archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Misdaadboeken | ||||
Een treetje hoger? | Theo Capel | |||
Lang, heel lang voordat Ruth Rendell De Dertien Treden schreef kwam John Buchan met De 39 Treden. Het is een klassieker die al in 1915 verscheen en indertijd werd opgenomen in de Crime de la Crime-reeks van De Arbeiderspers. Het lag op de stapel ontheemde boeken waarvoor geen plaats meer is op mijn planken. Er stak een papiertje uit waarop ik vermoedelijk in het jaar van deze uitgave (1981) schreef ‘doet aan Ambler denken; eerder omgekeerde invloed uiteraard’). Het papiertje betekende dat ik alleen maar de eerste bladzijden had gelezen. Hoewel het boek als een klassieker geldt, was dat laatste terecht. Het is een onzinnig verhaal over een Schot die door een raar toeval op de hoogte raakt van een staatsgevaarlijk complot en zich als gevolg hiervan uit allerlei gevaarlijke situaties moet redden, liefst door vermommingen. Door de diverse verfilmingen is het in de lezersbelangstelling blijven hangen. Bij mij gaat het op de weggeefstapel.
Dat geldt ook voor The Care of Time, de laatste thriller van Eric Ambler uit 1981. Hoewel de auteur nog tot 1998 leefde (en bijna negentig jaar werd) was hij blijkbaar uitgeschreven. Dit verhaal bevestigt dat min of meer. Het is een uitgesponnen relaas van een Amerikaanse ghostwriter die in de arm wordt genomen om een geannoteerde biografie van de historische Russische anarchist Nechayev te fatsoeneren. In werkelijkheid moet hij, de ghostwriter, dienen als contactpersoon tussen de NATO en een heerser van een van de Golfstaatjes. De problematiek is hedendaags, met vrees voor het machtsevenwicht in het Midden-Oosten en de briefkaart van Hotel Mansour uit Bagdad die de verteller ontvangt zou het begin van een hedendaagse thriller kunnen zijn. Maar verder is het vooral veel autoritjes in het grensgebied van Italië, wat toen nog Joegoslavië heette en Oostenrijk. Ambler was een bekwame schrijver van een lange serie boeken. Probeer die gewoon uit, maar bewaar dit boek voor het laatst. Mijn exemplaar is een eerste druk van de gebonden Engelse uitgave. Helaas zonder de stofomslag. Antiquarisch is de waarde zodoend te verwaarlozen, als je de prijzen voor eerste drukken van Ambler ziet. Het kan echt op de weggeefstapel zonder dat ik me later voor mijn hoofd moet slaan.
Ruth Rendell zou haarzelf niet zijn als ze niet met nieuw werk kwam. The Minotaur (Penguin, € 19,95) is een Barbara Vine boek van haar. Bij ons heet het Het Labyrint en is het uitgegeven onder haar eigen naam (A.W. Bruna, € 17,95). De Vine-boeken zijn meer sociale drama’s dan misdaadboeken, hoewel er wel degelijk moord en doodslag in dit verhaal voorkomt, zij het rijkelijk laat. Een Zweedse verpleegster komt te werken in een landhuis van een verknipte familie die bestaat uit een weduwe, haar vier dochters en een zoon die schizofreen zou zijn. Dat is degene die zorg nodig heeft, maar voor de anderen had het ook geen kwaad gekund. Door de komst in het dorp van een joyeuze kunstschilder, een echt verfdier met een goed oog voor de vrouwtjes, ontstaat er een sfeer van opgewondenheid die in narigheid moet eindigen.
De Zweedse vertelt het geheel in een lange flashback, nadat ze in het heden, drie decennia later, in Riga een van de dochters weer tegen het lijf loopt. Zoals vaker bij Rendell moet je maar gewoon aannemen dat de wereld vol is van vreemde en zelfs krankjorume types, maar de koele Kerstin detoneert in dat circus als normaal mens. Ze weet als buitenstaander de gekkigheid om haar heen wel goed te verwoorden, waarbij vooral de weduwe als uiterst onaangename huistiran mooi wordt neergezet. Geen familie om lang bij te blijven, zou je denken en eigenlijk ook niet om alle alledaagse zaken van te vernemen, maar zo zitten de Vine-boeken nu eenmaal in elkaar. De liefhebber komt met meer dan 300 bladzijden aan zijn trekken. Met zo'n schrijflust is het is een klein wonder dat ze zich in het vorige boek, als Ruth Rendell (De dertien treden), beperkte tot een derde van het aantal treden dat John Buchan nodig had. Nu moet je wel zeggen dat ze als Ruth Rendell boeken van een beperktere omvang maakt. Minder stappen zijn dan verklaarbaar. Het dikke werk bewaart ze voor haar alter ego Barbara Vine.
*******************************************************************
Wie deze boeken in het Engels wil lezen, kan terecht bij The American Book Centre. Ga voor nadere informatie naar www.abc.nl . |
||||
© 2005 Theo Capel | ||||
powered by CJ2 |