archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Özdil is geen Nederlandse naam Paul Bordewijk

1304BS NamenNederland mijn Vaderland is de titel van het boekje. En de auteur heet Zihni Özdil. In combinatie is dat heel provocerend. Niet voor niets is het dan ook uitgegeven in de serie Horzels van De Bezige Bij.

In veel opzichten is het ook een heel verfrissend boekje. Özdils grootvader kwam een halve eeuw geleden uit Turkije en Özdil heeft het gevoel daarom nog steeds niet als volwaardig Nederlander te wordt beschouwd. Hij geeft treffende voorbeelden waarmee hij dat illustreert. En hij hekelt het multiculturalisme dat in Nederland voor onze eigen vorm van Apartheid gezorgd heeft.

Özdil claimt ook dat hij een Nederlandse naam draagt, net als Wilders, Sørensen en De Vries. Waarschijnlijk zal Özdil dit ermee beargumenteren dat hij Nederlander is en dat elke naam van een Nederlander een Nederlandse naam is. Ik denk echter dat dit te kort door de bocht is.

Als het voor achternamen geldt, zou het ook voor voornamen moeten gelden. Maar sommigen vinden het chic om hun kind een Franse voornaam te geven. Marie-Louise kom je bij mijn generatie nog wel tegen. Dan is het een teleurstelling wanneer het feit dat die naam door één Nederlandse vrouw wordt gedragen het tot een Nederlandse naam maakt. De ouders zullen zelf stellen dat een naam die nog kort geleden aan het Frans ontleend is, een Franse naam is.

Bij Louise spreek je de s als z uit en dat is niet Nederlands, het afgeleide Loes daarentegen wel. Lous is dan weer een beetje kakkineuze variant die naar het Frans neigt. En zo is Zeynep een Turkse voornaam, ook al wordt die gedragen door vrouwen met de Nederlandse nationaliteit. En wanneer Zeynep een Turkse voornaam is, dan is Özdil ook een Turkse achternaam.

Een rol speelt daarbij of een naam past bij het Nederlands. Dat geldt duidelijk niet voor Sørensen. Dat is een Scandinavische naam, met een symbool dat niet te construeren valt met een gangbaar Nederlandse toetsenbord. Wat dat betreft past Özdil meer bij het Nederlands. Maar toch valt ook die naam onmiddellijk op als buitenlands.
Het Nederlands kent de umlaut niet, maar gebruikt dit diakritische teken alleen als trema. Ook een z aan het eind van een lettergreep is niet Nederlands. Pas nog hoorde ik Alexander Münninghoff zeggen dat hij een Duitse achternaam heeft en dat lijkt me ook, al zou Özdil het daar niet mee eens moeten zijn.

Er zijn veel mensen met een buitenlandse achternaam.  Aan het eind van de jaren ‘90 heetten de ministers van Financiën van Frankrijk en Duitsland Lafontaine en Strauss-Kahn, maar Lafointaine was minister in Duitsland en Strauss-Kahn in Frankrijk. De Spaanse politicus Carlos Westendorp had een Nederlandse grootvader en bleef diens Nederlandse naam voeren.
Niet iedereen die zich vanuit het buitenland in een nieuw land vestigt, behoudt echter zijn oorspronkelijke naam. Ik stam af van Mr. Arent Bordewijck, die zich in 1674 vanuit Steinfurt in Rijssen vestigde en daar de naam Bardowick of Bardewick gevoerd moet hebben, naar het plaatsje Bardowick in Nedersaksen, dat voor de grote volksverhuizing het centrum van de Longobarden was. In 1189 werd het door Hendrik de Leeuw verwoest, waarna de Bardowickers voor zover ze dat overleefden op de vlucht sloegen. De Nederlandse familienaam Van Baardewijk heeft dezelfde oorsprong. In beide gevallen is de Duitse naam dus vernederlandst.

