 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Misdaadboeken | ||||
| Dwaling van politie en justitie | Theo Capel | |||
 Het aantal prijzen voor misdaadboeken is internationaal gezien zo aan het uitdijen dat de waarde ervan twijfelachtig wordt. Het is nog niet zo erg als met wijn die altijd wel minimaal een bronzen medaille heeft gekregen van een jury, maar het begint erop te lijken. Zo had ik van de Ian Fleming Steel Dagger Award nog nooit gehoord. Vreemd was dat eigenlijk niet, omdat de trofee in 2003 pas voor de tweede keer werd uitgereikt door de club van Britse misdaadschrijvers. Hij wordt gefinancierd door de uitbaters van het werk van de schepper van James Bond. Het is een prijs voor thrillers, avonturenromans en spionageboeken. Candlemoth van Roger Ellory (Orion, Van Ditmar Boekenimport, € 12,95) werd ervoor genomineerd staat op de achterflap. Daar staat niet bij dat er wel zeven boeken genomineerd worden - onder verwijzing naar geheim agent 007. Candlemoth concurreerde zo met het werk van zwaargewichten als Gerald Seymour en Robert Littell en had duidelijk geen schijn van kans.Candlemoth, dat in het Nederlands is vertaald als Stervensuur (A.W. Bruna, € 17,95) was een vreemde eend in de bijt. Het is een moeilijk te benoemen boek, dat eerder iets heeft van een damesroman dan van een thriller. Het is ook een enigszins eigenaardig boek doordat de hoofdpersoon een blanke jongeman uit het Amerikaanse Zuid-Carolina is, terwijl de auteur uit hartje Engeland komt. Het verhaal is een lange terugblik uit 1982 door de hoofdpersoon op het verloop van zijn leven, waarvan hij de laatste twaalf jaar in de gevangenis heeft doorgebracht, wachtend op zijn executie op de elektrische stoel. Lang blijft onduidelijk waarom hij in de dodencel zit. Alle aandacht gaat uit naar de jongensjaren en de tienertijd van de man. Hij en zijn zwarte boezemvriend groeien op in een klein stadje en zijn net als de rest van de mannelijke helft van de geboortegolf voorbestemd om te worden opgeroepen voor militaire dienst en vervolgens te worden ingezet in de Vietnamoorlog. Ze besluiten dat niet af te wachten, maar zich aan de dienstplicht te onttrekken. Dat eindigt met de mysterieuze moord op de zwarte vriend en met de veroordeling hiervoor van de blanke. Ellory lijkt er vooral plezier in te hebben de moderne geschiedenis van Amerika in een notendop te schetsen. De tijd van Eisenhower, Kennedy en Nixon trekt voorbij en vooral de emancipatie van de zwarte Amerikaan krijgt de aandacht. Het gevangenismilieu beschrijft hij op het oog realistisch, maar de realiteit krijgt in het algemeen minder aandacht dan de belevingswereld van de hoofdpersoon. Die wereld is vooral mierzoet van aard. Vriendschap is voor eeuwig, verliefdheid beneemt alle adem en verdriet is onpeilbaar. Iedereen moet wel gaan zuchten in een dodencel, maar in dit geval moet je het eerder hijgen noemen. Diep menselijk zou een ander misschien zeggen. Candlemoth lees je uit, omdat je wilt weten of de hoofdpersoon inderdaad aan zijn eind komt. Gaat het hem net als de mot die te dicht bij de kaars komt en verzengt? Lees en pink regelmatig een sentimentele traan weg. Was ik een Nederlandse uitgever, dan zou ik eerder Fury van G.M. Ford (Pan, Van Ditmar Boekenimport, € 12,95) aankopen. Ook hier zit een moordenaar in zijn cel te wachten op zijn executie - dit keer door middel van een dodelijke injectie - maar gelukkig voor hem komt de kroongetuige op haar verhaal terug. Het is aan een journalist om binnen enkele dagen zijn onschuld definitief aan te tonen. Zo'n race tegen de klok klinkt bekend, maar Ford heeft er een sappig verhaal vol vaart van weten te maken. Zijn held is - uiteraard zou je bijna zeggen - een typische eigenheimer. De man is wegens smaad en laster bij een toonaangevende krant ontslagen en moet nu min of meer genadebrood eten bij een sufferdje in Seattle. Samen met een fotografe doet hij het oorspronkelijke politieonderzoek naar een serie moorden op vrouwen nog eens over. De fotografe is ook een getekend figuur, letterlijk eigenlijk. Haar ex heeft haar als wraak van top tot teen laten tatoeëren en de grote vraag is of wij als lezer beschreven zullen zien wat er allemaal op haar huid staat. Ze blijft echter praktisch tot het eind volledig in de kleren en als die ten slotte toch uitgaan, zwijgt de schrijver discreet. Vaart, aardige details, niet te ingewikkeld, een lach en een traan, harde mannen en harde vrouwen die ook zacht kunnen zijn, wrede lustmoorden, doorgeschoten politiemannen. Alle ingrediënten voor een smakelijke thriller heeft Ford bijeen gebracht. Af en toe wat erg sentimenteel, maar meer sentimentaliteit dat een lachje veroorzaakt en geen valse traan. Je zou Fury zo kunnen nomineren voor de Ian Fleming Steel Dagger Award. Helaas voor Ford stamt het boek uit 2001 en toen was die Dagger net nog niet ingesteld. Dan maar met het volgende boek dat Black River heet en ook weer de heftige journalist als hoofdpersoon heeft. |
||||
| © 2004 Theo Capel | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||