archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Jos Heijmans over Sharon Dijksma Willem Minderhout

2012BS HeijmansOnlangs overleed de journalist Jos Heijmans. We kenden elkaar niet goed, maar als we elkaar  tegenkwamen maakten we altijd een praatje. Ik vond hem een hele prettige man en ik had de indruk dat dat wederzijds was.
Ik had Jos leren kennen toen ik voor de Tweede Kamerfractie van de PvdA werkte. In die tijd (2007) werd Sharon Dijksma staatssecretaris van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Haar persoonlijke medewerkster, Henny Heymans (geen familie van Jos), had me opgedragen een afscheidsbundel samen te stellen. Ik kreeg een lijstje met twaalf namen van mensen met wie Sharon een speciale band had. Of ik ze maar even wilde interviewen. Eén van de twaalf was Jos Heijmans. Ook de tijdens de voorbereiding van deze Leunstoel overleden Adri Duivesteijn behoorde tot de geinterviewden.
De, volgens mij, alleraardigste bundel ‘Twaalf keer Dijksma’ is één van de best bewaarde geheimen uit de parlementaire geschiedschrijving. Het eerste exemplaar is in kleine kring door Frans Weisglas aan Sharon uitgereikt. Waar de rest van de oplage van vijftig is gebleven is in nevelen gehuld. Gelukkig kreeg ik toestemming van de burgemeester van Utrecht zelve om het interview met Jos in De Leunstoel af te drukken. 

'Ik vond Sharon Dijksma aanvankelijk een overdreven luidruchtig mens.'

Jos Heijmans, journalist bij RTL Nieuws, ontmoet ik in zijn thuisbasis Nieuwspoort. Hij prefereert die plek omdat er gerookt kan worden. Een goede keus, wat mij betreft. Bovendien is het de plek waar Jos en Sharon elkaar regelmatig ontmoetten. "Ik had aanvankelijk helemaal niets met Sharon. Ik vond haar een overdreven en luidruchtig mens. Toen ik haar zo’n jaar of twee geleden via Anja Timmer persoonlijk heb leren kennen, bleek ze echter - tot mijn verbazing - ontzettend leuk te zijn. Ik heb mijn mening over haar 180 graden bijgesteld. Ik ben nu één van haar bewonderaars."

Jos is de voorzitter van het befaamde FLOOW-beraad. “Op maandagavond, de vooravond van de politieke week, troffen we elkaar regelmatig in Nieuwspoort. Omdat er dan nog maar weinig klanten zijn sluit de tent hier vrij vroeg. We gingen op een gegeven moment na sluitingstijd naar FLOOW op Het Plein en daar hebben we in een melige bui een ‘beraad’ van gemaakt. Ik was ‘voorzitter’, Anja ‘secretaris’ en Sharon ‘slapend lid’. Later sloot Lia Roefs zich daar bij aan.”

Het FLOOW-beraad kreeg al snel enige faam. “Je merkte dat andere journalisten een beetje nerveus werden.’Wat gebeurt daar?’, vroegen ze zich af. We hebben er natuurlijk alles aan gedaan om die nieuwsgierigheid te stimuleren. We deden er uiterst geheimzinnig over. Zelfs Wouter Bos vroeg zich op een gegeven moment af wat we aan het bekokstoven waren. We hebben hem – om een tip van de sluier op te lichten - een keer uitgenodigd om ons beraad bij te wonen. We hebben er natuurlijk voor gezorgd dat zijn bezoek niet onopgemerkt bleef. Sindsdien was onze reputatie definitief gevestigd. We hebben geprobeerd om ook Maxime Verhagen, Remkes en dat soort lieden uit te nodigen. Ze wilden wel, maar om een of andere reden is het er nooit van gekomen. In ieder geval was de nieuwsgierigheid van mijn collega’s voor ons geheime beraad tot het uiterste geprikkeld. Zo’n brutale hond als Job van de Sande probeerde gewoon aan te schuiven. Sharon heeft hem, geloof ik, één keer één pilsje toegestaan.”

