archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
De Concertgebouwbuurt Katharina Kouwenhoven

0613VG Banstraat
De Concertgebouwbuurt heeft zowel voor de bewoners als voor menig niet-Amsterdammer enige faam, de laatste tijd vooral vanwege de pregnante aanwezigheid van menig lid van de onderwereld in de horeca ter plaatse.
 
Wie het heeft over de Concertgebouwbuurt moet natuurlijk wel nader specificeren wat hij daar precies onder verstaat, want anders rijzen er misverstanden. Wat ik er onder versta zijn vooral die lange, donkere straten tussen de Koninginneweg/Willemsparkweg en de De Lairessestraat. Zij beginnen achter het Concertgebouw en lopen soms helemaal door tot aan de Amstelveenseweg.
Het Concertgebouw was er eerder dan deze straten, want dat dateert van 1883 en heeft enige jaren samen met het Stedelijk Museum (1894) in het weiland gestaan. Pas rond 1900 kwam de bebouwing ten Zuiden van het Concertgebouw op gang. In die tijd is er veel gebouwd. De Pijp kwam tot stand en het Duivelseiland, aan de Zuidkant van de Boerenwetering, werd volgebouwd, net als het Willemskwartier en de De Lairessebuurt.
 
De huizen die toen gebouwd werden in deze buurten hebben allemaal hetzelfde grondpatroon: een kamer voor en een kamer achter en daarnaast een klein kamertje aan de voorkant, het trappenhuis en een keuken aan de achterkant en als je twee van die verdiepingen hebt is er boven op de plaats van de keuken een badkamer. De woningen in de Concertgebouwbuurt verschillen daarom niet wezenlijk van die op het Duivelseiland of die in de Pijp. Alleen de maatvoering, het aantal kubieke meters per verdieping, zal ik maar zeggen, verschilt en dat komt natuurlijk tot uiting in de prijs. In het deel van de Pijp dat toen gebouwd is bevonden zich zodoende vroeger twee woningen op één verdieping, zogenaamde halve woningen voor hele gezinnen, op het Duivelseiland één woning per verdieping en in de Concertgebouwbuurt één woning per twee verdiepingen. Het zijn stratenlang weliswaar verschillende, maar toch sterk op elkaar lijkende huizen, want bloksgewijs bouwen achter één gevel was iets van het 'nieuwe bouwen' en dat kwam later.
 
Behalve het begin van de Van Breestraat, waar de huizen lager en gevarieerder zijn, zijn al die straten mij een gruwel. De huizen zijn te hoog, de straten te smal en de zon krijgt er geen kans. Somberheid alom. Niettemin is het tegenwoordig 'chic' om in de Concertgebouwbuurt te wonen en mensen hebben er veel geld voor over.
Maar waarom zou het 'chic' zijn om in een huis te wonen dat alleen maar groter is dan een huis op het Duivelseiland of in de Pijp?
Echt chic zijn de huizen aan het Vondelpark, zoals in de Vondelstraat aan de parkzijde, in de Van Eeghenstraat dito en aan de Koningslaan en aanpalende straten. Dat zijn allemaal kapitale, vrijstaande villa's, die bijna niemand zich meer kan permitteren, want het zijn nu zowat allemaal kantoorpanden, hotels of ambassades.
 
Ook binnen in die huizen in de Concertgebouwbuurt heerst somberheid. Veel licht valt er niet naar binnen. Sommige hebben onaangename proporties, ondanks hun riante hoeveelheid kubieke meters en dat ligt vooral aan de hoogte van de plafonds. Maar dat kan per huis erg verschillen. Die lange, smalle straten worden nu natuurlijk onbegaanbaar gemaakt door geparkeerde Hummers en SUV's en de trottoirs staan er vol met bakfietsjes, want daar schijnen jonge ouders niet meer buiten te kunnen.
Als fietser proberen een van de winkelstraten te passeren, die dwars door deze buurt lopen, is zelfmoord, want de buurtbewoners laten, als ze gaan winkelen, hun Hummer natuurlijk niet thuis. 'Chic' en asociaal gaan er hand in hand.
Hoewel er evident veel mensen met jonge kinderen wonen, is er voor kinderen niet veel te doen in die buurt. Gelukkig is het Vondelpark vlakbij. Daar gaat op zondag het hele gezin heen om zijn onwelopgevoede kinderen uit te laten.
 
Heel wat vrienden en kennissen van mij hebben in de Concertgebouwbuurt gewoond. In de jaren zeventig kon je er nog wel eens een woning huren of voor een schappelijke prijs kopen. Sommigen wonen er nog, maar er zijn er ook heel wat in de loop van de tijd vertrokken, ofwel naar het 'platteland' (een uitbreidingswijk van Vinkeveen of Abcoude) omdat dat zo goed voor de kinderen zou zijn, ofwel naar een plek elders in de stad. Recentelijk raakten vooral de Oostelijke Eilanden in trek en nu oefent zelfs IJburg een zekere aantrekkingskracht uit.
 