Ook later kozen mensen wanneer ze zich in een ander land vestigden er soms voor hun naam aan te passen, zoals veel immigranten in Amerika. George Gershwin werd geboren als Jacob Gershowitz, de latere vice-president Spiro Agnew als Spiros Agnostopoulos. Men deed dat omdat een buitenlandse naam minder goed onthouden wordt en omdat men met een buitenlandse naam minder kenbaar is aan zijn herkomst. Als Agnostopoulos was Agnew misschien wel geen vice-president geworden. Dat was ook beter geweest, maar dat is een ander verhaal.

In Nederland kennen we PvdA-prominent Sander Terphuis die afkomstig is uit Iran waar hij Ahmed Qeleich Khany heette. Zo’n nieuwe naam is een eigen keuze en je moet daar ook moeite voor doen en € 835 betalen. Maar het heeft wel voordelen. Je kunt Nederlanders niet kwalijk nemen dat ze een naam als Czyzewski moeilijk kunnen onthouden, je wordt dan al snel ‘die man met die moeilijke naam’.

Als je blijkens je naam behoort tot een groep met een slechte reputatie zal je sollicitatiebrief bij een overvloed aan sollicitanten eerder blijven liggen. Zo’n slechte reputatie kan ten onrechte zijn, maar Özdil stelt zelf dat Turkse Nederlanders de groep zijn die zich het minst identificeren met Nederland en de grootste taalachterstand hebben (p. 52). Daar wil je dan toch niet bij horen?

Wijziging van je achternaam bij immigratie is een ingrijpend besluit. Maar het is ook weer niet anders dan wat veel mensen en vooral vrouwen doen wanneer ze trouwen. Dan is het heel gebruikelijk en kost het nog niets ook. Ik zeg niet dat iedere immigrant een andere achternaam moet kiezen, dat moet een individuele keuze zijn. Maar het zou wel een serieuze optie moeten zijn, die beter gefaciliteerd wordt en minder geld kost dan nu.

-----------------------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
----------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2015 Paul Bordewijk meer Paul Bordewijk - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Özdil is geen Nederlandse naam Paul Bordewijk
1304BS NamenNederland mijn Vaderland is de titel van het boekje. En de auteur heet Zihni Özdil. In combinatie is dat heel provocerend. Niet voor niets is het dan ook uitgegeven in de serie Horzels van De Bezige Bij.

In veel opzichten is het ook een heel verfrissend boekje. Özdils grootvader kwam een halve eeuw geleden uit Turkije en Özdil heeft het gevoel daarom nog steeds niet als volwaardig Nederlander te wordt beschouwd. Hij geeft treffende voorbeelden waarmee hij dat illustreert. En hij hekelt het multiculturalisme dat in Nederland voor onze eigen vorm van Apartheid gezorgd heeft.

Özdil claimt ook dat hij een Nederlandse naam draagt, net als Wilders, Sørensen en De Vries. Waarschijnlijk zal Özdil dit ermee beargumenteren dat hij Nederlander is en dat elke naam van een Nederlander een Nederlandse naam is. Ik denk echter dat dit te kort door de bocht is.

Als het voor achternamen geldt, zou het ook voor voornamen moeten gelden. Maar sommigen vinden het chic om hun kind een Franse voornaam te geven. Marie-Louise kom je bij mijn generatie nog wel tegen. Dan is het een teleurstelling wanneer het feit dat die naam door één Nederlandse vrouw wordt gedragen het tot een Nederlandse naam maakt. De ouders zullen zelf stellen dat een naam die nog kort geleden aan het Frans ontleend is, een Franse naam is.

Bij Louise spreek je de s als z uit en dat is niet Nederlands, het afgeleide Loes daarentegen wel. Lous is dan weer een beetje kakkineuze variant die naar het Frans neigt. En zo is Zeynep een Turkse voornaam, ook al wordt die gedragen door vrouwen met de Nederlandse nationaliteit. En wanneer Zeynep een Turkse voornaam is, dan is Özdil ook een Turkse achternaam.