Jos begint ineens te lachen. “Er schiet me nog wat te binnen. Tijdens die lunch van het FLOOW-beraad met Wouter Bos liep Wouter met een kruk vanwege knieproblemen. Toen ik vroeg hoe het met zijn knie ging, stroopte hij tot mijn verbazing midden in het restaurant zijn broekspijp omhoog.  Sharon zat tegenover hem en kon dat dus niet goed zien. Haar nieuwsgierigheid won het van het gedrag dat een vrouw in gezelschap betaamt en ze klom boven op tafel. Ze ging languit op haar buik op de tafel liggen om voor het eerst van haar leven de ontblote knie van haar partijleider te kunnen aanschouwen.”

Het FLOOW-beraad was niet alleen mystificatie. “Het was in de eerste plaats gewoon gezellig. We werden altijd door onze vaste ober met alle egards naar onze plaats gebracht. Dat is een Serviër, die ons er steeds van wilde overtuigen dat niet iedere Serviër een fan van Milosevich is. We namen plaats in één van die pluchen niches in dat café en vervolgens werd er natuurlijk wel degelijk over politiek gepraat. Vooral als ik bij het CDA op bezoek was geweest, hingen de dames aan mijn lippen.”

Anja Timmer, secretaris van het FLOOW-beraad, kreeg bij de laatste verkiezingen een lage plek op de lijst en werd niet herkozen. 'Sharon heeft haar toen uit de put gepraat. Het valt natuurlijk niet mee als je na vier jaar hard werken op zo’n rotplek wordt gezet. Dat knaagt aan je zelfvertrouwen. Sharon heeft haar geholpen om dat allemaal niet al te persoonlijk te zien. Bij zo’n kandidaatstelling spelen zoveel factoren een rol, die je als kandidaat maar zeer ten dele kunt beïnvloeden. Ik vind het natuurlijk persoonlijk heel jammer dat Anja niet meer in de Kamer zit. Uit piëteit hebben we bijeenkomsten van het FLOOW-beraad opgeschort tot zij weer eens aanwezig kan zijn.'

Jos’ waardering voor het ‘slapend lid’ van zijn beraad is niet alleen op het kroegbezoek gebaseerd. 'Ik had bewondering voor haar standvastigheid, ook binnen haar eigen fractie. En haar goede humeur, niet te vergeten. Er lopen op het Binnenhof heel wat zuurpruimen rond, maar Sharon hoort daar niet bij. Ze is enthousiast en enthousiasmerend en ze is niet bang om voor haar mening uit te komen. Soms gaat dat dan wel eens mis, zoals bij dat interview voor dat VNO/NCW-blad waarin ze zei dat het doodzonde was als hoogopgeleide vrouwen thuis bij de kinderen bleven zitten. Ze kreeg een zee van kritiek over zich heen, maar daar schrikt ze niet van. ‘Dat vind ik nu eenmaal’, is dan haar reactie. Mijn eigen RTL had er ook nogal veel – en niet al te positieve - aandacht aan besteed. Anja Timmer is natuurlijk iets vergelijkbaars overkomen met die ‘auto met chauffeur voor kamerleden’ affaire. Over dat soort dingen hadden we het natuurlijk ook. We begrepen elkaars positie. Ik maakte geen misbruik van de situatie, maar ik was er ook niet om hun zieltje te redden als ze een probleem hadden met de pers. Ieder zijn rol.'

Jos heeft geen moeite om persoonlijke en professionele contacten met politici te scheiden. 'Die twee aspecten kunnen natuurlijk botsen, maar ik zie meer voordelen dan nadelen aan een goede relatie met politici. Zowel journalisten als politici hebben baat bij een vertrouwensband. Je moet ook af en toe even de achtergronden van bepaalde verhalen kunnen checken.  Ik ben zelf in ieder geval niet geïnteresseerd in het opkloppen van hypes. Ik wil van de hoed en de rand weten en op grond daarvan een gewogen commentaar geven. Die contacten probeer ik met alle partijen te onderhouden. Soms klikt het dan ook op het persoonlijke vlak. Zo’n band als met Anja en Sharon heb ik echter nog niet eerder met politici gehad.'