Veel van de huidige bewoners, die aanzienlijke bedragen hebben betaald voor hun twee etages, zijn bereid ook nog ruimhartig in de buidel te tasten voor een verbouwing. Aan het grondplan van deze woningen valt echter niet zoveel te veranderen. Je kan de voor- en achterkamer, die aanvankelijk gescheiden werden door schuifdeuren, samenvoegen tot één onbehaaglijk grote ruimte en de wand tussen achterkamer en keuken wegbreken, zodat je een 'open' keuken hebt. Met de badkamer zijn mensen meestal niet geneigd zoiets te doen. En aan de voorkant kan de wand tussen (slaap)kamer en zijkamertje gesloopt worden, zodat je een soort L-vormige voorkamer krijgt. Je bent dan wel meteen twee slaapkamertjes kwijt. Maar dit wordt allemaal gedaan. Het gekke is dat de huidige bewoners na aankoop en verbouwing meestal niet lang blijven. Na een jaar of twee komen er weer nieuwe bewoners in en die gaan ook weer verbouwen, bijvoorbeeld om de oorspronkelijke indeling weer te herstellen. Voor de aannemerswereld is dit natuurlijk reuze interessant. Zo blijft het werk in de wereld. Voor de buren is de bijbehorende geluidsoverlast minder aangenaam.
 
Wonen in de Concertgebouwbuurt valt kennelijk altijd tegen, althans in deze tijd. Helemaal onbegrijpelijk is dat niet, want als je nagaat wat er aan sommen gelds worden uitgegeven voor aanschaf en verbouwing wordt het snel duidelijk dat je elders voor een dergelijk bedrag heel wat meer kunt krijgen. Je kunt niet veel met die huizen, je zit boven op elkaars lip, de tuinen zijn niet erg riant, in de tuin heb je geen enkele privacy, je hebt altijd last van de buren en je kinderen kunnen er niet op straat spelen. En dat allemaal om te kunnen zeggen dat je 'in de Concertgebouwbuurt' woont!
 
*****************************************
Boekhandel van Rossum is gevestigd aan de
Beethovenstraat 32 in Amsterdam.
Ga voor informatie naar www.boekhandelvanrossum.nl


© 2009 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
De Concertgebouwbuurt Katharina Kouwenhoven
0613VG Banstraat
De Concertgebouwbuurt heeft zowel voor de bewoners als voor menig niet-Amsterdammer enige faam, de laatste tijd vooral vanwege de pregnante aanwezigheid van menig lid van de onderwereld in de horeca ter plaatse.
 
Wie het heeft over de Concertgebouwbuurt moet natuurlijk wel nader specificeren wat hij daar precies onder verstaat, want anders rijzen er misverstanden. Wat ik er onder versta zijn vooral die lange, donkere straten tussen de Koninginneweg/Willemsparkweg en de De Lairessestraat. Zij beginnen achter het Concertgebouw en lopen soms helemaal door tot aan de Amstelveenseweg.
Het Concertgebouw was er eerder dan deze straten, want dat dateert van 1883 en heeft enige jaren samen met het Stedelijk Museum (1894) in het weiland gestaan. Pas rond 1900 kwam de bebouwing ten Zuiden van het Concertgebouw op gang. In die tijd is er veel gebouwd. De Pijp kwam tot stand en het Duivelseiland, aan de Zuidkant van de Boerenwetering, werd volgebouwd, net als het Willemskwartier en de De Lairessebuurt.
 
De huizen die toen gebouwd werden in deze buurten hebben allemaal hetzelfde grondpatroon: een kamer voor en een kamer achter en daarnaast een klein kamertje aan de voorkant, het trappenhuis en een keuken aan de achterkant en als je twee van die verdiepingen hebt is er boven op de plaats van de keuken een badkamer. De woningen in de Concertgebouwbuurt verschillen daarom niet wezenlijk van die op het Duivelseiland of die in de Pijp. Alleen de maatvoering, het aantal kubieke meters per verdieping, zal ik maar zeggen, verschilt en dat komt natuurlijk tot uiting in de prijs. In het deel van de Pijp dat toen gebouwd is bevonden zich zodoende vroeger twee woningen op één verdieping, zogenaamde halve woningen voor hele gezinnen, op het Duivelseiland één woning per verdieping en in de Concertgebouwbuurt één woning per twee verdiepingen. Het zijn stratenlang weliswaar verschillende, maar toch sterk op elkaar lijkende huizen, want bloksgewijs bouwen achter één gevel was iets van het 'nieuwe bouwen' en dat kwam later.
 
