Het was mij een voorrecht om acht jaar lang deel uit te mogen maken van de Staten van Zuid-Holland. Acht jaar lang was ik een dag per week een ‘Hoogmogende’, zoals dat vroeger heette. Uiteraard wilde ik daar graag enige woorden aan wijden - Willem waarschuwt de wereld voor de laatste keer – dus ik sloeg druk aan het typen.

Moet ik mijn mening bijstellen? Ik denk het niet. We hebben met dat burgerberaad een kloon van onszelf gecreëerd en constateren dan blij verrast dat die kloon ongeveer tot dezelfde meningen komt. De verkiezingsuitslag spreekt echter een andere taal. De doorsnee burger zal dat beraad een zorg zijn. 'Die relatie is compleet verstoord geraakt. De burger is geen klant van de overheid, maar mede-eigenaar’, dondert onze commissaris.

Toch zijn er nog steeds politici en zelfs bestuurders die dat eerlijke verhaal durven te vertellen. Christianne van der Wal, bijvoorbeeld. ‘Natuurherstel is dweilen met de kraan open zolang de stikstofkraan niet dichtgaat.’ Een oprechte bestuurder van VVD-huize. Niet mijn partij, maar gelukkig heeft de Zuid-Hollandse VVD ook dat soort bestuurders. Hoon is haar deel. Ook uit haar eigen partij.

Maar dit is maar het halve verhaal. Waar het echt om gaat is hoe we perspectieven bieden voor het platteland, inclusief de boeren. Het Nederlandse landbouwareaal is niet toegenomen, maar toch worden de boerenbedrijven steeds groter. Hoe kan dat? De boeren vreten elkaar op. Een ander perspectief waar de agrarische bedrijfsvoering bijdraagt aan natuurherstel, recreatie én gezonde voeding is voor iedereen van belang. Voor gruttosocialisten zoals ik en voor de gemiddelde boer die het rentmeesterschap serieus neemt.

Een andere bestuurder waar ik respect voor heb: Eric van der Burg. Toevallig weer VVD. Hij probeert asielzoekers eerlijk over de gemeenten te verdelen. Dat lukt niet vrijwillig en dus komt er een wet. ‘Een dwangwet’, piept rechts Nederland. Ik vind het een klassiek voorbeeld om een zogenaamd collectief actieprobleem te doorbreken.

Daar zullen de Staten in de toekomst nog vaak mee te maken krijgen. Alle gemeenten zijn voor windturbines, maar u moet toch begrijpen dat het in onze gemeente niet kan. Alle gemeenten zijn voor sociale woningbouw, maar u moet toch begrijpen dat er in onze gemeente beter duur gebouwd kan worden. Alle gemeenten zijn tegen decentrale detailhandel, maar op onze locatie moet dat toch echt wel mogelijk zijn.

Tot het eerlijke verhaal hoort dus ook dat er af en toe iets wordt opgelegd, of verboden. De regering draagt het zwaard niet tevergeefs, zou dominee zeggen.

Ik ben ook trots op de Warmtelinq. Het was een bochtige weg om zover te komen, maar hij komt er nu toch. Ik vind dat de grootste doorbraak in de energietransitie en ben nog steeds verbaasd dat dit door sommigen als een ‘smeerpijp’ is geframed.

Regelmatig ben ik echter ook gestuit op het onvermogen om problemen op te lossen. Ik noem een paar voorbeelden:

Varend ontgassen werd in Zuid-Holland verboden, maar dat verbod bleek niet te handhaven. De bewoners van Krimpen aan de Lek moeten nog steeds in de zomer de ramen dichthouden vanwege de benzeendampen.

De toegezegde geluidswal bij Bleiswijk is nog steeds niet gerealiseerd.

Naar een alternatief voor de gesloten spoorwegovergang in Nieuwerbrug wordt nog steeds gezocht.

En, metafoor voor provinciaal onvermogen, het pontje van Maassluis naar Rozenburg vaart nog steeds niet.

Dat is geen steek onder water naar de verantwoordelijke gedeputeerde, want ik weet dat zij haar best doet. Het is wel tekenend voor de opgave waar we voor staan. Praatjes vullen geen gaatjes. Geen woorden maar daden!

----------

De plaatjes komen van Willem's Facebookpagina