Ook politici hebben baat bij een goede relatie met de pers. 'Sharon was daar heel direct in. Als ze vond dat iemand haar onheus had weggezet dan liep ze altijd recht op hem af om het even uit te praten. Heel recent, tijdens de formatie, stond ze in de rubriek ‘Ik word genoemd …’ van de Volkskrant. Dat was op zich een heel redelijk stukje, maar Sharon vond dat ze er wel een heel lullige foto van haar bij hadden gezet. Ze vroeg aan mij of ik die journalist kende. Hij zat toevallig in de buurt, dus ze stierde kwaad op hem af. Die arme jongen had zelf helemaal niets met de keuze van die foto te maken gehad, maar hij heeft wel beterschap beloofd. Van Sharon kan iedereen dat wel hebben. Sommigen denken misschien ‘daar heb je haar weer’, maar ze heeft lef, ze schuwt de confrontatie niet en ze is ontwapenend oprecht. Ze is niet omhoog gekomen door haar ellebogen te gebruiken, maar door haar mond te roeren.'

Henny heeft eigenlijk helemaal niets negatiefs te melden. Haar onvoorspelbaarheid, misschien, maar dat is nu juist haar charme. 'Ze is wars van regels. Daar zal ze nu wel een beetje last van hebben, want als staatssecretaris heeft ze zich aan allerlei veiligheidsvoorschriften te houden. Die zal ze ongetwijfeld regelmatig aan haar laars lappen. Ik heb haar nú al een keer vanuit Nieuwspoort naar huis gebracht. Dat moet eigenlijk haar chauffeur doen.
Ik heb nog een mooi voorbeeld van haar onprotocollaire gedrag. Tijdens de formatie was zij genoemd als staatssecretaris op OCW. De SG wil dan altijd even kennismaken. Voor de installatie mag dat echter volgens de traditie niet op het departement zelf gebeuren, maar op neutraal terrein. Dat vond Sharon maar niks. Ze wilde dat gebouw wel eens van binnen zien. Ik weet niet of ze haar zin gekregen heeft, maar die houding … Dat is Sharon ten voeten uit.'

Volgens Jos vullen Wouter Bos en Sharon elkaar goed aan. 'Ik weet niet precies hoe de verhouding tussen hen beiden is. Ze hebben natuurlijk nauw samengewerkt als voorzitter en vicevoorzitter van de fractie, maar qua karakter zijn ze elkaars tegenpolen. Bos is een control freak en Sharon is dat helemaal niet. Ik weet wel dat Sharon het fijn vond dat ze het vertrouwen kreeg om Wouter, toen hij een dag verhinderd was, tijdens de formatieonderhandelingen te vervangen. Ze werd per auto naar de ‘geheime locatie’ gebracht. Ze had geen flauw idee waar ze terecht gekomen was, maar het bleek een soort veredelde jeugdherberg, het landhuis van de Inspecteur Generaal der Krijgsmacht,  te zijn. Er waren niet zoveel kamers, dus ze moest in Wouters bed slapen. Hij had het keurig voor haar opgemaakt, vertelde ze me.'
 
Dat vertrouwen van Bos in Sharon vertaalde zich in het aanbod om staatssecretaris te worden.'Als ik dan toch met een kritische noot mag eindigen. Ze heeft volgens mij zelf die keus niet gemaakt. Ze zat maar te twijfelen tussen fractievoorzitter en een post in het kabinet. Ze heeft het zich laten overkomen, maar ze gaat er wel iets moois van maken.'