Een rol speelt daarbij of een naam past bij het Nederlands. Dat geldt duidelijk niet voor Sørensen. Dat is een Scandinavische naam, met een symbool dat niet te construeren valt met een gangbaar Nederlandse toetsenbord. Wat dat betreft past Özdil meer bij het Nederlands. Maar toch valt ook die naam onmiddellijk op als buitenlands.
Het Nederlands kent de umlaut niet, maar gebruikt dit diakritische teken alleen als trema. Ook een z aan het eind van een lettergreep is niet Nederlands. Pas nog hoorde ik Alexander Münninghoff zeggen dat hij een Duitse achternaam heeft en dat lijkt me ook, al zou Özdil het daar niet mee eens moeten zijn.

Er zijn veel mensen met een buitenlandse achternaam.  Aan het eind van de jaren ‘90 heetten de ministers van Financiën van Frankrijk en Duitsland Lafontaine en Strauss-Kahn, maar Lafointaine was minister in Duitsland en Strauss-Kahn in Frankrijk. De Spaanse politicus Carlos Westendorp had een Nederlandse grootvader en bleef diens Nederlandse naam voeren.
Niet iedereen die zich vanuit het buitenland in een nieuw land vestigt, behoudt echter zijn oorspronkelijke naam. Ik stam af van Mr. Arent Bordewijck, die zich in 1674 vanuit Steinfurt in Rijssen vestigde en daar de naam Bardowick of Bardewick gevoerd moet hebben, naar het plaatsje Bardowick in Nedersaksen, dat voor de grote volksverhuizing het centrum van de Longobarden was. In 1189 werd het door Hendrik de Leeuw verwoest, waarna de Bardowickers voor zover ze dat overleefden op de vlucht sloegen. De Nederlandse familienaam Van Baardewijk heeft dezelfde oorsprong. In beide gevallen is de Duitse naam dus vernederlandst.

Ook later kozen mensen wanneer ze zich in een ander land vestigden er soms voor hun naam aan te passen, zoals veel immigranten in Amerika. George Gershwin werd geboren als Jacob Gershowitz, de latere vice-president Spiro Agnew als Spiros Agnostopoulos. Men deed dat omdat een buitenlandse naam minder goed onthouden wordt en omdat men met een buitenlandse naam minder kenbaar is aan zijn herkomst. Als Agnostopoulos was Agnew misschien wel geen vice-president geworden. Dat was ook beter geweest, maar dat is een ander verhaal.

In Nederland kennen we PvdA-prominent Sander Terphuis die afkomstig is uit Iran waar hij Ahmed Qeleich Khany heette. Zo’n nieuwe naam is een eigen keuze en je moet daar ook moeite voor doen en € 835 betalen. Maar het heeft wel voordelen. Je kunt Nederlanders niet kwalijk nemen dat ze een naam als Czyzewski moeilijk kunnen onthouden, je wordt dan al snel ‘die man met die moeilijke naam’.

Als je blijkens je naam behoort tot een groep met een slechte reputatie zal je sollicitatiebrief bij een overvloed aan sollicitanten eerder blijven liggen. Zo’n slechte reputatie kan ten onrechte zijn, maar Özdil stelt zelf dat Turkse Nederlanders de groep zijn die zich het minst identificeren met Nederland en de grootste taalachterstand hebben (p. 52). Daar wil je dan toch niet bij horen?

Wijziging van je achternaam bij immigratie is een ingrijpend besluit. Maar het is ook weer niet anders dan wat veel mensen en vooral vrouwen doen wanneer ze trouwen. Dan is het heel gebruikelijk en kost het nog niets ook. Ik zeg niet dat iedere immigrant een andere achternaam moet kiezen, dat moet een individuele keuze zijn. Maar het zou wel een serieuze optie moeten zijn, die beter gefaciliteerd wordt en minder geld kost dan nu.

-----------------------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
----------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Paul Bordewijk
powered by CJ2