Behalve het begin van de Van Breestraat, waar de huizen lager en gevarieerder zijn, zijn al die straten mij een gruwel. De huizen zijn te hoog, de straten te smal en de zon krijgt er geen kans. Somberheid alom. Niettemin is het tegenwoordig 'chic' om in de Concertgebouwbuurt te wonen en mensen hebben er veel geld voor over.
Maar waarom zou het 'chic' zijn om in een huis te wonen dat alleen maar groter is dan een huis op het Duivelseiland of in de Pijp?
Echt chic zijn de huizen aan het Vondelpark, zoals in de Vondelstraat aan de parkzijde, in de Van Eeghenstraat dito en aan de Koningslaan en aanpalende straten. Dat zijn allemaal kapitale, vrijstaande villa's, die bijna niemand zich meer kan permitteren, want het zijn nu zowat allemaal kantoorpanden, hotels of ambassades.
 
Ook binnen in die huizen in de Concertgebouwbuurt heerst somberheid. Veel licht valt er niet naar binnen. Sommige hebben onaangename proporties, ondanks hun riante hoeveelheid kubieke meters en dat ligt vooral aan de hoogte van de plafonds. Maar dat kan per huis erg verschillen. Die lange, smalle straten worden nu natuurlijk onbegaanbaar gemaakt door geparkeerde Hummers en SUV's en de trottoirs staan er vol met bakfietsjes, want daar schijnen jonge ouders niet meer buiten te kunnen.
Als fietser proberen een van de winkelstraten te passeren, die dwars door deze buurt lopen, is zelfmoord, want de buurtbewoners laten, als ze gaan winkelen, hun Hummer natuurlijk niet thuis. 'Chic' en asociaal gaan er hand in hand.
Hoewel er evident veel mensen met jonge kinderen wonen, is er voor kinderen niet veel te doen in die buurt. Gelukkig is het Vondelpark vlakbij. Daar gaat op zondag het hele gezin heen om zijn onwelopgevoede kinderen uit te laten.
 
Heel wat vrienden en kennissen van mij hebben in de Concertgebouwbuurt gewoond. In de jaren zeventig kon je er nog wel eens een woning huren of voor een schappelijke prijs kopen. Sommigen wonen er nog, maar er zijn er ook heel wat in de loop van de tijd vertrokken, ofwel naar het 'platteland' (een uitbreidingswijk van Vinkeveen of Abcoude) omdat dat zo goed voor de kinderen zou zijn, ofwel naar een plek elders in de stad. Recentelijk raakten vooral de Oostelijke Eilanden in trek en nu oefent zelfs IJburg een zekere aantrekkingskracht uit.
 
Veel van de huidige bewoners, die aanzienlijke bedragen hebben betaald voor hun twee etages, zijn bereid ook nog ruimhartig in de buidel te tasten voor een verbouwing. Aan het grondplan van deze woningen valt echter niet zoveel te veranderen. Je kan de voor- en achterkamer, die aanvankelijk gescheiden werden door schuifdeuren, samenvoegen tot één onbehaaglijk grote ruimte en de wand tussen achterkamer en keuken wegbreken, zodat je een 'open' keuken hebt. Met de badkamer zijn mensen meestal niet geneigd zoiets te doen. En aan de voorkant kan de wand tussen (slaap)kamer en zijkamertje gesloopt worden, zodat je een soort L-vormige voorkamer krijgt. Je bent dan wel meteen twee slaapkamertjes kwijt. Maar dit wordt allemaal gedaan. Het gekke is dat de huidige bewoners na aankoop en verbouwing meestal niet lang blijven. Na een jaar of twee komen er weer nieuwe bewoners in en die gaan ook weer verbouwen, bijvoorbeeld om de oorspronkelijke indeling weer te herstellen. Voor de aannemerswereld is dit natuurlijk reuze interessant. Zo blijft het werk in de wereld. Voor de buren is de bijbehorende geluidsoverlast minder aangenaam.
 
Wonen in de Concertgebouwbuurt valt kennelijk altijd tegen, althans in deze tijd. Helemaal onbegrijpelijk is dat niet, want als je nagaat wat er aan sommen gelds worden uitgegeven voor aanschaf en verbouwing wordt het snel duidelijk dat je elders voor een dergelijk bedrag heel wat meer kunt krijgen. Je kunt niet veel met die huizen, je zit boven op elkaars lip, de tuinen zijn niet erg riant, in de tuin heb je geen enkele privacy, je hebt altijd last van de buren en je kinderen kunnen er niet op straat spelen. En dat allemaal om te kunnen zeggen dat je 'in de Concertgebouwbuurt' woont!
 
*****************************************
Boekhandel van Rossum is gevestigd aan de
Beethovenstraat 32 in Amsterdam.
Ga voor informatie naar www.boekhandelvanrossum.nl
© 2009 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2