----------

De foto is van Willem Minderhout
© 2023 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Jos Heijmans over Sharon Dijksma Willem Minderhout
2012BS HeijmansOnlangs overleed de journalist Jos Heijmans. We kenden elkaar niet goed, maar als we elkaar  tegenkwamen maakten we altijd een praatje. Ik vond hem een hele prettige man en ik had de indruk dat dat wederzijds was.
Ik had Jos leren kennen toen ik voor de Tweede Kamerfractie van de PvdA werkte. In die tijd (2007) werd Sharon Dijksma staatssecretaris van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Haar persoonlijke medewerkster, Henny Heymans (geen familie van Jos), had me opgedragen een afscheidsbundel samen te stellen. Ik kreeg een lijstje met twaalf namen van mensen met wie Sharon een speciale band had. Of ik ze maar even wilde interviewen. Eén van de twaalf was Jos Heijmans. Ook de tijdens de voorbereiding van deze Leunstoel overleden Adri Duivesteijn behoorde tot de geinterviewden.
De, volgens mij, alleraardigste bundel ‘Twaalf keer Dijksma’ is één van de best bewaarde geheimen uit de parlementaire geschiedschrijving. Het eerste exemplaar is in kleine kring door Frans Weisglas aan Sharon uitgereikt. Waar de rest van de oplage van vijftig is gebleven is in nevelen gehuld. Gelukkig kreeg ik toestemming van de burgemeester van Utrecht zelve om het interview met Jos in De Leunstoel af te drukken. 

'Ik vond Sharon Dijksma aanvankelijk een overdreven luidruchtig mens.'

Jos Heijmans, journalist bij RTL Nieuws, ontmoet ik in zijn thuisbasis Nieuwspoort. Hij prefereert die plek omdat er gerookt kan worden. Een goede keus, wat mij betreft. Bovendien is het de plek waar Jos en Sharon elkaar regelmatig ontmoetten. "Ik had aanvankelijk helemaal niets met Sharon. Ik vond haar een overdreven en luidruchtig mens. Toen ik haar zo’n jaar of twee geleden via Anja Timmer persoonlijk heb leren kennen, bleek ze echter - tot mijn verbazing - ontzettend leuk te zijn. Ik heb mijn mening over haar 180 graden bijgesteld. Ik ben nu één van haar bewonderaars."

Jos is de voorzitter van het befaamde FLOOW-beraad. “Op maandagavond, de vooravond van de politieke week, troffen we elkaar regelmatig in Nieuwspoort. Omdat er dan nog maar weinig klanten zijn sluit de tent hier vrij vroeg. We gingen op een gegeven moment na sluitingstijd naar FLOOW op Het Plein en daar hebben we in een melige bui een ‘beraad’ van gemaakt. Ik was ‘voorzitter’, Anja ‘secretaris’ en Sharon ‘slapend lid’. Later sloot Lia Roefs zich daar bij aan.”

Het FLOOW-beraad kreeg al snel enige faam. “Je merkte dat andere journalisten een beetje nerveus werden.’Wat gebeurt daar?’, vroegen ze zich af. We hebben er natuurlijk alles aan gedaan om die nieuwsgierigheid te stimuleren. We deden er uiterst geheimzinnig over. Zelfs Wouter Bos vroeg zich op een gegeven moment af wat we aan het bekokstoven waren. We hebben hem – om een tip van de sluier op te lichten - een keer uitgenodigd om ons beraad bij te wonen. We hebben er natuurlijk voor gezorgd dat zijn bezoek niet onopgemerkt bleef. Sindsdien was onze reputatie definitief gevestigd. We hebben geprobeerd om ook Maxime Verhagen, Remkes en dat soort lieden uit te nodigen. Ze wilden wel, maar om een of andere reden is het er nooit van gekomen. In ieder geval was de nieuwsgierigheid van mijn collega’s voor ons geheime beraad tot het uiterste geprikkeld. Zo’n brutale hond als Job van de Sande probeerde gewoon aan te schuiven. Sharon heeft hem, geloof ik, één keer één pilsje toegestaan.”

