende moderne uitbreiding, heropend in 2011. Het is ontstaan uit een gift van de plaatselijke kunstenaar Eusebio Sempere, die eigen werk en werk van tijdgenoten aan de stad schonk. Uiteraard is er veel aandacht voor het werk van Sempere zelf, die bekend staat als de voorman van de geometrisch abstracte kunst. In Alicante is ook een Ruta Sempere uitgezet langs een aantal van zijn installaties in de open lucht. Vaak simpele constructies van buizen en platen, die door beweging voor speciale effecten zorgen. Veel schilderijen, tekeningen en prachtige kleinere installaties van zijn hand zijn in het museum te vinden en bevestigen zijn Spaanse reputatie. Verder was er een tentoonstelling (Over Time) met hedendaagse kunst die een bank had overgedragen aan het provinciaal bestuur van Alicante. Veel werk van nog levende Spaanse schilders. Grote schilderijen van Santiago Serrano en Jose Itturalde deden denken aan Rothko, door de bruinrode vlakken met een donkere rand. Er stond een mooie installatie van Juan Munoz met twee mannen die door een papieren masker onherkenbaar waren, wat alleen te zien was in de grote spiegel waar ze voor stonden. Een heel groot en vol schilderij van Curro Gonzalez gaf de drukte van de grote stad weer en had El Melancholia als titel meegekregen, terwijl Eduardo Arroyo in pointillistische stijl het beste paard van de wereld op een groot doek gezet had. Op de eerste verdieping begon de vaste collectie met drie prachtige werken van Joan Miro: een bronzen beeld Dona geheten, een grote kenmerkende Miro (La pierre Philosophale) uit 1975 en een Femme oiseaux dans le Nuit uit 1973. Van Angel Ferrat een mooie abstracte stier, van Calder een klein hangend werkje, een mooie Matta en als tijdelijke gast La belle Societé van Rene Magritte. Daarna een zaal vol installaties met licht- en bewegingseffecten van Victor Vasarely, Sempere, Julio le Parc en Jesus Rafael Soto. Van Francisco Sorrino een prachtige paal van plexiglas platen met cirkelgaten, die op onnavolgbare manier toch verband hielden. Ook een werk van Yvaral, ofwel Jean Pierre Vasarely, de zoon van Victor, die ook optische en kinetische kunst maakte. Daarna kwam een indrukwekkende zwarte zaal met een schitterend bruin cementen blok van Eduardo Chillida, mooie materieschilderijen van Manuel Milleres, Gustavo Torner, Jose Guerrero en vooral Lucio Munoz, die onnavolgbaar met bewerkt papier bezig was geweest. Het meest indrukwekkend vond ik een installatie van Rafael Canogar, met een achtergrond/muur en daarop geschilderd het silhouet van een man met  een pistool. Ervoor een geheel in zwart geklede figuur die met de handen omhoog voorover gebogen tegen die muur geleund staat. Zijn hoofd ontbrak en het werk heette El arresto II (als je dit intypt op google is het te zien, maar je mist dan wel het effect van de levensgrote figuren).MUBAG, Museo Bellas Artes Gravina, is een museum van de schone kunsten uit de vorige eeuwen in de oude binnenstad. Er is veel aandacht voor Emilio Varela Isabel, een twintigste-eeuwer met mooie kleuren in eenvoudige landschappen en twee prachtige portretten. Verder een tentoonstelling met negentiende-eeuwse kunst waarbij zo nu en dan de eerste invloeden van het impressionisme zijn te zien, maar overheersend is het zuiver natuurgetrouw en mooi schilderen. Dat is heel anders op de tweede verdieping waar een grote tentoonstelling is van de etsen van Goya, met, uitzonderlijk voor de musea in Alicante, zelfs korte toelichtingen in het Engels. Het gaat om drie volledige series: De verschrikkingen van de Oorlog, Het Stierenvechten en de Zegswijzen of Dwaasheden. Het totaalbeeld dat overblijft is dat van alle ellende die de mensen elkaar (of dieren) aandoen: de wreedheden uit de Spaanse onafhankelijkheidsoorlog (die Goya in Zaragoza moest vastleggen) en de dierenmishandeling. Ten slotte is er de mysterieuze voorloper van het surrealisme die ons een eerste blik schenkt in het onderbewustzijn. Prachtig gemaakt maar moeilijk om naar te kijken. MARQ is het Museo Arquelogico de Alicante, gevestigd in een prachtig negentiende-eeuws gebouw aan de andere kant van de berg die Alicante domineert. In 2004 werd het uitgeroepen tot Europees museum van het jaar en dat betekent dus dat er een goede informatievoorziening is, met jammer genoeg een te korte Engelse samenvatting per onderwerp, veel beeld en slechts een matig gebruik van gevonden dingen: liever één vaas dan twintig dezelfde. Dat zorgt voor een rustig en overzichtelijk beeld van de geschiedenis van de streek die in vijf zijvleugels van het gebouw te volgen is, van Prehistorie, langs de Spaanse volkeren, de Romeinse Cultuur en de Middeleeuwen tot de Moderne tijd. Het is dus meer een historisch dan een archeologisch museum, hoewel dat laatste aspect wel extra aandacht krijgt in de middengang met speciale voorlichting over archeologisch onderzoek in het open veld, in de stad en onder water. Verder is er nog een Museo de Hogueras met alle versieringen, de voorzitters en de mooiste meisjes van een soort carnavalsfeest dat ieder jaar in juni wordt gehouden. Ik maakte er nog een mooie foto van een feestfiguur die het Schaakspel als onderwerp had, alleen de stelling op het bord klopte van geen kant. Geen schakers dus die feestvierders. Het museum van de Volvo Ocean Race ben ik niet heen geweest, te ver van het centrum en te ver van mijn interesses, wel heb ik nog een drietal exposities gezien in het kader van PhotoAlicante. Dat heeft in elk geval nog prachtige vakantiefoto’s opgeleverd, genomen op de jaarlijkse expositie van de fotoclub Alicante. ------- De foto’s zijn van Dik Kruithof |
||||
| © 2017 Dik Kruithof | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||