Jos begint ineens te lachen. “Er schiet me nog wat te binnen. Tijdens die lunch van het FLOOW-beraad met Wouter Bos liep Wouter met een kruk vanwege knieproblemen. Toen ik vroeg hoe het met zijn knie ging, stroopte hij tot mijn verbazing midden in het restaurant zijn broekspijp omhoog.  Sharon zat tegenover hem en kon dat dus niet goed zien. Haar nieuwsgierigheid won het van het gedrag dat een vrouw in gezelschap betaamt en ze klom boven op tafel. Ze ging languit op haar buik op de tafel liggen om voor het eerst van haar leven de ontblote knie van haar partijleider te kunnen aanschouwen.”

Het FLOOW-beraad was niet alleen mystificatie. “Het was in de eerste plaats gewoon gezellig. We werden altijd door onze vaste ober met alle egards naar onze plaats gebracht. Dat is een Serviër, die ons er steeds van wilde overtuigen dat niet iedere Serviër een fan van Milosevich is. We namen plaats in één van die pluchen niches in dat café en vervolgens werd er natuurlijk wel degelijk over politiek gepraat. Vooral als ik bij het CDA op bezoek was geweest, hingen de dames aan mijn lippen.”

Anja Timmer, secretaris van het FLOOW-beraad, kreeg bij de laatste verkiezingen een lage plek op de lijst en werd niet herkozen. 'Sharon heeft haar toen uit de put gepraat. Het valt natuurlijk niet mee als je na vier jaar hard werken op zo’n rotplek wordt gezet. Dat knaagt aan je zelfvertrouwen. Sharon heeft haar geholpen om dat allemaal niet al te persoonlijk te zien. Bij zo’n kandidaatstelling spelen zoveel factoren een rol, die je als kandidaat maar zeer ten dele kunt beïnvloeden. Ik vind het natuurlijk persoonlijk heel jammer dat Anja niet meer in de Kamer zit. Uit piëteit hebben we bijeenkomsten van het FLOOW-beraad opgeschort tot zij weer eens aanwezig kan zijn.'

Jos’ waardering voor het ‘slapend lid’ van zijn beraad is niet alleen op het kroegbezoek gebaseerd. 'Ik had bewondering voor haar standvastigheid, ook binnen haar eigen fractie. En haar goede humeur, niet te vergeten. Er lopen op het Binnenhof heel wat zuurpruimen rond, maar Sharon hoort daar niet bij. Ze is enthousiast en enthousiasmerend en ze is niet bang om voor haar mening uit te komen. Soms gaat dat dan wel eens mis, zoals bij dat interview voor dat VNO/NCW-blad waarin ze zei dat het doodzonde was als hoogopgeleide vrouwen thuis bij de kinderen bleven zitten. Ze kreeg een zee van kritiek over zich heen, maar daar schrikt ze niet van. ‘Dat vind ik nu eenmaal’, is dan haar reactie. Mijn eigen RTL had er ook nogal veel – en niet al te positieve - aandacht aan besteed. Anja Timmer is natuurlijk iets vergelijkbaars overkomen met die ‘auto met chauffeur voor kamerleden’ affaire. Over dat soort dingen hadden we het natuurlijk ook. We begrepen elkaars positie. Ik maakte geen misbruik van de situatie, maar ik was er ook niet om hun zieltje te redden als ze een probleem hadden met de pers. Ieder zijn rol.'

Jos heeft geen moeite om persoonlijke en professionele contacten met politici te scheiden. 'Die twee aspecten kunnen natuurlijk botsen, maar ik zie meer voordelen dan nadelen aan een goede relatie met politici. Zowel journalisten als politici hebben baat bij een vertrouwensband. Je moet ook af en toe even de achtergronden van bepaalde verhalen kunnen checken.  Ik ben zelf in ieder geval niet geïnteresseerd in het opkloppen van hypes. Ik wil van de hoed en de rand weten en op grond daarvan een gewogen commentaar geven. Die contacten probeer ik met alle partijen te onderhouden. Soms klikt het dan ook op het persoonlijke vlak. Zo’n band als met Anja en Sharon heb ik echter nog niet eerder met politici gehad.'

Ook politici hebben baat bij een goede relatie met de pers. 'Sharon was daar heel direct in. Als ze vond dat iemand haar onheus had weggezet dan liep ze altijd recht op hem af om het even uit te praten. Heel recent, tijdens de formatie, stond ze in de rubriek ‘Ik word genoemd …’ van de Volkskrant. Dat was op zich een heel redelijk stukje, maar Sharon vond dat ze er wel een heel lullige foto van haar bij hadden gezet. Ze vroeg aan mij of ik die journalist kende. Hij zat toevallig in de buurt, dus ze stierde kwaad op hem af. Die arme jongen had zelf helemaal niets met de keuze van die foto te maken gehad, maar hij heeft wel beterschap beloofd. Van Sharon kan iedereen dat wel hebben. Sommigen denken misschien ‘daar heb je haar weer’, maar ze heeft lef, ze schuwt de confrontatie niet en ze is ontwapenend oprecht. Ze is niet omhoog gekomen door haar ellebogen te gebruiken, maar door haar mond te roeren.'

Henny heeft eigenlijk helemaal niets negatiefs te melden. Haar onvoorspelbaarheid, misschien, maar dat is nu juist haar charme. 'Ze is wars van regels. Daar zal ze nu wel een beetje last van hebben, want als staatssecretaris heeft ze zich aan allerlei veiligheidsvoorschriften te houden. Die zal ze ongetwijfeld regelmatig aan haar laars lappen. Ik heb haar nú al een keer vanuit Nieuwspoort naar huis gebracht. Dat moet eigenlijk haar chauffeur doen.
Ik heb nog een mooi voorbeeld van haar onprotocollaire gedrag. Tijdens de formatie was zij genoemd als staatssecretaris op OCW. De SG wil dan altijd even kennismaken. Voor de installatie mag dat echter volgens de traditie niet op het departement zelf gebeuren, maar op neutraal terrein. Dat vond Sharon maar niks. Ze wilde dat gebouw wel eens van binnen zien. Ik weet niet of ze haar zin gekregen heeft, maar die houding … Dat is Sharon ten voeten uit.'

Volgens Jos vullen Wouter Bos en Sharon elkaar goed aan. 'Ik weet niet precies hoe de verhouding tussen hen beiden is. Ze hebben natuurlijk nauw samengewerkt als voorzitter en vicevoorzitter van de fractie, maar qua karakter zijn ze elkaars tegenpolen. Bos is een control freak en Sharon is dat helemaal niet. Ik weet wel dat Sharon het fijn vond dat ze het vertrouwen kreeg om Wouter, toen hij een dag verhinderd was, tijdens de formatieonderhandelingen te vervangen. Ze werd per auto naar de ‘geheime locatie’ gebracht. Ze had geen flauw idee waar ze terecht gekomen was, maar het bleek een soort veredelde jeugdherberg, het landhuis van de Inspecteur Generaal der Krijgsmacht,  te zijn. Er waren niet zoveel kamers, dus ze moest in Wouters bed slapen. Hij had het keurig voor haar opgemaakt, vertelde ze me.'
 
Dat vertrouwen van Bos in Sharon vertaalde zich in het aanbod om staatssecretaris te worden.'Als ik dan toch met een kritische noot mag eindigen. Ze heeft volgens mij zelf die keus niet gemaakt. Ze zat maar te twijfelen tussen fractievoorzitter en een post in het kabinet. Ze heeft het zich laten overkomen, maar ze gaat er wel iets moois van maken.'

----------

De foto is van Willem Minderhout
© 2023 Willem Minderhout
powered by CJ2